بریده‌ کتاب‌های ریحانه نعمتی

وقتی حیا از درون یک دختری برود، به این راحتی ها برنمی گردد و برگشتنش زمان خیلی زیادتری را می خواهد.

زیر چشمی مریض های توی صف را ورانداز کرد. قلبش سنگین شد. انگار که وزنه ای گذاشتند رویش. مریضی ها همان مریضی ها بودند و داروها همان داروها. ولی غمی توی چشم مریض های اینجا بود که جای دیگر شبیهش را ندیده بودم. غمی همراه با بهت زدگی، له شدگی، بیچارگی یا هرچه.

گاهش به فاطمه سادات افتاد که عجیب شبیه مادرش شده بود. دستی روی سر فاطمه کشید و گفت: «خوبی؟ چه می کنی فاطمه جان؟» «هیچ؛ به مادر کمک می کنم.» «به کمک کردن در کارِ خانه می گویی هیچ؟ خوش به سعادتت، فاطمه! هرکسی سعادت خدمت به والدین را پیدا نمی کند

وقتی مرگ فرا رسد، انگار فقط یک روز در این دنیا زندگی کرده ای و همین یک روز هم روزه بوده ای. آدم روزه دار چقدر زمان دارد که در یک روز از لذات بهره ببرد؟ وقتی مهلتت در دنیا تمام شود می بینی که برای اندک زمان توقف در دنیا تا ابد در نعمت یا عذابی.

یکی از اصلی‌ترین پیام های بازی کردن با کودکان، محبت است. این یک قاعده کلی در تربیت است: " برای محبت کردن به کودک، نیازهای حقیقی او را بشناسید و آن را برآورده کنید ." کودکان به کسانی که بیشتر با آنان بازی می‌کنند، علاقه بیشتری دارند.

بارالها! تو کودکان را دوست داری و دوستان تو به رسم دوستی، محبت خویش را خرج کودکان می‌کنند؛ اما من با توهم بزرگ شدن، اسباب بازی دنیا شده ام و این توهم، مرا از بازی با دوستان تو، یعنی کودکان، بازداشته است.

الهی! تردید ندارم که سرگرم شدنم به دنیا، لحظه های زندگی ام را بازیچه شیطان کرده و روز به روز مرا کوچکتر می‌کند.

اما روشنایی شادمانی نمی آورد. آدمی در روشنایی رنج می برد، و هر چه بیشتر در روشنایی فرو می رود، وجودش گُر می کشد و می سوزد. شعله دشمن بال و پر است. سوختن و از پرواز درنماندن، از عجایب هوشمندی و نبوغ است. هنگامی که بیشتر می دانید و هنگامی که دوست می دارید، بیشتر رنج خواهید برد. روز با دیده گریان و شبنم زده آغاز میشود. اگر روشن اندیشان، هیچ بهانه ای برای گریستن نداشته باشند، در غم ظلمت زدگان اشک می ریزند.

آدمی دایره نیست که تنها یک مرکز داشته باشد، بلکه بیضوی است و مانند هر بیضی دو مرکز دارد؛ یکی مرکزش عمل است و مرکز دیگرش اندیشه.

به این ترتیب با کلمه «عشق» آشنا نبود و نمی دانست به آنچه احساس میکند چه نام باید داد. اما چه فرق میکند؟ اگر کسی نام بیماری خود را نداند، کمتر بیمار است؟

ژان والژان هم عادت دوران مادلن بودن را از دست نداده بود و کم کم این مطالعه دائمی به بار نشسته بود و در کلام او اثر گذاشته بود. غنای ذاتی و فصاحت یک مرد هوشمند و فروتن در او بود و با مطالعه بارور شده بود. تلخی و خشونت روحش، چاشنی مهربانی و نیک خواهی قلبی او شده بود. روحی داشت خشن و قلبی مهربان.