پیچیدگی و تعلیق داستان نسبت به عموم رمان‌های ایرانی خیلی خوب بود. انقدر که با وجود آزاردهنده بودن توصیفات اِسلَشر کتاب، تا تهش را خواندم! آخرین بار یادم هست کتاب "وقت تقصیر" را به دلیل همین خشونت نیمه‌کاره رها کرده بودم. این میزان خون و وحشت و سبُعیت را حتی برای تاکید بر خشونت فضا یا کاراکتر هم نمی‌پسندم.
اشراف نویسنده روی جغرافیا و روابط انسانی داستان، برگ برنده مهمی بود که ازش استفاده کرده بود. شخصیت‌پردازی کمی کلیشه‌ای از آب درآمده بود و پایان باز داستان هم شوق خواندن جلد دوم را ایجاد میکرد.
          

            به خودم باشد، امتیازش را 2 یا حداکثر3 می‌دهم. اما وقتی دخترم را دیدم که موقع خواندنش غش‌غش می‌خندد، به استانداردهای خودم برای سنجش کتاب شک کردم!
محتوای اصلی کتاب "نماز" است و این که بتواند کودک را در موضوعی با خود همراه کند که معمولا ثقیل و نچسب نوشته می‌شود، خودش چند تا ستاره دارد!
اگر شخصیت‌پردازی کمی از تیپ و کلیشه خارج می‌شد، و مثال‌ها زمان‌دار و منحصر به دایره واژگان خاص نبود می‌توانست بهتر شود. ولی خب... همین حالا هم بچه من دوستش دارد! همین برای منِ والد بس است!
          

            بعضی وقت‌ها از خودم می‌پرسم نویسنده موقع نوشتن این کتاب به چی فکر کرده؟!
زنی باردار در شهری جنگ‌زده، با کودک در شکمش حرف می‌زند. دنبال امنیت و آرامش برای بچه‌اش می‌گردد. از شهر فرار می‌کند. و درنهایت وسط دریا به آب می‌افتد و همراه با بچه‌اش می‌میرد!!
این داستان کجایش مناسب کودک است؟!
روضه مکشوف برای کودک بخوانیم که چه بشود؟!
چنین داستان غم‌انگیزی را چرا به کودک تحمیل کنیم؟!