یادداشت‌های ریحانه محمودی (4)

            وقتی سال کنکور را می‌گذراندم و با سووشون آشنا شدم، همان وقت، نام کتاب مرا به خود مجذوب کرد. اما مجال نمی‌دادند کتابهای تست! 
بالاخره در ترم دوم دانشگاه، عزمم را جزم کردم تا بخوانمش. همراه زری به سوک سیاوش بنشینم و در هوای شیراز نفس بکشم. آنگاه همراه یوسف صدای اعتراض را به گوش جهان برسانم. این‌گونه به پایان رسید. با غمی آشکار و آدمی که در حوضخانه، همراه زری و بچه‌ها غصه می‌خورد.
          

            بوی خاک می‌داد. انگار خاک بود، و انگار من با خاک بازی می‌کردم. خاطرات همه‌ی گذشته‌هام، در کودکی‌های بسیار دوردستی تکرار می‌شد و آدم نمی‌فهمید زمان گذشته است، چقدر گذشته است؟ آدم مگر گذشته‌ای داشته، یا مگر آینده‌ای هم وجود دارد؟ حالا که اسیر چیزی مثل خواب شده‌ام، چرا باید به زمان بیداری فکر کنم و بعد پاهام را  زمین سفت بگذارم و خودم را از دست خشونت زمانه در پستوی خانه پنهان کنم، گوش‌هام را بگیرم، چشم‌هام را ببندم و همش به این فکر باشم که عاقبت چه می شود؟