بریده‌ کتاب‌های یادت باشد ...: شهید مدافع حرم حمید سیاهکالی مرادی به روایت همسر

<<شب بخیر حمید جان!>>

انگار قسمت بود که حمید با گذرنامه ای که برای زیارت برادر گرفته بود به دفاع از حرم خواهر برود

آدم ها هم مثل شهرند. نمی‌شود به‌خاطر چند بخش کمتر جذابشان، به کل آنها را کنار گذاشت.

دوم آبان، عید غدیر سال نود و دو، روز برگزاری جشن عروسی ما بود. با حمید نیت کردیم برای اینکه در مراسم عروسیمان هیچ گناهی نباشد، سه روز روزه بگیریم.

هم صحبتی با حمید به حدی برایم شیرین بود که متوجه گذر زمان نبودم مطمئن بودم این جاده بدون حمید به جایی نمی‌رسد. خیالم راحت بود که بودنش یک بودن همیشگی‌ست تکیه‌گاه محکمی است که مثل کوه پشتم ایستاده و عشق بی‌پایانی که تمام درهای بسته را برایم به آسانی باز می‌کرد فکر می‌کردم عشق ما هیچ وقت شبیه قصه‌های کودکی نمی‌شود که کلاغ قصه به خانه‌اش نمی‌رسید! ماه عسلی که زیر سایه امام رضا نقطه آغاز زندگی ما شد. سفری ساده و فراموش نشدنی که تک تک لحظاتش برایم عزیز و نجیب بود.

رو کرد به من و گفت : خانوم هر چی فکر میکنم میبینم عمر ما کوتاه تر از اینه که بخوایم به بطالت بگذرونیم، بیا یه برنامه بریزیم که زندگی متاهلیمون با زندگی مجردی فرق داشته باشه . پیشنهاد داد هم صبح ها و هم شب ها یک صفحه قرآن بخوانیم ، این شد قرار روزانه ما، بعد از نماز صبح و دعای عهد یک صفحه از قرآن را حمید میخواند یک صفحه را هم من ، مقید بودیم آیات را با معنی بخوانیم، کنا ر هم مینشستیم، یکی بلند بلند میخواند و دیگری به دقت گوش میکرد.

داخل نفربر دو نفر از رفقایش نشسته بودند، حمید هنوز جان داشت، مدام می گفت:((ببخشید خونم روی لباس های شما می ریزه، حلالم کنید))، رفقایش می گویند لحظات آخر ذکر لب هایش ((یاصاحب الزمان عج )) بود، شدت خونریزی به حدی زیاد بود که حمید در مسیر شهید می شود...

حمید موقع حساب کردن پول تابلو، در حالی که نگاهش به ویترین قسمت انگشترها بود پرسید: «انگشتر دُرّ نجف دارید؟» فروشنده جواب داد:«سفارش دادیم، احتمالاً برامون بیارن.» از فروشگاه که بیرون آمدیم، دستش را جلوی چشم من بالا آورد و گفت:« این انگشتر رو میبینی خانوم؟ دُرّ نجفه. همیشه همراهمه. شنیدم اون هایی که انگشتر دُرّ نجف میندازن روز قیامت حسرت نمی خورن. باید برم نگین این انگشتر رو نصف کنم. یه رکاب بخرم که تو هم انگشتر دُرّ نجف داشته باشی. دلم نمیاد روز قیامت حسرت بخوری.»

داشتم تلویزیون نگاه می کردم که یک لحظه صدای مادرم از آشپزخانه بلند شد. روغن داغ روی دستش ریخته بود. کمی با تأخیر بلند شدم و به آشپزخانه رفتم. چیز خاصی نشده بود. وقتی برگشتم دیدم حمید خیلی ناراحت شده؛ خیلی زیاد! موقع رفتن به خانه چندین بار گفت: 《تو چرا زن دایی کمک خواست با تأخیر بلند شدی؟! این دیر رفتن تو کار بدی بود. کار زشتی کردی! یه زن وقتی نیاز به کمک داره باید زود بری کمکش. تازه اون که مادره! باید بلافاصله می‌رفتی!》

واقعیت رفتار حمید همین بود. بر عکسِ زمانی که بین رفقا و همکارهایش بود و تیریپ شیطنت برمی داشت، اما در جمع فامیل، به ویژه وقتی که بزرگ ترها بودند، می شد یک حمید کم حرفِ گوشه نشین.

هربار مادرش تماس می گرفت و سلام می داد حالت حمید عوض می شد. کاملا مؤدبانه رفتار می کرد . اگر درازکش بود، می نشست. اگر نشسته بود، می ایستاد . برایم این چیزها عجیب بود. گفتم:((حمید! مادرت که نمی بینه تو دراز کشیدی یا نشستی . همون طوری درازکش که داری استراحت می کنی با عمه صحبت کن .)) گفت : (( درسته مادرم نیست و نمی بینه، ولی خدا که هست . خدا که می بینه !))