بریده‌ کتاب‌های لنگرگاهی در شن روان: شش مواجهه با سوگ و مرگ

زندگی سریع تغییر میکند. زندگی در لحظه تغییر میکند. نشسته‌ای شام بخوری و ناگهان زندگی‌ای که برایت آشناست تمام میشود.

ما نمی‌دانیم امروز پرمشغله‌ایم یا بی‌مشغله. گاهی خود را تن‌آسا و بیکاره می‌پنداریم اما بعدتر کشف می‌کنیم که دستاوردهای بسیار داشته‌ایم و آغازگر چیزهای بسیار بوده‌ایم. روزهای ما چنان بی‌ثمر می‌گذرند که هر گاه ذره‌ای از آنچه خِرد، شعر یا فضیلت می‌نامیم نصیب‌مان ‌شود، به وجد می‌آییم.

ما به اندازه‌ی کافی مخالفت و انتقاد شنیده‌ایم. هر شیوه‌ی زیست و هر عملی با مخالفت‌هایی روبرو می‌شود و خرد عملگرا، با حضور این همه‌جاییِ مخالفت، چاره‌ای جز بی‌اعتنایی ندارد. کلیت اوضاع و احوال ما را به بی‌اعتنایی سوق می‌دهد.خودت را به فکر و خیال دیوانه نکن و، هر طور که هست،کار خودت را بکن. زندگی نه روشنفکرانه است و نه انتقادی. زندگی ستبر و تنومند است.

عشق ما به دنیای محسوس ما را شیفته‌ی پایایی و تبات می‌کند. اما سلامت جسم در پویایی و حرکت است و سلامت ذهن در تنوع یا سهولت هم‌نشینی و معاشرت. ما نیازمند تغییریم. دل‌مشغولی مدام به یک فکر خیلی زود منزجرمان می‌کند.

وقتی یادم می‌آید در گذشته به دوستان سوگوارم چه حرف‌هایی زده‌ام، چندشم می‌شود. مدام می‌گفتم:« آرامش رو توی خاطراتت پیدا کن.» حالا می‌بینم خاطراتم، به جای تسکین، زخم دردناکی به جانم می‌زنند که می‌گویند: «این همان چیزی است که برای همیشه از دستش داده‌ای.»

حتی صرفِ دیدن نور خورشید هم به زحمت زندگی می‌ارزد...

همان وقت فهمیدم اگر می‌خواهیم دیوانه نشویم باید دانش و تخلیمان را مدیریت کنیم.

زندگی زنجیره‌ای از غافلگیری‌هاست و اگر چنین نبود، به زحمتِ زاده شدن و زیستن نمی‌ارزید. خداوند چنین می‌پسندد که هر روز در بند همان روز باشیم و از این رو گذشته و آینده را از ما پنهان می‌کند.

ارج و ارزش هر عمل را حالت عاطفی‌ای که خاستگاهش بوده تعیین می‌کند و پرسش همیشگی این نیست که چه کرده‌ای و چه نکرده‌ای، بلکه این است که به فرمان چه کسی کاری کرده‌ای یا نکرده‌ای.

فقط ضربه سوگ پدر است که از ما فردی سردو گرم چشیده، رها و بی تکیه گاه میسازد.

زندگی زنجیره‌ای از غافلگیری‌هاست و اگر چنین نبود، به زحمت زاده‌شدن نمی‌ارزید.

لحظه‌هایی هستند که در آن‌ها گشاده‌رو به استقبال رنج می‌رویم، چرا که امیدواریم در این رنج، دست‌کم، واقعیت را بیابیم و قله‌ها و لبه‌های تیز حقیقت را کشف کنیم. لیک سر‌انجام نقشی تقلبی از چشم‌اندازی دروغین نصیب‌مان می‌شود.تنها چیزی که سوگ به من آموخته این است که چه عمق کمی دارد. سوگ، مثل همه‌ی چیزهای دیگر، در سطح می‌ماند و هرگز دری به واقعیت نمی‌گشاید. همان واقعیتی که برای لمس آن حتی زیر‌بار سنگین‌ترین بهای ممکن می‌رویم: داغ فرزندان و دلبندان‌مان.

اگر می‌خواهیم دیوانه نشویم، باید دانش و تخیل‌مان را مدیریت کنیم.

بهترین زندگی نصیب آدم‌های خوش معاشرتی می‌شود که می‌توانند از هرآنچه می‌یابند بی پرس‌و‌جو لذت ببرند.