یادداشت‌های زهرا بزرگ زاده (62)

          برای دبستانی‌ها کتاب خوبیه و درک خوبی برای شروع مهارت هم‌دلی میده.
        

          تراپلی آموزش روش رفتار و بازی با کودکه، به نحوی که منجر به افزایش دلبستگی کودک و والد بشه. نکته‌ی مهم و اصلی‌ش اینه که چه طور فعالیت‌های روزمره رو بازیگون کنیم به نحوی که کارها با وجود فرزند بدون قشقرق و دعوا جلو بره.
این رویکرد برای خانواده‌های آسیب‌دیده‌ی قشر ضعیف جامعه‌ی آمریکا تدوین شده تا از تکرار چرخه‌ی آسیب جلوگیری کنه اما در مواردی، برای بقیه‌ی والدین هم مفیده. البته والدینی که خودشون ارتباط مثبتی با کودکشون احساش می‌کنند و کلی بازی از خودشون اختراع می‌کنند، ممکنه این رویکرد براشون تکراری باشه.

        

          علی‌رغم تعاریف و تمجیدها، برای کودک دوم دبستان به بالا باید خونده بشه و علی‌رغم این که بزرگسالان خیلی طرفدارشن، بچه‌ها خیلی دوستش ندارن!
        

          کتاب کودک نیست رسما. زیادی انتزاعی.
        

          خوبه ولی برای پنج سال به بالا.
        

          برای چهار سال به بالا 
        

          در کمال تعجب، بچه‌ی چهارساله‌ای مفهوم کتاب را نگرفت!
        

          تکراری.
        

          کتاب غمیگن من..
        

          فصل‌های موازی از دو شخصیت با پیچیدگی‌های روانی- فلسفی که احتمالا به‌هم مربوط بوده‌اند. و مثل همیشه خود یالوم که بی‌شک دوست داشته فرازمانی و فرامکانی به درمان بپردازه‌.
        

          تجربه‌ی کوتاه زندگی در کنار نوجوان خرمشهر، شهر ترکش‌ها، ریزگردها، شط و پلاک.
        

          حس نویسندگی رو در ادم بر می‌انگیزه
        

          نیاز داشتم یه اتفاق روشن‌کننده‌ی خوب بیفته در آخر ولی نیفتاد.
        

          خوب بود
        

          وقتی دلت با هیچ روضه‌ای راه نمی‌آید یا در هیچ مجلسی راهت نداده‌اند، خیمه‌ی عزا را بالای سر خودت، گوشه‌ی اتاقت برپا کن و آه بخوان.
        

          آن چنان آورده‌ای نداشت
        

          کافیست نامه ی آخر را باز کنم تا بغضم را بگشاید.
        

          شاید فقط من این طور باشم اما به هر صورت گوش من از توصیه‌های بهبود زندگی پر است. بله. ما باید زندگی‌مان را بهبود دهیم و شاد زندگی کنیم و فکر کنیم و کاری را که دوست نداریم انجام ندهیم اما این‌ها دیگر کاربردی نیستند. یک‌جور توصیه‌های بی‌غم‌اند. برای همین هرچند «موری داستان» را دوست داشتم اما شاید چون دور و برمان انسان‌های وارسته‌ی بیشتری می‌شناسم که بهتر و متعالی‌تر از او درد را در آغوش کشیده‌اند و برای اهداف بزرگ‌تری جنگیده‌اند، این کتاب به من نچسبید. اما! باید بگویم این کتاب اولین تجربه‌ی من از گوش دادن به کتاب صوتی بود و چون تمرکز روی بلند خواندن کس دیگری از روی کتاب برایم آسان نیست، نثر روان و محتوای نه‌چندان پیچیده‌ی آن کمک کرد تا این تجربه، تجربه‌ی مثبتی باشد.
        

          روایت عشق به خصوص اگر منع بشه، نفس‌گیره و میشه بی‌وقفه تا خوند تا ماجرا مشخص بشه، اما روایت این عشق با طعم مکزیکی درست همزمان با بازی مکزیک در جام جهانی و خیره شدن به صورت عجیب مکزیکی‌ها که خودشون رو با کلا‌ه‌های مکزیکی و صورت‌های رنگی از بقیه‌ی تماشاچی‌ها متمایز می‌کنند، خاص، معترضانه، جدید و بی‌نظیره.
        

          به صورت صوتی کتاب رو گوش دادم، یک نفس ولی حین کار. برای من که روانشناسی می‌خونم توصیف افسردگی جالب بود و از اون جالب‌تر ناآگاهی و ابهامی که بقیه نسبت بهش دارن! بخش جالب کتاب هم برام یکی دیدش نسبت به کلمات مالیخولیا، دیوانه، دیوانه‌خانه و... بود و دیگری روایتش از بیمارستان و هنردرمانی.