بریده‌ کتاب‌های در باب حکمت زندگی

آدمی هر چه در درون خود بیشتر مایه داشته باشد، از بیرون کمتر طلب می‌کند.

کیمیاگران در حالی که در پی یافتن زر بودند، باروت، چینی، دارو و حتی قوانین طبیعت را یافتند به این معنا ما همه کیمیاگریم.

زخم‌هایی که از درون بر سعادت ما وارد می‌شود، بسیار عمیق‌تر از زخم‌هایی است که از بیرون می‌رسند...

واضح است که سعادت ما چقدر به آنچه هستیم، یعنی به فردیت مان وابسته است، حال آنکه غالبا فقط سرنوشت را، یعنی آنچه را که داریم یا می نماییم به حساب می آوریم.ممکن است سرنوشت ما بهتر شود، اما کسی که غنای درونی دارد، از سرنوشت انتظار چندانی ندارد.

کاری که ارزش انجام دادن دارد،سخت است.

در پیری، تسلای بزرگتری از این وجود ندارد که احساس کنیم همه‌ی نیروی‌ جوانی‌مان را صرف آثاری کرده‌ایم که همراه ما پیر نشده‌اند.

اگر اعمال زشت در آن جهان کیفر می‌بینند کارهای ابلهانه در همین جهان مجازات می‌شوند.

کسی از سقراط می‌پرسد: "آیا فلان کس ترا دشنام نمی‌گوید و به تو بهتان نمی‌زند؟" او پاسخ می‌دهد: "نه، زیرا آنچه می‌گوید، وصف من نیست."

وقتی کله‌ای با کتابی برخورد می‌کند و صدای پوکی شنیده می‌شود، آیا همیشه این صدا از کتاب است؟

اما به کسی که به ویژه در سنین جوانی طاقت تحمل وجود خسته کننده دیگران را ندارد و به حق از معاشرت با آنان ناخرسند می گردد و به انزوا رانده میشود، توصیه میکنم که عادت کند، قدری از تنهایی خویش را به همراه خود به جمع ببرد، یعنی بیاموزد که حتی در جمع نیز تا اندازه ای تنهایی خود را حفظ کند، هرچه می اندیشد فورا ابراز نکندو همچنین آنچه را می گویند زیاده به جد نگیرد و از دیگران نه از حیث اخلاقی نه عقلی انتظار بسیار داشته باشد و بنابراین بی اعتنایی را در برابر نظرات آنان در خود استوار کند که این مطمئن ترین روش برای اعمال شکیبایی در خور تحسین است

آدمی به نعمت هایی که هرگز به فکر داشتن آن نیفتاده است، اصلا نیازی احساس نمیکند. بلکه بدون آن ها هم کاملا راضی است، در حالی که کسی که صد بار بیشتر از دیگری ثروت دارد به علت کمبود آنچه توقع آن را دارد احساس ناخرسندی می کند..

باید همواره آگاه باشیم که لحظه حال، هم اکنون به گذشته گرانقدر می پیوندد و منور به نور جاودانگی در حافظه ما خواهد ماند تا روزی به ویژه در ایام سختی پرده را پس بزند و خود را به منزله وضعیتی که موجب حسرت عمیق مان میشود، به ما بنمایاند

ابتذال در اساس عبارت از این است که در آگاهی انسان، خواستن بر شناختن، کاملاً غلبه کند.

چه فراوان است، آنچه بدان نیازی ندارم

آدمی هرچه در درون خود بیشتر مایه داشته باشد، از بیرون کم‌تر طلب می‌کند و دیگران هم کمتر می‌توانند چیزی به او عرضه کنند.

هنگام مواجه شدن با ابلهان، انسان تنها یک راه برای نشان دادن شعور دارد که هم کلام نشدن با آنهاست.

مطمئن‌ترین راه برای اینکه شوربخت نشویم این است که نخواهیم بسیار خوشبخت باشیم.

به طور کلی صلاح در این است که آدمی شعور خویش را با نگفتن نشان دهد، نه با گفتن. زیرا سکوت نشانه هوشمندی است و گفتن نشانه خودپسندی.

نمی‌توان رضایت را مستقیماً احساس کرد، مگر اینکه از راه تفکر به آگاهی راه پیدا کند.

زیبایی نامه‌ی سرگشاده‌ای‌ست که ما را به دیگران توصیه می‌کند و پیشاپیش ما را دز دل آنان جای می‌دهد.