حوصله نکردم تا ته گوش بدم
دارک بود و اون روزها نیاز به سیاهی بیشتری نداشتم. 
در نهایت برای اتمام اضطراب کار ناتمام، رفتم شرح داستان رو خوندم و تمام.

      

        برای دبستانی‌ها کتاب خوبیه و درک خوبی برای شروع مهارت هم‌دلی میده.
      

        تراپلی آموزش روش رفتار و بازی با کودکه، به نحوی که منجر به افزایش دلبستگی کودک و والد بشه. نکته‌ی مهم و اصلی‌ش اینه که چه طور فعالیت‌های روزمره رو بازیگون کنیم به نحوی که کارها با وجود فرزند بدون قشقرق و دعوا جلو بره.
این رویکرد برای خانواده‌های آسیب‌دیده‌ی قشر ضعیف جامعه‌ی آمریکا تدوین شده تا از تکرار چرخه‌ی آسیب جلوگیری کنه اما در مواردی، برای بقیه‌ی والدین هم مفیده. البته والدینی که خودشون ارتباط مثبتی با کودکشون احساش می‌کنند و کلی بازی از خودشون اختراع می‌کنند، ممکنه این رویکرد براشون تکراری باشه.

      

        علی‌رغم تعاریف و تمجیدها، برای کودک دوم دبستان به بالا باید خونده بشه و علی‌رغم این که بزرگسالان خیلی طرفدارشن، بچه‌ها خیلی دوستش ندارن!
      

        کتاب کودک نیست رسما. زیادی انتزاعی.
      

        خوبه ولی برای پنج سال به بالا.
      

        برای چهار سال به بالا 
      

        در کمال تعجب، بچه‌ی چهارساله‌ای مفهوم کتاب را نگرفت!
      

        تکراری.
      

        کتاب غمیگن من..
      

        فصل‌های موازی از دو شخصیت با پیچیدگی‌های روانی- فلسفی که احتمالا به‌هم مربوط بوده‌اند. و مثل همیشه خود یالوم که بی‌شک دوست داشته فرازمانی و فرامکانی به درمان بپردازه‌.
      

        تجربه‌ی کوتاه زندگی در کنار نوجوان خرمشهر، شهر ترکش‌ها، ریزگردها، شط و پلاک.
      

        حس نویسندگی رو در ادم بر می‌انگیزه
      

        نیاز داشتم یه اتفاق روشن‌کننده‌ی خوب بیفته در آخر ولی نیفتاد.
      

        کاش می‌شد همه‌ی چیزهایی را که بچه‌ها باید بدانند، در کار دیگری شبیه به کاغذ کادو پیچید تا آن را دوست داشته باشند. اما سوال این جاست که کودکان کی باید بیاموزند کارهایی هم هست که دوست ندارند اما «باید» انجام دهند؟