یادداشت نرگس

                از یه جایی به بعد سعی کردم بدون پیش‌قضاوت کتابا رو بخونم تا بفهمم نویسنده چه حرف جدیدی داره که بهم بزنه.چه چیزی به من اضافه میکنه. و خوشحالم که این قانون رو حفظ کردم و این کتابو خوندم ヅ.

داستان از زاویه دید سوم شخص روایت میشه و از محل‌کار دو‌تا کارآگاه شروع میشه؛ وقتی که خوش و خرّم نشستن و یک “مشتری” -که خانومی خوش‌بر و رو ام هست- وارد میشه و مشکلش رو مطرح میکنه و میفتیم وسط ماجرا..
نقطه قوت داستان اینه که شما مقدار زیادی از داستان رو در ناآگاهی میخونین و سرنخ و اطلاعات زیادی به شما داده نمیشه! که البته همین موضوع همزمان نقطه ضعفش هم هست Ü.
و این نکته‌ایه که باعث شد یک‌نفس نخونمش و چند بار خسته بشم و‌ کنار بذارمش.

اما در کل وقتی با ویژگی‌های سَبکش که نوآر (که به برکت همین کتاب باهاش آشنا شدم^~^) بود، مقایسه‌اش کردم چیزی کم نداشت.
هرچند می‌تونست جذابتر باشه:
*توصیفاتِ زیاد، غیرجذاب و غیرمفیدِ زیادی داشت!
*یه مقدار آخرای داستان گزارشی تموم شد.
*یه انتقاد شخصی دیگم بکنم اینه که وقتی قراره همه‌چی به صورت راز باشه و منو بکشونه دنبال داستان، کاش اسم فصل‌ها حداقل چیزی رو‌ لو‌ نده😈 و شخصیت‌پردازی یجوری باشه که بخاطر حدسیاتمم که شده کتابو کنار نذارم🤷🏻‍♀️
از سه مورد انتقاد شخصیم بگذرم، ایده‌ی قشنگی داشت. در مورد این سبک تحقیق کنید، اگر مورد پسندتون بود این کتاب میتونه مثال خوبی براش باشه.



❌⚠️ احتمال لو رفتن داستان:
یکی از نقاط جذابش برای من ضدقهرمان بودن اسپید بود، اینکه یه کاراکتر همه‌چیز تمام و همه‌چیز دان نیست، اشتباه میکنه، گول می‌خوره، ضعف‌هایی داره؛ اما با گزارشای آخر کتاب اینکه همه‌چیز رو گفت و حل‌وفصل کرد یکم تو ذوقم خورد!

حالا من قوانینِ آمریکایی رو در اینباره نمی‌دونم اما برام یکم عجیب بود که یک‌کاراگاه در پروسه‌ی یک پرونده کشته شده! اما همکارش میتونه انتخاب کنه که کار مشتری رو توضیح بده یا نه، معرفیش بکنه یا نه!

یکمم واسم جنبه‌ی طنز داشت، چون در تمام طول داستان، هر سری افی‌پرین رو اپی‌نفرین خوندم😂😂🤦🏻‍♀️