سلام
مجموعه کتاب های خاطرات بچه چلمن و ... سرگرم کننده که گوشهای لبتون بالا میکشه اما به قهقه نمیرسه و شاید بخاطر تفاوت های فرهنگی برخی موقعیت های طنز اون دیر درک بشه ... من دوستشون داشتم ...
        

          ندای کوهستان سومین کتابیه که از خالد حسینی نویسنده افغان خوندم.یکی از ویژگی کتابهای خالد حسینی اینه که وقتی آثارش رو‌ میخونی اصلاً حس نمیکنی که داری یه اثر ترجمه شده میخونی(شاید به دلیل قرابت فرهنگی و یا استفاده از واژگان فارسی و یا اسامی ایرانی).
.🌼
این کتاب به لحاظ سبک کاملاً با دو‌کتاب قبلی(بادبادک باز و هزار خورشید تابان)متفاوت بود و تقریباً هر فصل یک راوی متفاوت داشت و اتفاقات داستان در گذشته،حال و آینده به طور پس و پیش روایت میشدند که سبک نویسنده رو پخته تر و حرفه ای تر میکرد.(به زعم منتقدین).
.🌼
اما به نظر من(سلیقه شخصی ام) این شیوه داستان نویسی در این کتاب کمی ما را از آن حال و هوای دلچسب آثار قبلی خالد حسینی دور کرد و درست در جایی که انتظار میرفت نقطه اوج داستان باشد،داستان آنقدر تکه تکه میشد که اصلاً هیجان و اشتیاقی در آن لحظه برای مخاطب باقی نمیماند.
.🌼
ترجمه کتاب بسیار خوب،روان و خوشخوان بود(البته به جز چندین غلط املایی و یکی دو تا سوتی در لغات انتخاب شده توسط مترجم)😉🌼.

سیزدهم الی سی و یکم خرداد ۹۹🍉
        

          داستان برخلاف دو داستان قبلی کمتر در فضای افغانستان اتفاق میوفته و تمرکزش برروی زندگی پس از مهاجرت از افغانستانه. موضوع کتاب و دسته‌بندی اون نشون میده که قراره درصد قابل توجهی از کتاب بیان رنج‌ها باشه چه در افغانستان و چه پس از مهاجرت از اون منتها نسبت به دو کتاب قبلی غم و رنج‌ها کمتر عریانند و البته نوع متفاوتی هم هستند. در مجموع کتاب خوبیه و در کنار دو کتاب دیگه تصویر خوبی از یک بازه‌ی زمانی افغانستان و افغانستانی‌ها به آدم میده.
        

          بعد از خوندن جانستان کابلستان این کتاب یه بار دیگه به من یادآوری کرد که ما چه قدر با افغان ها نزدیکی فرهنگی و رسم و رسوم و البته درد و رنج داریم. کتابیه که نمیشه گذاشتش زمین و داستان خیلی جذاب و البته تلخ و شیرینی داره
        

          داستان غم انگیز از اوضاع کشور دوست و همسایه افغانستان.
اولش زیاد جذبم نکرد اما جلو که رفتم دلم میخواست زودتر به پایان برسم ببینم سرنوشت شخصیت های داستان چی میشه.
برعکس بادبادک باز خالد حسینی این داستان روایتگر زنان افغانستان هست و فوق العاده دردآوره بعضی قسمت هاش ...
آنچه بر سر افغانستان و مردمش اومده  از ۱۹۹۵ تا ۲۰۰۳. 
واقعا واقعا ارزش خوندن داره.
        

          من به‌خاطر سوژه جذبش شدم. کره شمالی همیشه مرموزه برای خیلیامون و آدم دوست داره ازش بشنوه. روایتای انگشت شماری ازش هست که همینو جذابتر هم میکنه. وقتی کتابو خوندم ترجمه روون و متن یکدستش کمکم کرد که راحت پیش برم. تو استناد و صحتش شک دارم واقعا ولی حتی اگه یک پنجم ماجراهایی که از سر گذرونده واقعی باشه، بازم خیلی وحشتناکه که تو این روزگار انسانهایی هستن که اینجوریه اوضاعشون. مخصوصا بعد از فرار! و متاسفم برای چین که جای حقوق بشر، شریک جرم این‌ها میشه و انسانهای بی پناه درمونده رو مسترد میکنه جایی که محکومن به اعدام....

حتی اگه طرفدار زندگی‌نامه ها هم نیستید، خوندن این اتوبیوگرافی براتون خسته‌کننده نمیشه. هم ریتمش تنده و اتفاقات زیادی توش میفته هم تو تخیل و تصورتونم نیست این اوضاع تو این دوره زمونه و خلاصه بهت و کنجکاوی و نگرانی باهم شما رو میکشونن دنبال کتاب
        

          ما از یک کتاب چه می‌خواهیم؟ سوالی است که موقع خواندن این کتاب که دوستش هم داشتم از خودم‌ پرسیدم. آیا باید روایات فراری‌های کره‌شمالی را روایت‌هایی زرد و فاقد اعتبار بدانیم که صرفاً جنبه‌ی سرگرمی دارند؟ چون همه در سایه دشمن اصلی یعنی کره جنوبی نوشته شده‌اند؟ یا می‌توانیم به آن‌ها استناد کنیم‌ و به عنوان منبعی برای شناخت کره‌شمالی به حسابشان بیاوریم؟ 
سوالاتی که هنوز جوابشان را پیدا نکرده‌ام و با این حساب تصمیم دارم خواندن کتاب فراریان کره‌شمالی را ادامه بدهم. هم به این خاطر که روایت‌ها پرکشش‌اند، هم به این خاطر که حوادث کره‌شمالی برایم جذاب است. این قدر که با کنار هم چیدن هر مکان و زمان هر کتاب بخواهم تاریخ و جغرافیای این کشور را کشف کنم.

پیش از این کتاب "روح گریان من" را خوانده بودم که روایت یک جاسوس کره شمالی ست که در کره جنوبی دستگیر می شود، تصور می کردم باقی کتاب‌هایی با این ژانر تکرار همان داستان هستند. اما "دختری با هفت اسم" فضای کاملا متفاوتی داشت، چه از نظر داستانی چه از نظر زمان و مکان. این بار روایت داستان در پیونگ یانگ اتفاق نمی‌افتاد و در مرز چین رخ می‌داد و به همین ترتیب انگار کره شمالی متفاوتی را می‌دیدیم. با قوانین شاید ساده‌تر اما شرایط سخت‌تر مثل قحطی، مرگ و ...
و به همین ترتیب این کتاب روایت دقیق‌تری از متن زندگی مردم کره شمالی ارائه می‌داد. نوع روابط خانوادگی، شغل افراد، سیستم اداری، وضعیت مدارس و ... اگر قصد داشته باشیم کره شمالی را فارغ از ایدئولوژی و صرفاً از لحاظ فرهنگی بررسی کنیم شاید این کتاب، گزینه‌ی مناسبی باشد.

علاوه بر آن همان طور که گفتم نویسنده روایت پرکششی داشت،  در این حد که به سختی می‌توانستم کتاب را کنار بگذارم و کاملاً در ماجرا فرورفته بودم. آن قدر که در لحظه‌ای سرم را بالا آوردم و از اینکه در تهران قرن بیست و یکم هستم هم تعجب کردم هم خوشحال شدم. حوادثی که برای مردم شرق آسیا اتفاق می افتاد (چه چین، چه هر دو کره و ...) آن قدر از زندگی عادی من در ایران دور بود که گاهی از اینکه چنین جایی در جهان وجود دارد تعجب می‌کردم. ما ایرانی‌ها اغلب بعد از کشور خودمان و چند کشور همسایه تنها پنج شش کشور اروپایی و آمریکای شمالی را می‌شناسیم و دنیا برایمان در همین چند کشور خلاصه می‌شود، اما خواندن کتاب‌هایی مثل "دختری با هفت اسم" انگار دنیای بزر‌گ‌تری را پیش‌روی ما قرار می‌دهد. برای همین تصور می‌کنم با تمام انتقادات و دیدگاه منفی‌ای که نسبت به حقیقت این کتاب‌ها دارم خواندن آن‌ها خالی از لطف نیست، چون نگاه ما را به جهانی باز می‌کند که شاید تابحال حتی به آن فکر هم نکرده‌‌ایم و دریچه‌ای برای ما به وجود می‌آورد که با روح جست‌و‌جوگر بیش از قبل به دنبال حقیقت جهان باشیم...
        

          سرنوشت جالب و عجیبی بود. این سختی و تحمل این دوری به آزادی پس از آن می‌ارزد البته اگر ماجراها واقعیت داشته باشد.