بریده‌ کتاب‌های لهجه‌ها اهلی نمی‌شوند

می خواهم بگویم مخالفت با فرهنگ غالب مثل این است که بخواهی کوهی را با شالی ابریشمی بتراشی‌.

کم‌کم یاد گرفتم که آسوده خاطر گم بشوم و مطمئن باشم که بالاخره به مقصد می رسم.

اما هیچ استعاره‌ای قابلیت بیان این درماندگی تحمیلی را ندارد،مردم فلسطین همیشه زندانی اند،همینجا در خانه‌ی خود.

مسئله امروز فرهنگی است که در آن زندگی می‌کنیم. فرهنگی که دوست داشتنی و فریبنده است و ، بر خلاف فرهنگ‌های گذشته، ماهرانه هر انتقادی را درون خودش می‌بلعد و آن را در یک چشم به هم زدن از این رو به آن رو می‌کند، حتی سریع تر از پلک زدن.

لهجه لزوما نقص گفتار نیست؛ تقلای زبان مادری است در برابر مرگ و فنا. رقابت زبان مادری است با زبان بیگانه از راه کارشکنی.

البته کلمه ها خیانتکارند به ما و به ذهن ما خیانت می‌کنند. سوگوارمان میکنند؛ سوگوار چیزهایی که از دست میروند. لکان کلمه را مرگ دوم می‌داند، مرگ چیزی که با نامگذاری از دست می‌رود. کلمه ها ،سوگوارند، سوگوار آن بخش از معنا که از دست رفته. حتی ما هم وقتی اسمی بر ما گذاشته میشود سوگواریم.

و البته این هم شکلی از فراموشی است: خانه‌ات را آن‌قدر بساز و دوباره بساز که بالاخره سرکوبگرت را در دیوارهایش و دست آخر در رگ‌هایت ببینی، یا بگریز. در هر صورت، سرکوبگرت ماهرانه واقعیتی ساخته که در آن نشانی از وجود و هستی خودت نمی‌ببینی.

اغلب فلسطینی‌هایی که در روزهای نکبت از فلسطین گریخته‌اند، هنوز کلید خانه‌شان را دارند، حتی اگر دیگر خانه‌ای باقی نمانده باشد. چه خاک بر گردنت آویزان باشد و چه کلید، همیشه سوگواری. فقدان خانه همیشه بر گردنت سنگینی می‌کند؛ تیری است که با هر کلمه‌ات شلیک می‌شود.

وقتی دو تپانچه روی شقیقه‌ی یک طرف ماجرا گرفته شده، تپانچه‌ای در دست سرکوبگر و تپانچه‌ای دیگر در دست خودِ سرکوب‌شده، صلح از راه گفتگو به دست نمی‌آید. در هر صورت، همیشه دست توست که به خون آلوده‌ است. در هر صورت، همیشه خون توست که ریخته می‌شود.

«قبلاً این‌جا زندگی می‌کردم. این‌جا قبلاً خونهٔ من بوده.» نگاه مرد پر از ابهام و سؤال می‌شود. می‌گوید «آها. یعنی خونه رو به خاخام فروختی؟» پدرم سرش را آهسته به نشانهٔ نه تکان می‌دهد. «من خونه رو نفروختم. ما هیچ‌وقت خونه رو نفروختیم.»

هگل آزادی را "در خانه بودن" تعریف می‌کند.