بریده‌ کتاب‌های Mehrbod

خوب است که هر کس تا جوان است تواضع را یاد بگیرد. اگر توی بچگی درد را تجربه نکنیم ، وقتی بزرگ می‌شویم ، خودمان درد و آزردگی به وجود می‌آوریم. تو باید از شکست هایت درس بگیری. نقص‌هایت را بپذیر و برای اصلاح آنها تلاش کن ، اما به استقبالشان هم برو. ممکن است شبی از راه برسد که دیگران از تو بخواهند هدایتشان کنی. آن وقت ، باید بتوانی آدم ها را همان طور که هستند ببینی ، نه آن طور که خودت ممکن است باشی. قهرمان واقعی کسی است که نه فقط از فکر و قلب خودش با خبر است ، از فکر و درونیات آنهایی که ضعیف‌تر از خودش هستند هم خبر دارد. و تنها راه برای عملی شدن چنین چیزی این است که خودت در گذشته در موقعیتی بوده باشی که آنها هستند.

اگر روزی برای خودت دستیار گرفتی ، می‌بینی که باید با او با احتیاط رفتار کنی. تو و وستر اغلب تصمیم‌های آزادانه‌ای می‌گیرید که در واقع همه آنها همان خواست من هستند. برای جوان ها خوب است که فکر کنند حق انتخاب و اختیار دارند ، حتی اگر که نداشته باشند.

پرسیدم : چطور میتونی وسایل رو ببندی و آواز بخونی ؟ با لبخندی به پهنای صورت گفت : وقتی سال ها طوری زندگی کرده باشی که ندونی تا پنج دقیقه دیگه زنده هستی یا نه ، هیچ چیز دیگه‌ای تو دنیا وجود نداره که نتونی باهاش کنار بیای.

لالی با این پند زندگی کرده بود : « اگر صبح از خواب بیدار شوی ، آن روز ، روز خوبی است . » صبح روز خاکسپاری‌اش از خواب بیدار شدم و می‌دانستم آن روز برای من روز خوبی نخواهد بود ، گرچه برای او بود. او حالا با گیتا بود.

(( به چی فکر می‌کنی ؟ )) (( دارم گوش میدم. به دیوارها. )) (( اونا چی می‌گن؟ )) (( هیچی. اونا سنگین نفس می‌کشند ، برای کسانی که صبح این جا رو ترک می‌کنن و شب برنمی‌گردن ، گریه می‌کنن. ))

خب ، لالی ، مردی که دربارهٔ مالیات و نرخ سرمایه‌گذاری سخنرانی می‌کنه ، خواه ناخواه قاطی سیاست می‌شه. سیاست کمکت می‌کنه دنیا رو بشناسی اون قدر که دیگه هیچ چیزی رو درک نمی‌کنی ، و عاقبت از اردوگاه اسرا سر در می‌آری. سیاست و مذهب ، هر دوشون.

رویاها فقط وقتی حقیقت پیدا می‌کنند که در وهله اول جرئت رویا بافی داشته باشیم.

محبت مثل نواختن پیانوست و اگر تمرین نکنی ، راه و رسمش یادت می‌رود.

مردم چشمانشان را به روی فجایعی که در جاهای دیگر اتفاق می افتند می‌بندند ، چون می‌گویند کاری از دستشان بر نمی‌آید ؛ اما برای اتفاقی که در نزدیکی‌شان می‌افتد هم هیچ اقدامی نمی‌کنند ، چون خیلی می‌ترسند. اکثریت مردم می‌توانند احساس کنند ، اما عمل نمی‌کنند. آنها می‌گویند همدلی می‌کنند ، اما به آسانی هم به فراموشی می‌سپارند.

- پدر و مادرت ازت می‌خوان پی چه کاری بری ؟ - نمی‌دونم. قبلاً بهم می‌گفتن اگه خیلی عشق قهرمانی داری ، برو گلف بازی کن ؛ لااقلش اینه که ورزش پول سازیه. اما حالا همین رو هم نمی‌گن. فقط می‌گن مایه‌ی سرافکندگی‌شون نشم. تولد من انتخاب اونا بوده ، اما این دلیل نمیشه من برم دنبال نقشه‌هایی که اونا برام کشیدن. اونام دائم می‌زنن تو سرم که یه روزی پشیمون می‌شی. اما حتی اگه پشیمون بشم ، خوش حالم که لااقل دنبال انتخاب خودم رفتم. من فکر می‌کنم دارم دینم رو به اسمم ادا می‌کنم. اونا اسم من رو دورا گذاشتن. پس منم باید یه دورا باشم ، یه « شیفته ».

گاهی اوقات مردم می‌گویند که نترس بودن خیلی باحال است ، اما آنها نمی‌فهمند که دارند درباره‌ی چه چیزی صحبت میکنند. ترس یک مکانیسم دفاعی ضروری برای بقاست. بی اطلاعی از ترس به معنی شجاع بودن شما نیست ، معنی‌اش این است که شما آن‌قدر احمق هستید که وقتی در جاده ماشینی به سمت شما می‌آید ، همان طور توی جاده می‌ایستید.

به او بگو حواسش باشد که دوباره دل نبازد. هر دل باختنی هم خوب نیست. روزی خواهی فهمید که قلب باید تنها زندگی کند؛ هر چیزی که بخواهد قلب آدم را فرا بگیرد بی ارزش است.

آدم یک روز از خواب بیدار می‌شود و خیال می‌کند هر چه در وجودش داشته مرده و از بین رفته است ، ولی درست نیست ؛ وقتی چنین فکری به سر آدم بزند یعنی خود اوست که تا حدی مرده. آن چیزها نمی‌میرند. باقی می‌مانند. از آدمی به آدم دیگر می‌رسند ، همیشه همینطور است ، از آدمی به آدم دیگر.

گفت باید در زندگی چنان وانمود کنی که هر حرفی را باور می‌کنی. وانمود کنی که هر حرفی باورت می‌شود و هر چه دیگران بخواهند انجام می‌دهی ؛ جوان بود که زندانی‌اش کردند چون حقیقت را می‌دانسته و آن را فاش کرده. نه حقیقت مردان بی چهره را. آن حقیقت اصلی را.

تمام ارواح خوب‌اند، کار های بد را دست ها و چشم ها می‌کنند ، روح ها هم که نه دست دارند و نه چشم ، فقط یک کار بلدند ، آنها روح‌اند و باد می‌سازند.

آدم ها حصاری به دور خود کشیده‌اند، اما نزدیکشان که بشوی سفره دلشان را برایت باز می‌کنند. بی اختیار دهانم را باز کردم اما بعد آرام بستمش، چون دهان باز پذیرای ترس است.

پدربزرگم می‌گفت هر کسی باید وقتی می‌میره، چیزی از خودش باقی بذاره. بچه‌ای ، کتابی ، تابلویی ، یا خونه یا دیواری که ساخته یا یه جفت کفش که خودش دوخته. یا باغچه‌ای که کاشته. چیزی که دستت یه جوری بهش خورده باشه تا روحت بعد از مرگ جایی داشته باشه که بره ، و هر وقت مردم به اون درخت یا گلی که کاشتی نگاه می‌کنن ، تو اون جایی. می‌گفت مهم نیست چکار می‌کنی ، فقط باید یه چیزی رو با تماس دستت تغییر بدی و وقتی از زیر دستت درمی‌آد ، دیگه همونی نباشه که قبلاً بوده و شبیه تو شده باشه. می‌گفت فرق آدمی که فقط چمن ها رو می‌زنه با باغبون واقعی در همین تماس دسته. اونی که چون ها رو می‌زنه بود و نبودش فرقی نداره ، ولی باغبون همیشه اونجاست.

دیدی؟ اون آدم قراره تو باشی ؛ قربانی ما اونجاست ، آخر اون خیابون. می‌بینی دوربینمون چه جوری وارد می‌شه؟ داره صحنه رو آماده می‌کنه. تعلیق. نمای دور. همین الان یه بدبختی اومده بیرون قدم بزنه. این جور آدم ها زیاد نیستن. آدم عجیب و غریبیه. خیال نکن پلیس از عادت های همچین خل و چل هایی خبر نداره ، آدم هایی که صبح ها بیخود و بی‌جهت قدم می‌زنن ، شاید هم بی‌خوابی به سرشون می‌زنه. به هر حال ، چند ماه یا چند ساله که پلیس اون رو زیر نظر گرفته. هیچ معلوم نیست این جور اطلاعات کی به درد می‌خوره. و از قرار معلوم ، امروز خیلی به درد میخوره.

دانش اندک خطرناک است. از آب چشمه پیریا سیراب شو ، یا به آن لب مزن. جرعه های کوچکش ذهن را مست می‌کند ، و چون از آن سیراب شوی، بار دیگر هشیار می‌گردی.

آنان که اندکی می‌دانند، از همه نادان‌ترند.