ناامیدشدن از ادامه‌ی مسیر را همه‌ یا اکثر انسان‌ها تجربه میکنند. گاهی ناامیدی نسبت به کاری است که شروع کرده ایم، گاهی درباره‌ی فردی ناامید میشویم و گاهی درمورد ادامه‌ی زندگی.
هر کدام از انواع ناامیدی‌ها که سر راهمان قرار بگیرند تفاوتی نمیکند. "ویولن زن روی پل" میتواند آن نقطه‌ی طلایی گوشه‌ی ذهنمان باشد که هنگام شبیخون اهریمن ناامیدی، نجاتمان میدهد.
        

          به نام خدا
۱
سال‌های دهه هفتاد یک مجله‌ای بود که حالا خاطرم نیست یکشنبه‌ها منتشر می‌شد یا روزی دیگر -فعلاً یکشنبه‌اش در ذهنم پررنگ‌تر است - البته این‌که می‌گویم مجله، با غمض عین است؛ چون ساختار و شکلش مجله‌طور نبود و بیشتر شبیه یک روزنامه منگنه‌شده بود اما بسیار پرفروش بود و خواندنی. نامش؟ مجله حوادث.
کل شاکله این مطبوعه، نوشتن کلی یا جزیی، مفصل یا مختصر از انواع پرونده‌ها و اخبار جنایی و حقوقی و کیفری بود که البته بعد مدتی، چاپ و انتشارش متوقف شد. شایعه بود چون بدآموزی داشته متوقف شد. درباره سال‌هایی حرف می‌زنم که معصومیت سکه رایج بود.
۲
از آن پس تا کنون جز گاهی در ضمایم روزنامه جام جم، حوادث و پرداختن به آن خیلی رایج و روال نبوده است. این در حالی است که پرونده‌های قضایی و نوشتن از آن‌ها چه در قالب پاورقی روزنامه‌ای چه در شکل رمان و چه در ساحت سینما و سریال، یکی از قوالب اصلی پرفروش‌شدن و پرمخاطب‌شدن در عرصه بازار فرهنگی هر کشوری است. شاید بدآموزی‌هایی هم داشته باشند اما، در نهایت عنصر کشش و معمایی و میل انسان به خواندن از حوادث و جنایات کتمان‌ناپذیر است و بگذریم که در عصر حاضر که علامه گوگل آموزش هر بدآموزی‌ای را متولی شده و دیگر آن نگاه معصوم گذشته خریداری ندارد. اما هنوز و این‌جا ژانر یا گونه جنایی‌نویسی، کارآگاهی خیلی رونق ندارد.
۳
موفقیت سریال پوست شیر، پرمخاطب‌بودن سریال‌های امنیتی و جنایی داخلی و خارجی نشانه بزرگی است بر اهمیت پرداختن بیشتر و بهتر به گونه جنایی.
۴
وبلاگ‌نویس‌ها و وبلاگ‌‌خوان‌ها حتماً به‌یاد دارند که صفحه «خاطرات یک عاقد» یا «خاطرات یک پزشک قانونی» چقدر پرخواننده بودند و چقدر نویسندگانش، خوش‌ذوق و خوش‌قلم.
۵
کتاب «از پشت میز عدلیه» را یک قاضی بسیار جوانِ اهل موسیقی و قلم نوشته که می‌دانم پس از نوشتنش دچار دردسرهایی شد و سرزنش‌های سیستماتیک هم شد. بخشی دیگر از تنگ‌نظری و کج‌سلیقگی و کوته‌فکری حاکم بر ساختارهای کشوری. این‌ها در حالی است که کتاب بسیار معصوم است و پاکیزه و محافظه‌کار اما شیرین و خواندنی.
نوشتن از پرونده‌های قضایی و زیر و بمشان، البته با تحفظ بر عدم افشای نام طرفین پرونده و تلاش برای حفظ آبروی انسان‌ها، بخشی از اتمسفر و ساحت آموزش غیرمستقیم قوانین و بزنگاه‌های جرم‌خیز را تکمیل می‌کند. گذشته از آن‌که باعث می‌شود نگاه جامعه به دستگاه عدلیه و آدم‌هایی که در آن مشغولند، تعدیل شود.
و صد البته بخشی از تشنگی بازار کتابخوان کشور را هم سیراب می‌کند.
۶
این‌ها که گفتم را اگر خواندید، حالا وقتش است این کتاب را دست بگیرید، بخوانید و لذت ببرید.
        

          میتونم بگم مهمترین چیزیکه باعث شد با علاقه تا انتهای کتاب رو بخونم، قلم گیرای نویسنده بود. جزئیات جذاب و توصیفات زنده‌ای که نویسنده داشت، سفرنامه کشوری که فقط اسمش غم رو روونه دل آدم میکنه( چه برسه به روایت مصیبتهای آوارشده روی سر مسلمانانش)  برام دلچسب کرد. 
سفرنامه‌ی شیرینی بود:)