بریده‌ کتاب‌های Tida

اسلام و عظمت آن باید شما را از ظلم و بدگویی نسبت به هم بازدارد و شما را باهم متحد کند.

«در یاری پروردگارتان و جهاد برای گرفتن حق خودتان منتظر چه چیزی هستید؟ منتظر مرگ هستید یا منتظر ذلت در این دنیا در راه باطل؟ ... هیچ دینی نیست که شما را جمع کند‍؟ آیا در وجودتان غیرتی نیست که شما را به خشم بیاورد، وقتی شنیدید که دشمن سرزمین‌های شما را یکی یکی می‌گیرد و به شما حمله می‌کند و هجوم می‌آورد؟ آیا این شگفت آور نیست که معاویه مشتی مردم بی سروپا و سفله را فرا می خواند و آنها اجابتش می‌کنند، بی آنکه به آنها مالی بخشیده باشد یا هزینه ای به آنها داده باشد، و آنها را در هر سال يك يا دو یا سه بار به هر جا که بخواهد می‌فرستد، و من شما را که مردمی شریف و خردمندید و بقایای مردم دیندار هستید فرا می‌خوانم، اما شما در خانه‌های خود می نشینید و از دور من متفرق می‌شوید و از فرمان من سرپیچی کرده و با من مخالفت می‌کنید؟»

بارگاه ایلخانی، قصر باشکوه متحرکی بود که بر دوش صدها شتر نر، شمال و جنوب فارس را می‌پیمود و در دشت‌ها و کوه‌ها، بر ستون‌ها و دیرک‌های خوش‌تراش سپیدارها استوار می‌گشت. دخترک ملکه بی چون و چرای این قصر بود. فرمانش فرمان خانه ایل بود. میل و آرزویش، میل آرزوی مردم ایل بود.

بار پیرمرد سنگین و راهش رو به بالا بود. عرق می‌ریخت. می‌کوشید که قامت خود را راست نگاه دارد. می‌کوشید که از تنگ نظری بپرهیزد. سعی داشت که دنیا را با چشم گشاده بنگرد و امروزش را با اندیشه فردا تباه نسازد. سعی داشت که از تیمار اسبانش که مایه آسودگی دل و جانش بود، دست نکشد، ولی گریبانش در چنگ نیروهای پلید زندگانی گرفتار بود.

او باور داشت هرچه آدم‌های بیش‌تری در شبکه های اجتماعی به هم وصل شوند، جامعه تنها‌تر می‌شود.

« من هیچ‌گاه همراهی پیدا نکردم که قابل معاشرت‌تر از تنهایی باشد.»

«پیش‌بینی کردن چیزهایی که ممکنه خوشحالمون کنن واقعاً سخته.»

به قول شیخ محمد عبده:« اروپا آن روزی که مذهب خویش را رها کرد جلو رفت و ما آن روزی که مذهب خویش را رها کردیم عقب رفتیم.»

«در جهان امروز از یک طرف لاف نوع‌خواهی و بشردوستی با بانگی هرچه بلندتر گوش‌ها را می‌خراشد‌، و از طرف دیگر دامنهٔ ملت پرستی _ که خود نوعی توحش است_ با همهٔ تعصبات و خودخواهی‌ها و قساوت‌ها و آتش افروزی‌های ناشی از آن روز به روز بالا می‌گیرد. این یکی از تناقضاتی است که منطق بشر امروز گرفتار آن است.»

«ما در هر شرایطی انتخاب می‌کنیم چی باشیم، کلمه باشیم یا اندیشه‌.»

«هرگز شک نکن. هرگز نترس. هرگز بیش از اندازه فکر نکن.» اوکامی همان‌طور که حرف می‌زد نگاهش می‌کرد. گویی به دنبال چیزی ماورای او بود. « این تنها راه زنده موندنه.» ( همچنان این دیالوگ رو تأیید یا رد نمی‌کنم، صرفاً جهت تفکر کردن دربارشون.)

«کلمات همه چیز رو ممکن نمی‌کنند، عقاید بذر بالقوه شدن هستند.» «بدون کلمات، عقاید چیزی نیستند جز افکار بی‌صدا.» اوکامی شاخه را ثابت نگه داشت.راسخ. «بدون عقاید، کلمات هرگز به مرحله تولد نمی‌رسند.» «خب، پس بدون کلمات، یه عقیده رو مطرح کن.» (هرچند عقاید رو میشه بدون کلمات هم بیان کرد. ولی این دیالوگ‌ها رو دوست داشتم.)