بریده‌ کتاب‌های پری دخت: مراسلات پاریس طهران

ذغال‌سنگ، جسم‌مان را گرم می‌کند و محبت‌تان دلمان را. دل که گرم باشد، تو بگو برف همدان تمامش در مقابل گرمای دل، آب می‌شود.

می فرمایید صبوری کنیم،چشم!صبوری می کنیم و دل می کشیم... همین صبوری ها،شب که بیگم باجی چراغ می کشد،می شود فکر، می شود خیالات،می شود بخار،از دیده روان می شود. و تا می آییم به خود بجنبیم،می بینیم باید بالش را برگردانیم تا گل های خنک پشتش را هم به آب دیده،آبیاری کنیم...(❤️‍🩹

نیامده، فراق دست به گریبانمان برده و خیالِ معطرتان انیسِ پرسه های، پسین گاهی و غریبانه ماست؛ در سنگفرش خیابان های خیسِ پاریس.

مدتی است قهوه می‌نوشیم؛ تلخ است؛ به قاعدهٔ احوال وطن.

می‌فرمایید صبوری کنیم، چشم! صبوری می‌کنیم و دل می‌کشیم! همین صبوری‌ها، شب که بیگم‌باجی چراغ می‌کشد، می‌شود فکر، می‌شود خیالات، می‌شود بخار، از دیده روان می‌شود و تا می‌آییم به خود بجنبیم، می‌بینیم باید بالش را برگردانیم تا گل‌های خنک پشتش را هم به آب دیده آبیاری کنیم... (: ❤️‍🩹 برشی از کتاب "پری‌دخت"، نوشته‌ی حامد عسکری🌱

صبوری کنید خاتون جان!صبوری کنید که خدا حواسش به دل صابران هست،این آشفته بازار این گونه نمی ماند..

این چه وصالی است که از ابتدایش ناف ما را با فراق بریده‌اند.

«دیده را فایده آن است که دلبر بیند»

حرف دل، نان تنوری است؛ زود بیرون بیاید، خمیر است و وا می‌رود، دیر بیرون بیاید، سوخته است. وقت دارد حرف دل زدن.

حکایت ما و رَمال و کف بین، حکایت غریق و تخته پاره است. غریق به هر چیز چنگ می‌اندازد، و عاشق در هر چیز نشانی از معشوق می‌جوید.

با خیالتان نشستیم، چند پیاله نوشیدیم. از شما چه پنهان، نبات که انداختیم، یاد از لبتان کردیم؛ ملتفتید که... بر من ببخشایید.