بریده‌ کتاب‌های پری دخت: مراسلات پاریس طهران

ذغال‌سنگ، جسم‌مان را گرم می‌کند و محبت‌تان دلمان را. دل که گرم باشد، تو بگو برف همدان تمامش در مقابل گرمای دل، آب می‌شود.

آدمی به دنیا آمده است برای دوست داشتن و دوست داشته شدن و خوشا من و شما که برای هم می‌مردیم.

دورت بگردم! دل خمرهٔ سیرترشی نیست که به بندش کنی و هفت سال بگذاری برسد و عمل بیاید، پیازداغ است؛ شش دانگ حواس می‌خواهد. روبرگردانی، جزغاله شده است و آه از دل جزغالهٔ ما.

می فرمایید صبوری کنیم،چشم!صبوری می کنیم و دل می کشیم... همین صبوری ها،شب که بیگم باجی چراغ می کشد،می شود فکر، می شود خیالات،می شود بخار،از دیده روان می شود. و تا می آییم به خود بجنبیم،می بینیم باید بالش را برگردانیم تا گل های خنک پشتش را هم به آب دیده،آبیاری کنیم...(❤️‍🩹

عشق را آدابی است و بی‌قراری را سلوکی. و فرق‌هاست میان آنکه نامه وا نمی‌کند و آنکه نامه تا نمی‌کند.

پریدخت جان!تصدقت گردم!سید محمودت با تو یا علی گفته و خیالت تخت که خاطرش جز خاطر عزیزت،دل ناگرانی نداشته و ندارد...

نیامده، فراق دست به گریبانمان برده و خیالِ معطرتان انیسِ پرسه های، پسین گاهی و غریبانه ماست؛ در سنگفرش خیابان های خیسِ پاریس.

پریدخت جانم ! آدمی به تصمیم هایی که می‌گیرد،حیات و مماتش را ابدی و فانی می کند.

امر خطیر عاشقی فقره ای است که این روز ها یا یادمان رفته یا از روی نسخه فرنگی اش تقلید میکنیم.

جان زن جماعت بلوغانی که شد، دلش باید به یک جا قرص باشد! صاحاب داشته باشد. دل بی صاحاب زود نخ کش می‌شود، چروك می‌شود، بوی نا می‌گیرد، بید می‌زند. دل، ابریشم است. نه دست و دلم به دارچین نویسی روی حلوا و شله زرد می‌رود، نه شوق وسمه و سرخاب سفید آب دارم.

آه من العشق ، و حالاته ...

زلیخا نشوی که عاقبتش مشقت است و رنج، و آه از دل زلیخا!

مدتی است قهوه می‌نوشیم؛ تلخ است؛ به قاعدهٔ احوال وطن.

حیّ لایزال به سر شاهد است، گاه می‌اندیشیم زدودن عشق شما از دل، ناممکن است؛ همانطور که شستن سیاه‌چادر بافته‌شده از موی بز. اگر پلاس به شستن سفید گردد، محبت شما از دلمان زائل خواهد شد.

بی دل و دماغم سیدجان! دل که به قاعده نباشد ، تو بگو جنت اعلی ، به ولای علی که خوش نمی گذرد.

اطاله کلام در همه جا مذموم است الا فی صحبت المحبوب

الحمدلله این خاک ایران زمین به قدری وطن دوست و فدایی دارد که با اقتدا به سید و سالار شهیدان، حسین‌بن‌علی، جان خود بر کف دست بگیرد و به پیکار ظلم و دادخواهی برخیزد.

اوضاع دل‌ما و وطن یکسان است. چاره،وصال است؛هم وصال ما به شما و هم وطن به قانون و نظم. جواب کاغذ بفرستید که در این کنعانِ برادرکُش،دلمان به بوی پیراهن عزیز مصر‌ نشینمان خوش است.