موضوع مقاله چیه؟

نوشتن برای من همه‌ی زندگیمه. حس آزادی و آرامش بهم میده. وقتی به این فکر می‌کنم که چیز جدیدی خلق کردم که مختص خودمه و قراره چاپ بشه احساس عجیبی می‌کنم. چیزی شبیه به جاودانگی. چرا که تا سال‌های سال کتابم در دست مردم خواهد بود. خوب یا بد من چیزی به این دنیا اضافه کردم که حتی بعد از مرگم هم خوانده خواهد شد. 

در مورد مقاله و پایان‌نامه بنده کاملا هم‌دردم... اصلا این نوشتن مقاله و پایان‌نامه یه انرژی خاصی از آدم می‌گیره، می‌تونم یه ساعت پشت هم کد بزنم ولی بعد یه ربع کار روی متن مقاله خسته میشم 😅

اونوقت نوشتن در مورد کتابا... اصلا یه لذت خاصی داره... مرورهای من رو هم که دیدید چقدر طولانیه 😅 دستم به کم نمیره 😶‍🌫️😄 کلا وقتی به اواخر کتاب نزدیک میشم هی حرفایی که می‌خوام در موردش بزنم تو سرم چرخ می‌خوره، طوری که انگار «مجبورم» بنویسم! وقتی می‌نویسم یه نفس راحت می‌کشم، انگار اون کلمات رو از مغزم کشیدم بیرون و حالا دیگه جا برای بقیه چیزا باز شده :)

اینستا هم که الان کلا شده ویدئو... من ولی هنوز تو کپشن طولانی موندم 😅 که تقریبا مطمئنم اصلا خونده نمیشه! دارم تلاش میکنم بلکه منم بتونم به مدل جدید تولید محتوا تو اینستا کوچ کنم، ولی خب خیلی برام سخته!

نوشتن برای من واضح کردن ابعاد هرچیزی توی ذهنمه. وقت هایی که درباره یک منظره یا یک اتفاق یا یک آدم یا احساسات و موقعیت ها و فکرهام  می نویسم انگار  یک رشته برداشتم و دارم مهره های پراکنده و رنگ و وارنگ رو از دور اتاق جمع می کنم و به نخ می کشم. افکارم منظم و منسجم می شن و یک تصویر واضح و کامل از هرچیزی رو تشکیل میدن.
گاهی خودم وسط نوشتن حیرت می کنم که چقدر جزئیات رو ذهنم توی خودش نگه داشته یا از حس و فکری که بی هوا روی کاغذ میارم تعجب می کنم که واقعا من همچین فکری می کنم؟ یا عه! من همچین حسی دارم نسبت به فلان موضوع؟
به طور کلی کمکم می کنه از خودم آگاه باشم

نوشتن، به مثابه افزایش توانِ تاب‌آوری!

* افکار ذهن من سه تا طبقه داره : توهم، واقعیت، حقیقت
* نوشتن برای من حکم نردبونی رو داره که بتونم بین این سه طبقه حرکت کنم، هر فکری رو توی طبقه مربوط به خودش قرار بدم تا با اشتباه قرار گرفتنش اشک خودم و خودش و همه رو در نیارم 😬

چقدر خوب فرمودید؛ که نوشتن آمیخته‌ای از اهمیت و مسئولیته...
گاهی میتونه مقدس باشه، چون بیشتر از دیگران روی خودمون تاثیر گذاره.