بهترین فانتزیه که میتونید بخونید و حتی باهاش شروع کنید 
نویسندش ثابت شدس کتابش ثابت شدس داستانش و همه چیش ثابت شدن
درک داستانش مخصوصا برای ما ایرانی ها خیلی راحته چون میتونیم به شدت درک کنیم مسائل مطرح شده رو .
از شخصیت پردازیش نگم که عالیه ولی یه نکته کوچیکی داره که بعدا میگم 
داستانش خیلی خاصه و فراموش نشدنیه 
از اول که کتابو شروع به خوندن کردم متوجه غم توی داستان شدم انگار نویسنده با غم و اندوه مینوشته و تو این جلد متوجه شدم اون چه غمی بود و دلیلش چیبود 
(دارکی داستانو کار ندارم )
پلات تویست و دنیا سازی وسیستم های جادوییش همشون جا داره برای کلی بحث ولی خلاصه بگم که توی این سه تا هم نویسنده سنگ تموم گذاشته 
و یکی از بهترین شخصیت های دنیای فانتزی رو داره که هیچ شخصیتی مثلش نیست و من به شدت عقیدهشو دوست داشتم و اون کسی نیست جز کلسیر
پنج ستاره هم براش کمه واقعا اصلا از دستش ندید
          

            من واقعا این کتاب رو دوست داشتم . هرچی جلوتر میره بهتر میشه .
اتفاقات غیر منتظره زیادی توی این کتاب اتفاق میفته و مثل خیلی از فانتزی های دیگه تصورات اولیه رو برآورده نمیکنه اما همچنان جذابه و گاهی قلب ادم رو سوراخ میکنه 
این مجموعه واقعا یه اثر هنری محسوب میشه . بدون کپی برداری و مشابهت نویسنده تونسته یه دنیای جدید با شخصیت های جدید و غیر تکراری خلق کنه . اگه به ژانر حماسی فانتزی علاقه دارید حتما پیشنهاد میکنم این مجموعه رو بخونید 
          

            خب خب جلد اول تموم شد
باید بگم اوائلش برام کند پیش رفت 
دوجاش شوکه شدم که هنوز دومی رو نتونستم باورکنم
ولی آخرش قشنگ خستگی ۸۰۰صفحه رو از تنم درکرد
انقد که الان مشتاقم و به شدت دلم میخواد جلد بعدی رو شروع کنم ولی چه کنم که نمیتونم فعلا😅
          

            زاده‌ی مه،
از میان غبار ها و خاکستر هایی که گونه هایشان را سیاه کرده بلند شدند، با دست های گره خورده و دلی پر از درد به جلو قدم بر می‌دارند.
در حالی که دل هایشان پر از شک‌ و تردید است امیدی سوزان آنها را تا پایان راه روشن نگه‌می‌دارد. از بامی بلند و نک تیز به آنها خیره می‌شویم ، همان پدر و دختری که نسبتی خونی نداشتند، با آن ردا های سیاه که درون مه ترسناک آنها را مخفی میکرد. 
به دنیای مه و خاکستر  
اشراف  و  برده 
به دنیای از درد و شیرینی های که مزه  قطعا آنها را درک میکنید.
خوش آمدید! 


          

            بابت آشفتگی یادداشت،معذرت،ذهنم سخت جمع و جور شد.
کتاب های دو خطی را دوست دارم. مه‌زاد اتفاقا دو خط داستانی رو روایت می‌کنه، یکی «وین» که یک دزد است و «کلسیر»که مردی مرموز است.
وقتی صفحات اول کتاب رو می‌خوندم فکر کردم درست وسط قصه ام، با خودم گفتم چه عجیب!!‌‌‌‌‌‌‌‌ چرا از اینجا شروع کرده؟!
داستان دو خطی هم خیلی زود به هم رسید، طوری که انتظار نداشتم، با خودم گفتم چه زود!!
اما خیلی زود فهمیدم‌ سندرسون ادم کارهای عجیبه، تو لحظاتی که انتظارش را نداری، اتفاقات رقم میخوره، فهمیدم بهترین شروع ممکن اتفاق افتاده و اگر خطوط داستان بهم گره نمیخوردن؛ انگار داستان مشکل داشت. خلاصه داستان مسیر خوبی را پیش گرفته بود و داشت جلو می‌رفت.
اما در مورد خود کتاب، اغلب کسانی که کتاب رو خوندن مطمئناً با این قضیه موافقند که یکی از جذاب‌ترین دنیاهای فانتزی یا به عبارتی علمی تخیلی، در این کتاب تصویر شده.
قوانین موجود در کتاب آنقدر جالب هستند که آدم دلش می‌خواد انها رو یاد بگیره، چون وابسته به روابط علت و معلولی هستند؛ یعنی نویسنده برای هر چیزی که خواسته آن رو به عنوان قانون قرار بده، یک علتی توی ذهنش در نظر گرفته و آن علت رو در جریان کتاب جاری کرده. به خاطر همینه که یه دنیای جذاب ساخته.
از اونجایی که با یک کتاب طولانی طرف هستیم، رسیدن به اتفاقات خیلی طول کشید و این یه کمی منو دلسرد کرد. دوست داشتم خیلی سریع‌تر به اون اتفاقات برسم و یک سری مطالب حاشیه‌ای و جانبی کمتر باشه، با این وجود کتاب هنوز کتاب جذابیه.
شخصیت پردازی کتاب برای شخصیت‌های اصلی مثل «کلسیر»و«وین» تقریبا کامله، با این وجود شخصیت‌های فرعی خیلی بهشون پرداخته نشده و ما بیشتر شخصیت اصلی که «وین» باشه رو می‌شناسیم و حتی خود «کلسیر»هم از زمانی می‌شناسیمش که وارد قصه شده، گذشته اش که اتفاقاً با کتاب هم در ارتباطه خیلی کم بهش پرداخته شده.
طولانی بودن داستان کتاب باعث شده بود که دو سوم آغازین کتاب روند نسبتا کندی داشته باشه و یک سوم پایانی خیلی طوفانی و پر از ماجرا و اتفاق باشه، چرا که چینش اتفاقات برای رسیدن به اون نقطه اصلی طبیعتاً زمان می‌بره. از اونجایی که ظاهرا این اولین کتاب نویسنده بوده خیلی از اینها رو به عنوان مشکلات کتاب اول میشه قبول کرد.
 اما اگر بخوام از فضای کلی کتاب صحبت کنم، فضای کتاب فضای تاریک و دل زده است. اغلب کتاب‌هایی که قرار قهرمان پروری می‌کنند از یه همچین فضایی استفاده می‌کنند‌. چند اتفاق خیلی جالب توی کتاب وجود داره که البته هم به شخصیت پردازی و هم به روند داستان برمی‌گرده. نکاتی که نویسنده خیلی خوب توی کتاب دوم اتفاقاً؛ بهشون اشاره می‌کنه و سعی داره مسائل رو حل و فصل کنه. فکر می‌کنم از بخش دوم که شخصیت الند ونچر هم وارد داستان میشه، جذابیت‌های داستان به خاطر ماجراهای عاشقانه‌، بیشتر هم میشه.
 الند ونچر رو  دوست داشتم .
 یه نکته‌ی جذاب دیگه‌ی  کتاب، «برای من که گفته بودم قبلاً از اینکه پایان قصه‌ها رو بدونم خیلی خوشم میاد» این بود که نویسنده از اول هدفش رو مشخص کرده بود یعنی ما می‌دونستیم قراره لرد فرمانروا ...... شود.
 مهم این بود که چطوری؟! مهم این بود که به دست چه کسی؟! و مهم این بود که اصلاً لرد فرمانروا چه شد که شد این؟! و نویسنده ما رو به سمتش هدایت کرد. خیلی خوشحال شدم که در انتها، بخشی از حدس‌هایی که زده بودم درست از آب دراومد. اما به طرز شگفت انگیزی نویسنده غافلگیری هایی هم داشت .
 از اینکه از نویسنده رو دست بخورم خوشم نمیاد.دوست دارم بهم اطلاعات بده. من رو به سمت اون پایانی که می‌خواد هدایتم کنه‌ نشانه‌هاش رو سر راهم قرار بده، ولی در انتها یه برگ برنده رو کنه. برگ برنده این قصه قطعاً «راشک» بود.اون لحظه‌ای بود که حاضر بودم برای نویسنده  کف و سوت بزنم.
 اما رسالت این کتاب به نظرم تو یه لحظه اتفاق افتاده. جایی که «وین» میگه(ما شکست ناپذیر نیستیم) و« داکسون» بهش جواب میده (عاجز هم نیستیم).
 شاید همه کتاب توی همین دو تا جمله خلاصه شده باشه امید و تلاش . 
مهم نیست حتی اگر شکست بخوری، مهم اینه که جنگیدی، به اون اندازه که باید جنگیدی .
امیدوارم تو زندگیتون هیچ وقت دست از جنگیدن برندارید .
اگه می‌خواید به یه آدم پیشنهادش بدید به یه آدم فانتزی خونه حوصله‌دار پیشنهادش بدید .





          

            خب تموم شد. یک سوم پایانی کتاب من رو شوکه کرد! به دوستام گفته بودم مه‌زاد روند ارومی داره و خب برندون چنان زد بخش اخر رو طوفانی کرد که از موجش به دیوار لوتادل خوردم.
برندون توی مرگ افتضاحه،واقعا خورد توی ذوقم،نتونستم ناراحت بشم اما توی زنده کردن بهترینه. از ذوق نعره زدم و پشت سر هم جیغ زدم.

این کتاب رو به کسای پیشنهاد میدم که از ظلم بدشون میاد و خیلی خیالاتی و ایده‌آل گران و فکر میکنن می‌تونن دنیا رو عوض کنن .