مغازه خودکشی را که خواندم ، دیدم یک کتاب دیگر هم دارد و آن را اگر بخوانم کلا چیز دیگری نمی ماند که از این بشر ترجمه شده باشد و من نخوانده باشم .

 ایده اش  به طرز خانمان سوزی بکر و قوی و به معنای تامّ کلمه ناب است  اما  نویسنده به استناد جذابیت ذاتی ایده در پرداخت ضعیف عمل کرده . داستان را رها کرده .
همچون خری که بزنند پشتش و بگویند: برو حیوان ! .
با مغازه خودکشی هم دقیقا همین کار را کرده.


واقعا ایده ظرفیت بیشتر از اینها را دارد .اما نویسنده طوری آن را نوشته که ارزش افزوده ای به آن اضافه نکرده . هرقدر این کتاب خوانده و پسندیده شده ، همه از صدقه سر ماجرای واقعی کتاب است نه هنر نویسنده آن . روایت نویسنده از واقعه ، فقط یه مرحله بالاتر از گزارش خشک خالی ست. شاید هم من زیادی گیر می دهم اما در طول داستان هرچقدر که از واقعی بودن این جنایت دسته جمعی مور مورم  شد از بی ذوقی نویسنده هم تعجب کردم .

البته که به خواندنش می ارزد .بیشتر از این جهت که در پس این جنایت هولناک یک حماقت عجیب و دسته جمعی نهفته ست .یک جور جو زدگیِ بی قید و شرط که نمونه اش اطرافمان زیاد است .  وقتی  آدم قوه تجزیه و تحلیلش را کلا ببوسد بگذارد کنار و بر مبنای احساسات مطلق تصمیم بگیرد نتیجه اش بهتر از این نمی شود !. 

یکی از کاربران بهخوان هم توی یادداشتش این جنایت را با اوضاع امروز کشور مقایسه کرده بود. 
با نظرش موافقم و واقعا که تحلیل درستی ست.
          

            هنوز 50 صفحه از کتاب رو هم نخونده بودم که با خبر فوت نویسنده کتاب شوکه شدم.
کتاب سمفونی مردگان رمان عباس معروفی است که به گفته‌ی هفته نامه "دی ولت" سویس که پشت کتاب  هم چاپ شده این کتاب یک شاهکار است. که به شخصه نظری این درباره ندارم.
متن کتاب کمی پیچیده است و اگه بی دقتی بشه خط اصلی داستان رو گم می‌کنید. داستان از سه زاویه دید تعریف میشه و به همین دلیل اشراف مخاطب به داستان کم کم زیاد میشه و مدام گره گشایی به وجود میاد. و شاید این نقطه‌ی قوت داستان باشه.
اما خود داستان، داستان غمبار و عجیبی بود. از طمع ورزی اورهان گرفته تا حال روز آیدین و رفتارهای مادر و پدر با فرزندانشان.
نکته حائز اهمیت دیگر که البته در سراسر کتاب جاری بود. این بود که نویسنده برف را نشانه‌ی سیاهی گرفته بود. حتی کلاغ های به جای غار غار می‌گفتند برف برف.
کل داستان سیاه و عجیب و... 
در یک جمله بگویم دوستش نداشتم.
          

            وقتی از همون اول میدونی ته داستان چی میشه ولی دوست داری بازم ادامه بدی بعد میبینی اون چیزی که فکر می‌کردی میدونی میشه نَمیشه!
بعد دوباره به اول تا آخر داستان فکر می‌کنی میبینی باگ داستانی داره و قاعدتا باید همونجوری که فکر می‌کردی بشه بشه ولی نویسنده صرفا بخاطر رو دست زدن به تو آب بسته به پایان بندی...
یک ستاره هم واسش زیاده!
          

            آدم ها وقتی در باره عاشقی صحبت میکنند هر چقدر هم منطقی فکر کنند آخر هم قدرت شوق ،استبداد منطق رو می‌شکنه و رنگ ها،اتفاقات و واقعیت رو جوری دیگه ای جلوه میده... نویسنده خیلی تلاش کرده تا در یک مقوله‌‌ی احساسی دنبال چهار چوب و منطق بره ولی احساسات بر قلمش مسلط میشه و حتی در جواب اینکه چرا میخواهمش ... دلیلی موجه ارائه نمیکنه... نمی‌دونم شاید هممون روزی در مقابل این سوال قرار بگیریم که چه ویژگی و یا ویژگیهایی در مخاطب خاصمان مارا در گیر  او کرد...راستی چی شد که عاشقش شدم؟ 
در کل کتابی منظم و منطقی و همچنین با قلمی شیواست....