نصر خیلی ماه بود. اصلاً به اندازه ی یک بابا مردم را دوست داشت و برای شادی و راحتی مردم، از صبح تا شب و از شب تا صبح، مشغول کار بود. همه اش لبخند می زد و خیلی زود دشمنانش را می بخشید و طلاهایش را الکی این ور و آن ور خرج می کرد. دوره ی او از آن دوره هایی بود که خودش شاد بود و به مردم خیلی خوش گذشت. خیلی دوست داشت که همه فارسی صحبت کنند و کشور آباد باشد. اگر چه دماغش بیش از حد رشد کرده بود، ولی تا هزار سال بعد از او بیشتر شاه ها به او حسودی شان می شد و سعی می کردند مثل او باشند.
          

            محمود یکی از قلدرترین شاه های ایران بود. مالیاتی که می گرفت بالاترین رقم بود. مشکلش این بود که مثل همه شاه های تاریخ دوست داشت در همه چیز دخالت کند. محمود در خانواده ای به دنیا آمد که همه شان گُنده بودند. از بچگی خیلی دوست داشت شاه باشد و هی دستور بدهد. اول پیش بابایش کمی پادشاهی تمرین کرد. بعد روش های جنگیدن را یاد گرفت و خیلی زود برای خودش شاه بزرگی شد. خانواده ی محمود اینا از قبل می دانستند که هندوستان مثل خزانه ی بانک مرکزی پر از طلاست. هر سال یک سری به بانک شان می زدند و جیب هایشان را پر می کردند. محمود مقداری از طلاها را خرج شاعرها می کرد و مقدار زیادی را برای خودش پس انداز می کرد. دوست داشت دانشمندهای زیادی دور و برش باشند. خیلی زود به قلدر خاورمیانه و بچه پرروی محله تبدیل شد. هیچ کس نمی توانست او را شکست بدهد، بجز فرشته ی کوچولوی مرگ.
          

            من خودم عاشق یعقوبم. چون آدم خودساخته ای بود و تا آخرش مثل یک نظامی زندگی کرد. از آن هایی که شش ماه پوتینشان را از پا در نمی آورند. اَه! پیف پیف! 
یعقوب از اول اولش از یک نفر بدش می آمد. آن یک نفر خلیفه ی بغداد بود و قدرت مندترین آدم روی زمین. یعقوب از وقتی یک بچه ی این قدّی بود، تصمیم گرفت حال خلیفه را بگیرد. از کارگاه قابلمه سازی بابایش کم کم بچه محل ها را جمع کرد و برای خودش لشکری راه انداخت. اول سیستان و بعد کرمان و بعدش خراسان و شیراز را گرفت و خیلی یواش خودش را به خلیفه نزدیک کرد. نزدیک بود که خلیفه را بگیرد ها! ولی بدشانسی آورد و هم چین لحظه ی آخر یک ذرّه شکست خورد. 
این کتاب را تقدیم کرده ایم به مرحوم استاد ابراهیم باستانی پاریزی
          

            این کتاب جلد چهارم از مجموعه خوشمزه های تاریخ ایران است. 
در این جلد به بررسی ظهور و اوج و سقوط سلجوقی ها پرداخته ایم. 
ملکشاه سلجوقی خوش تیپ خاورمیانه بود. خوشبخت لعنتی! حیف که آن زمان ها موبایل نبود و گر نه بیشتر از نود درصد دخترهای دبیرستان های خاورمیانه عکسش را توی وال پیپرشان می گذاشتند. البتهیک مشکل دیگر هم بود:  آن زمان دبیرستانی در خاورمیانه نبود. 
ملک وسط گله ی گاو و گوسفندها به دنیا آمد، ولی خیلی زود از آقاجانش شاهی را یاد گرفت. این بشر اصلاً آرام و قرار نداشت. دائم در خاورمیانه برای خودش گردش می کرد. ایران را از یک طرف تا مرز چین و از آن طرف دیگر تا دریای مدیترانه و از پایین تا یمن و از بالا تا روسیه پهن کرد. آن قدر قوی بود که خلیفه از ترسش هر چه می گفت، عمل می کرد. بس که خوش  شانس و لعنتی بود، یکی از بهترین وزیرهای تاریخ ایران یعنی خواجه نظام برایش کار می کرد و اصلاً خودش لازم نبود، زحمت زیادی بکشد. 
«