خانم بروکس را دوست دارم چون خیلی خودش است و برای جا کردن خودش در دل دخترک قصه زور زیادی نمی زند. اصلا زور نمی‌زند. او فقط یک تسهیل گر خجسته است. کسی که در دنیای واقعی خیلی خیلی نیازش داریم. حرفی نمی‌زند که خودش انجامش نداده باشد. انگار فقط دریچه جدیدی برای ورود به دنیای کتاب ها به بچه ها نشان می دهد. 
پیش به سوی خانم بروکس شدن.
        

          درمورد ویلیام پسری  اصلا کتاب دوست ندارد  و می خواهد کتابی را پیدا کند که دوستش داشته باشد و... 

        

          خیلی قشنگ بود درباره بچه ای که کتاب خوندم رو دوست نداره ولی میفهمه کتاب ها هم مثل آدم ها متفاوتن و برای هر شخصیت میشه کتاب خاص خودشو پیدا کرد. کتاب برای بچه هایی که کتاب دوست ندارن و البته برای بچه هایی که سوژه های تکراری خوندن.
        

          دوست دارم بزرگ شدم یکی مثل خانم بروکس بشم:') 
        

          دو نکته در این کتاب برایم جذاب بود:
این که اگر معلمی هنرمند باشی، می‌توانی هر بچهٔ بدقلقی را به راه آوری و این که بچه‌ها بیش از آن که شیفتهٔ جذابیت محتوا شوند، شیفتهٔ شیفتگی معلم نسبت به آن محتوا می‌شوند!


        

          شخصیت خانم بروکس بامزه بود! از اون کتابدارهایی که از نگاه بچه ها یه فرد مسخره و بی‌مزه است که به هر دلیل و بی دلیلی میخواد کتاب توی حلقوم بچه ها کنه! و البته آخر داستان کتابی به کتاب نخوان ترین فرد هم می‌تونه بده!

برای من این قضیه که نویسنده در مورد نچسبیِ کتاب و کتابخوانی برای بعضی ها صحبت کرده بود، دوست داشتنی بود. ولی از اینکه تونستم حدس بزنم تهش گل و بلبل میشه یک ستاره بهش ندادم! 

در کل کتاب بامزه ای در مورد کتاب و کتابخوانی برای کودکان بود.
        

          شغل مورد علاقه‌م: خانم بروکس بودن 😁
(چپاندن کتاب به زور، در کیف بچه‌هایی که کتاب دوست ندارند!)
        

          در داستان کلاس کتاب خوانی خانم بروکس:من اصلا کتاب دوست ندارم! شخصیت نقش اصلی این داستان از کتاب خوشش نمی آید؟!
من کاملا برعکس این دختر هستم(واقعا که) داستان بسیار
 جالبی است حتما بخوانید