یادداشت مهدی لطف‌آبادی

        این دومین نمایشنامه‌ای بود که از اونیل می‌خوندم و متأسفانه به دلم ننشست. می‌دونم اونیل نمایشنامه‌نویس قهاریه و زبردسته و غیره اما من نه امپراتور جونز رو دوست داشتم نه این نمایشنامه رو. البته بیشترش برمی‌گرده به سلایق من. مثلاً من دوست دارم نمایشنامه صحنه‌های محدود و مکان‌های کم‌تعدادی داشته باشه... در واقع به نظرم چیزی که نمایشنامه و فیلمنامه رو از رمان و سریال جدا می‌کنه موجز بودنش در تمام سطوحه و تا جایی که تو این دوتا دیدم اونیل هر صحنه‌اش تو یه مکان جدید اتفاق می‌افته. چیز دیگه‌ای که به سلیقه‌ی من خوش نمیاد اینه که اثر حرفش رو اقلاً در یکی از سطوح فریاد بزنه مخصوصاً در بحث‌های سیاسی و فلسفی. مطمئناً لایه‌های زیرین دیگه‌ای از لحاظ جامعه‌شناسی داره اما من از رک بودن اثر خوشم نمیاد. 
شاید از اونیل باز هم چیزی بخونم و شاید زمان دیگه‌ای از اونیل خوشم بیاد.