انگار قسمت بود که حمید با گذرنامه ای که برای زیارت برادر گرفته بود به دفاع از حرم خواهر برود

آدم ها هم مثل شهرند. نمی‌شود به‌خاطر چند بخش کمتر جذابشان، به کل آنها را کنار گذاشت.

رو کرد به من و گفت : خانوم هر چی فکر میکنم میبینم عمر ما کوتاه تر از اینه که بخوایم به بطالت بگذرونیم، بیا یه برنامه بریزیم که زندگی متاهلیمون با زندگی مجردی فرق داشته باشه . پیشنهاد داد هم صبح ها و هم شب ها یک صفحه قرآن بخوانیم ، این شد قرار روزانه ما، بعد از نماز صبح و دعای عهد یک صفحه از قرآن را حمید میخواند یک صفحه را هم من ، مقید بودیم آیات را با معنی بخوانیم، کنا ر هم مینشستیم، یکی بلند بلند میخواند و دیگری به دقت گوش میکرد.

حمید موقع حساب کردن پول تابلو، در حالی که نگاهش به ویترین قسمت انگشترها بود پرسید: «انگشتر دُرّ نجف دارید؟» فروشنده جواب داد:«سفارش دادیم، احتمالاً برامون بیارن.» از فروشگاه که بیرون آمدیم، دستش را جلوی چشم من بالا آورد و گفت:« این انگشتر رو میبینی خانوم؟ دُرّ نجفه. همیشه همراهمه. شنیدم اون هایی که انگشتر دُرّ نجف میندازن روز قیامت حسرت نمی خورن. باید برم نگین این انگشتر رو نصف کنم. یه رکاب بخرم که تو هم انگشتر دُرّ نجف داشته باشی. دلم نمیاد روز قیامت حسرت بخوری.»

هربار مادرش تماس می گرفت و سلام می داد حالت حمید عوض می شد. کاملا مؤدبانه رفتار می کرد . اگر درازکش بود، می نشست. اگر نشسته بود، می ایستاد . برایم این چیزها عجیب بود. گفتم:((حمید! مادرت که نمی بینه تو دراز کشیدی یا نشستی . همون طوری درازکش که داری استراحت می کنی با عمه صحبت کن .)) گفت : (( درسته مادرم نیست و نمی بینه، ولی خدا که هست . خدا که می بینه !))