اونیل با گوریل پشمالو، آنا کریستی، و نخستین آدم یک «سه تایی» (trilogy) به سبک و سیاق تراژدی های یونان باستان می سازد تا بگوید در قرن بیست (دهه بیست) تراژدی با شکل و درون مایه های رایج در تراژدی های یونان همچنان شدنی است. از این حیث، می توان او را، همانند استادش، ایبسن، سرگرم تجربیات نوین در ادبیات نمایشی و تئاتر دانست. اما آنچه گوریل پشمالو را از دو اثر دیگر او متمایز می کند، برجستگی سبک اکسپرسیونیستی آن است. اونیل در آثار دیگرش، مثل مسیحا (ن) فسی می آید، نیز به اکسپرسیونیسم روی آورده است؛ اما در هیچ یک از آن ها نتوانسته در پردازش کارش تا این اندازه تردست و چابک باشد، زیرا این اثر کوتاه، بریده، و بسیار نمادین است و این عناصر به سبک اکسپرسیونیسم رنگ و جلای ویژه ای می بخشند. سوای درون مایه های تراژیک و اگزییستانسیالیستی گوریل پشمالو، جنبه های تجربی سبک اکسپرسیونیسم این اثر آن را برای دانشجویان و خوانندگان علاقمند جذاب می کند.