کمتر کسی مثل مرحوم مددپور و شهید آوینی جرأت کردند در باره ماهیتِ فلسفیِ هنر تجسمی امروز دست به نقد بزنند. بیشتر پژوهشگرانِ امروزینِ هنر ترجیح دادند همراهِ جریانِ متعارفِ امروز جامعۀ هنری فقط مجیزِ آنچه رخ داده است بگویند و به آنچه می‌بایست باشد کاری نداشته اند. اما مرحوم محمد مددپور و شهید مرتضی آوینی دست به تحلیل انتقادیِ هنر بومی زندند؛ اون هم زمانی که نظریه انتقادی در ایران باب نبود و همه تحلیل‌ها تاریخی و زیبایی‌شناسانه بود.