یادداشت‌های زینب سادات میرقاسمی (26)

          داستان قشنگی بود از روایت شهرزاد قصه‌گو
اما مسئله اصلی اینجا بود که من به جز فضاسازی و اسم شخصیت‌ها اثری از فرهنگی که شهرزاد این داستان رو ساخته بود نمی‌دیدم

نویسنده کتاب یک نویسنده کره‌ایی_آمریکاییه! که این داستان رو نوشته
و از نظرفضاسازی واقعا خوب توصیف شده به جز اون بخشیش که یکم آدم نمی‌فهمه ما در کدوم گستره جغرافیایی هستیم الان
یعنی خب تو داری از ری و خراسان می‌گی و درسته می‌فهمم
ولی الان آيا در گستره زمان اسلامی هستیم که خلیفه داریم و اسمی همه فلان بن فلانن؟ یا ما تو گستره ایران قبل از اسلام با این مدل پوشش هندی و مدل رفتاری آزاد غربی‌طور شاید

و از همه عجیب‌تر
چرا وقتی می‌خوان به الهه‌ها قسم بخورن از زئوس و هرا مایه می‌ذارن؟ (کاملا اشتباه نویسنده بود در این تیکه) چون دسپینا خب خارجی بود و منطقی بود بگیم مال منطقه روم باشه
ولی منطقه ایران باستان الهه‌های خودش رو داشته کاملا!

و آخرین حرفم
مترجم عزیز، چی تو ذهنت گذشته که مکالمه‌ها رو ادبی ترجمه کردی؟
        

          در توصیف این کتاب خود بهخوان نوشته که داستان کتاب ترکیبی است از داستان مجموعه سرگذشته ندیمه و انتخاب
که من اندکی مخالفم...
حال و هوای جلد اول برای من کاملا حال و هوای سرگذشت ندیمه بود و در جلد دوم و سوم ترکیبی از عطش مبارزه ( hunger games ) و سنت‌شکن (divergent) بود برای من
قصه‌ی خوندنش هم ساده بود
دو سال پیش تو نمایشگاه کتاب جلد دومش رو خریده بودم و منتظر یه موقعیت بودم که جلد اول و سوم رو بخرم و بخونمش که فرصتی پیش اومد و خوندمش
فانتزی قشنگ و ساده‌ایی بود
برای یک تفریح دو روزه پسندیدمش
        

          وسطش حوصله‌ام سر رفت
رفتم تهش رو خوندم قاتل رو فهمیدم گداشتم کنار
        

          چرا تهش ایطو شد؟
یعنی رفت تو فاز کلیشه‌...
I mean, for God sake. just let them end happily ever after...
        

          واقعا چرا پیپ؟ ٦٠ صفحه طول کشید تا قاتل رو بشناسه، اونم وقتی که قاتل تازه بهش حمله کرد...
شاید به‌خاطر این بود که من ٤ جلد رو تو یه روز خوندم🥲 و ذهنم آماده بود، اما جوری که پیپ درگیر سوژه‌هاش بود...
به نظرم کش داده بود
نیمه دوم کتاب هم که تقریبا شرح چگونگی ... بود و یه‌جورایی بدآموزی داشت😂 اما خب کل بار هیجان رو تقریبا به دوش کشید

پایان بازش رو اما پسندم نبود...
یه‌ذره شادتر می‌تونست باشه
        

          پایان بازی بخش موردعلاقه‌ام بود..
        

          نه به زیبایی جلد قبل اما جذاب
        

          breath taking...
        

          پیچیدگی‌های همیشگی دنیاهای موازی...

        

          این مجموعه یاداور خاطرات کودکیمه
برخلاف هری‌پانر هیچ‌وقت از نثر ساده‌اش خسته نمی‌شم...
یادش بخیر، اولین خاطراتی که با این کتاب دارم واسه وقتیه که عباس و زهرا در مورد این کتاب صحبت می‌کردن و من از عکس جلدشم می‌ترسیدم😂
        

          مجموعه جذابیه و قلم نویسنده کشش لازم برای خوندنش رو داره


پایانش من رو یاد پایان اگر اشتباه نکنم جلد ٥ سریر می‌انداخت
        

          از یه تعدادی به بعد که فانتزی بخونی
قصه و پلات توییست‌ها واست تکراری می‌شه و علت جذب شدنت به کتاب قلم نویسنده می‌شه
قلم نویسنده خوب بود ولی پرش‌هایی که بین فصل‌ها بود اذیت می‌کرد
یعنی فصل عوض می‌شد و تو منتظر واکنش یه شخصیتی بودی و بعد یهو فصل بعد از روز بعدش شروع می‌شد😐 
        

          داستان قشنگ و نفس‌گیر
به عنوان یه دوازدهمی سه روزه تمومش کردم
(عرق شرم😂)
ترجمه خوب ولی دو سه تا غلط ویرستاری داشت...
        

          پایان‌بندی مناسب برای یه مجموعه عالی
        

          از اول تا آخر کتاب موقع خوندن داشتم به این فکر می‌کردم که من چقدر چیزهایی دارم که قدرشون رو نمی‌دونم و همه‌اش چیزهای بیشتری می‌خوام...
        

          خیلی وقت بود یه مجموعه اینقد من رو جذب نکرده بود...
فراز و فرودهای به موقع و جذاب

تو این قسمت ما داریم ماجرا رو از دید ابر تندر می‌بینیم
و جالبه که این هوش مصنوعی که فرزند ادم‌هاست چجوری حالا تبدیل به پدر و مادرشون شده
        

          دنیای پیشرفته بدون فقیر و با عدالت؟، جایی که کسی دیگه از مریضی لازم نیست بمیره
دنیاییه که همه ما آرزوی رسیدن بهش رو داریم
_بعد از به نتیجه رسیدن "ابرتندر" که یک هوش مصنوعی جامع هستش ساختار جهان تغییر کرده، دیگه دولتی وجود نداره.
ابرتندر همه چیز رو تحت نظر داره و به بهترین شکل ممکن مدیریت می‌کنه
اما با رسیدن تکنولوژی به حد اعلا یه مشکلی وجود داره، دیگه کسی هیچ‌جوره نمی‌میره؛ تو خودکشی هم بکنی به مرکز احیا بر می‌گردی و دوباره زنده می‌شه

در این شرایط انسان‌ها برای به تعادل رسوندن کره زمین مجبور شدن تنها یک سازمان داشته باشن که فقط توسط انسان‌ها اداره می‌شه《داس شهر》سازمانی که به رفتار خوشه‌چین‌ها نظارت می‌کنه.
اما سوال مهم، خوشه‌چین کیه؟ خوشه‌چین تنها فردیه که می‌تونه باعث مرگ بشه، تو دنیای امروزه ما به این افراد می‌گیم قاتل، اما خوشه‌چین قاتل نیست، شایدم هست؟



واقعا از خوندن این کتاب لذت بردم، با اینکه اصولا رده سنی کتاب‌های نشر پرتقال یکم برای سنم فکر می‌کردم پایینه (همین نظر رو در مورد هوپا داشتم قبل از اینکه یاغی شن‌ها رو بخونم)

ولی قصه‌ایی که داشت روایت می‌شد روون بود، هم ویراستاری هم ترجمه عالی بودن
اما از همه مهم‌تر ایده داستان بود که قشنگ بود، تو همه دنیاهای پساآخرزمانی که مربوط به هوش‌مصنوعیه هوش‌مصنوعی در نهایت دشمن انسان‌ها می‌شه، اما اینجا واقعا ابرتندر دشمن آدم‌ها نبود، به جز یک مورد خاص دنبال دورزدن دستورات اولیه‌اش نبود.


دیدگاه‌های متفاوت خوشه‌چین‌ها نسبت به کارشون خیلی قشنگ بود، چالش‌هایی که داشتن و در نهایت خوشحالم از خوندنش