کتاب نطلبیده حقیقتا مراده!
قهرمان اصلی این کتاب مصور، که اولش فکر کردم شاید کمی بچه گونه باشه ولی سخت در اشتباه بودم، خیلی خیلی شبیه من بود. هر صفحه رو حس می‌کردم خودم نوشته‌ام. از مصائبی که با پدر و مادرش داشت، از رشته‌ای که فقط برای دولتی بودن دانشگاه رفته بود، از حس عقب موندن از بقیه و بی سرانجامی، همه و همه رو انگار یکی روح منو اسکن کرده بود و نوشته بود.
همه چیزش آشنا بود. مدل حکومت ترکیه اون زمان و مدل زندگی‌ها، و باعث تعجب بسیار من. که چرا همه حکومت‌های دیکتاتوری شبیه همن. چرا آدمها در طول تاریخ اشتباهات مشابه رو بارها و بارها تکرار می‌کنن.
تصویرسازی‌های کتاب به غایت بامزه بود. متنش روون و دوست‌داشتنی بود. خیلی دوستش داشتم...
          

            این کتاب داستان زنیه که شوهرش گم شده یا ترکش کرده. کل چهارصد صفحه منتظریم تا شوهرشو پیدا کنه. مدام تکرار می‌کنه که چه اتفاقاتی افتاده، از رابطه‌شون و دو تا دختراش و اومدنش از آمریکا به پاریس می‌گه، ولی هیچی! فقط همین! مدام تکرار و تکرار و پرگویی و پرگویی راوی. نمی‌فهمیم درست کجاست، چی می‌خواد، چه مرضی داره، می‌خواد شوهرشو پیدا کنه یا نه، و اصلا چشه به طور کلی؟
چهارصد صفحه وقتم رو ریختم دور واقعا. بعید می‌دونم بشه اسم رمان یا داستان یا حتی کتاب روی این نوشته گذاشت. پر از سانسور بود، ترجمه اصلا روان نبود، داستان بی‌اندازه کشدار و لوس و بی سروته بود و واقعا ارزش حتی یک‌بار وقت گذاشتن رو هم نداشت.
یه چهار صفحه وسط کتاب غیب شده بود، که انگار از نشر ثالث خیلی هم بعید نیست، و حتی نبودن چند صفحه هم خللی در داستان وارد نکرد.
خلاصه اینکه از وقتی که واسه این کتاب گذاشتم پشیمونم. با هیچ چیزش ارتباط برقرار نکردم و اصلا خوب نبود به نظرم. اصلا هم توصیه نمی‌کنم بخونید.
          

            زنی متوجه خیانت شوهرش میشه. زنی که هم خودش و هم شوهرش هر دو آدمهای موفقی هستن و ازدواج دومشونه و زندگی خوبی داشتن. به یکباره اون چیزی که زن این‌همه سال ساخته بوده فرو میریزه و حالا زن نمی‌دونه چه کنه. یک بچه داره و باردار هم هست. مسئله اصلی کتاب اینه که حالا چیکار کنم با زندگیم؟
گاهی اوقات بامزه است و خنده‌دار، گاهی اوقات باعث گریه میشه و گاهی اوقات هم به فکر فرو میبردت. این وسط‌ها هم چندتا دستور آشپزی نوشته شده و یکی از راه‌های کنار اومدنش آشپزی کردنه.
دوستش داشتم. ساده و روان بود. ترجمه خیلی خوب بود. ازش یه فیلم هم ساخته شده به اسم heartburn که مریل استریپ و جک نیکلسون توش بازی کردن و می‌خوام ببینمش.
 یکی از نکته‌هاش این بود که زندگی آدمهای خیلی موفق و پولدار از نزدیک چطوره.
کتاب جمع و جور، خوشخوان و جالبی بود. توصیه می‌کنمش:)
          

            من تا حالا از سپیده شاملو چیزی نخونده بودم. هیچ قضاوتی هم راجع به این کتاب و این نویسنده نداشتم. یه چیزی هست که بهش میگن نثر زنانه، یا زنانگی در نوشتن، و به نظرم خانم شاملو سرشار از این بود. قصه به شدت تلخ بود، در حد زهرمار:) ولی دلم می‌خواست ادامه‌اش بدم. خیلی حالت سیالی داشت و یک جاهای زیادی نمی‌فهمیدم این حقیقته یا نگاه بیمارگونه راوی. خوندنش شبیه به دیدن یه خواب بلند بود. شخصیت علی و شراره رو خیلی دوست داشتم. از مستانه و محمود خیییلی بدم اومد و این قدرت نویسنده بود که شخصیت‌هایی اینقدر متفاوت و با جزییات خلق کنه، درحدی که می‌تونستم کاملا آدمهای داستان رو ببینم و تصور کنم. رمان سختیه، هرکسی شاید دوستش نداشته باشه، خیلی جاهاش گنگ و نامفهومه، قلم فوق‌العاده‌ای داره و میکشوندت. سه ستاره بهش میدم چون یه جاهایی نیاز به توضیح بیشتر داشتم و درست درک نمی‌کردم چی شده و حدسی پیش رفتم.
          

            نوشتن درباره این کتاب واقعا برام سخته.در لحظاتی نوشته شده که از همیشه به مرگ نزدیکتره.اما در ستایش زندگیه.در ستایش درد و غم.درباره خانواده و دوستان.در یک کلمه درباره خود زندگیه.و زندگی بی مرگ چه معنایی داره؟ من بعد از خوندن این کتاب یکی از عزیزانم رو به طرز مشابه از دست دادم و این کتاب برام شبیه مسکن بود.به همه آدمها توصیه که هیچی،فکر می‌کنم واجبه که یک دور حداقل بخوننش.