از شروع کتاب خوشم اومد و با اینکه هیجان خاصی نداشت، نوع داستان‌گویی نویسنده به نظرم جالب بود و دلم می‌خواست ادامه بدم ببینم این خط‌های داستانی بی‌ربط رو چطور میخواد به هم وصل کنه....

ولی خب، آخرش خیلی ناامیدم کرد. رسما به هیچ کدوم از سوالهای ایجاد شده یه جواب درست و حسابی نداد و واقعا پایان‌بندی بی‌نمکی داشت، طوری که با خودم گفتم، همین؟! الان خب که چی؟!

دیگه چیزی در مورد تعداد مضحک شخصیت‌های هم‌جنس‌گرا نگم 😑 قشنگ از ۱۹۰۰ تا ۲۴۰۰ تو هر برههٔ زمانی حداقل با یه جفت شخصیت هم‌جنس‌گرا مواجه می‌شدی! طوری که جای اکثریت و اقلیت در دنیای این خانم نویسنده رسما عوض شده بود... یه دلیلی که من کمتر دلم میخواد سمت کتابای علمی-تخیلی جدید برم همینه...
احتمال میدم این موضوع تو معروف شدن و امتیاز بالای کتاب تو شبکه‌های کتابخوانی بی‌تأثیر نبوده باشه! چون والا ما که چیزی دیگه‌ای که بشه استقبال مخاطبین رو بهش ربط داد ندیدیم 😑😄
        

          «حتی اگر اثباتی قطعی مبنی بر اینکه ما توی شبیه‌سازی زندگی می‌کنیم، حاصل شود، باز هم پاسخ درست به این خبر این است که: خب که چه؟ زندگی در شبیه‌سازی باز هم یک‌جور زندگی است.»

کتاب با روایت بخشی از زندگی ملال‌آور فردی بریتانیایی شروع می‌شه که به دلیل عقاید مخالفش با استعمار بریتانیا، از طرف خانواده‌ی اعیانش عملاً به کانادا تبعید می‌شه. تا اینجا داستان علمی‌تخیلی نیست، چیز خاصی هم نداره. شاید حتی حوصله‌سربر باشه. اما آخر همین بخش، اتفاقی می‌افته که خواننده رو کنجکاو می‌کنه. توی بخش بعد که به زمان حال (نسبتاً حال. اوایل 2020) می‌ریم، روایت عادی دیگه‌ای می‌خونیم که البته می‌شه ارتباطاتی با روایت بخش قبل توش دید، اما جایی که به بیماری کووید اشاره می‌شه، تا حدودی می‌شه فهمید که اصلاً ارتباط این داستان‌ها با هم چی می‌تونه باشه. از اونجا به بعد داستان با روند خوبی دنبال می‌شه. بخش سوم هم که در آینده رخ می‌ده و تور رونمایی از کتاب نویسنده‌ای رو روایت می‌کنه که اتفاقاً در اون دوران هم بشر در آستانه‌ی همه‌گیری جدیدیه، جذابیت‌های خاص خودش رو داره (اون تعریف ماجرای همه‌گیری‌ها در خلال داستان و در قالب سخنرانی‌های نویسنده در نشست‌های کتابش هم جالب بود). 

در کل نوع روایتش رو دوست داشتم. جابه‌جایی بین زمان‌ها که منِ خواننده نباید منفعل می‌بودم و می‌تونستم توی ذهنم سناریوهای مختلفی شکل بدم، فرضیه‌سازی کنم و ارتباط داستان‌ها رو حدس بزنم. از جایی هم که کلیت ماجرا مشخص می‌شه و دیگه نویسنده افسار داستان رو در دست می‌گیره، همراهی با اون چالش‌های اخلاقیش برام جالب بود.

یه علمی‌تخیلی نرم، بدون اینکه مخاطب رو درگیر جزئیات پیچیده و فنی کنه. ایده‌اش رو دوست داشتم. حتی پایان‌بندیش در نهایت متفاوت با چیزی بود که انتظار داشتم. موقع خوندن کتاب توی ذهنم بود که نویسنده بخواد نتیجه‌ی دیگه‌ای بگیره. مدام داشتم با همین فرض استدلال‌های داستان رو برای خودم تحلیل می‌کردم و تا حدودی ازش ناراضی بودم، چون با این فرض، روند داستان با عقل جور در نمی‌اومد. اما بعد از تموم کردن کتاب، وقتی دیدم نویسنده نتیجه‌گیری دیگه‌ای داشته، یکهو اتفاقات برام منطقی شد. اون ناهنجاری برام قابل‌درک‌تر شد و ملموس‌تر. در کل بعد از پایان، کتاب بیشتر برام دوست‌داشتنی بود.

+ اولین کتاب برای من بود که بعد از دوران شوم کرونا به‌وضوح بهش اشاره کرده بود. بخش روایت آلیو لولین هم که لحظات پیش از شروع همه‌گیری رو روایت می‌کرد، حالا که تجربه‌ی کرونا رو داشتم، برام ملموس‌تر بود. مدام من رو می‌برد به اون روزهای تاریک و سرد و ناامیدکننده.

+ در داستان با اسامی خیلی زیادی مواجه می‌شیم. من با این موضوع همیشه مشکل داشتم، توی این کتاب هم. کمی هم اذیت‌کننده است، به‌خصوص اوایل داستان. اما به‌مرور شخصیت‌هایی که مهم‌ترن برای آدم جا می‌افتن.

+ ترجمه‌ی کتاب واقعاً خوب بود. از آقای نصری قبل از این ترجمه‌ای نخونده بودم، اما با توجه به دقتی که توی ترجمه‌ی عنوان کتاب داشتن، نسبت به ترجمه‌ی موجود دیگه‌ی کتاب که سهل‌انگارانه ترجمه کرده بودش، سراغ نسخه‌ی نشر تندیس رفتم و ناراضی نیستم. ترجمه‌ی تمیز و شسته‌رفته‌ای بود.

+ چرا دریای آرامش؟ غیر از یک بار که اشاره‌ی خیلی محو و اثرنگذاری بهش شده بود، دیگه بهش اشاره‌ای نشده بود. نتونستم درک کنم چرا این اسم برای کتاب انتخاب شده.

+ از طاقچه ناراضیم. چرا فاصله بین پاراگراف‌ها رو از بین می‌بره؟ روایت‌های گسپری و آلیو پر از تکه‌روایته که با فاصله باید از هم جدا بشه (مثل کتاب اصلی) ولی حداقل توی نسخه‌ی طاقچه همه‌ی این پاراگراف‌ها بدون فاصله به هم متصلن و خواننده متوجه نمی‌شه که از یک تکه‌روایت وارد تکه‌روایت دیگه‌ای شده.

«فکر می‌کنم که ما به‌عنوان یک گونه‌ی جانوری، تمایل داریم باور کنیم در نقطه‌ی اوج داستان زندگی می‌کنیم. این نوعی خودشیفتگی است. می‌خواهیم باور کنیم به شکلی منحصربه‌فرد مهم هستیم، که در پایان تاریخ زندگی می‌کنیم، که حالا، پس از چند هزاره هشدار دروغین، زمان ما در نهایت بدترین زمان ممکن است، که ما در نهایت به پایان جهان رسیده‌ایم.»
        

          کتابی با سفر در زمان و همه‌گیری بیماری، از قرن ۲۰ تا قرن ۲۵ اتفاقاتی میوفته که در اول شاید کمی گنگ بنظر برسه اما از نقطه‌ای به بعد کامل مشخص میشه و خیلی غیرقابل پیش‌بینی و دور از انتظار پیش میره. در هر برهه از زمانی هم مردم با نوعی همه‌گیری دست و پنجه نرم می‌کنن مثل خودمون و ویروس کرونا!
قلمی خوب و روون داره نویسنده اما ترجمه کمی نیاز به کار داره انگار. و در آخر هم مرسیییی از دوست خوبم که این کتاب رو بهم هدیه داد…
و همونجور که تو کتاب میگه:
«هیچ ستاره‌ای تا ابد نمی‌سوزد.»
        

          یه کتاب خیلی بی مزه 
جزو کتاب هایی بود که به زور تمومش کردم و اگر گروه همخوانیمون نبود قطعا نصفه رهاش میکردم.
شخصیت پردازیش خیلی ضعیف بود.
۹۰ درصد شخصیت ها هم همجنس باز بودن فقط خداروشکر نویسنده انقدر هنر نداشت که شخصیت پردازی قوی ای داشته باشه و تو رو به شخصیت هاش علاقه مند کنه.
خود داستان هم که خیلی ضعیف بود و به قول شخصیت اول داستان تهش باید بگی 《خوب که چی؟!!!》
در نهایت که این ترجمه هم افتضاح بود . پر از غلط های واضح
با اینکه این ترجمه رو خریدم ولی مجبور شدم برم سراغ دریای آسایش تا بفهمم چی میخواد بگه.

        

          یک کتاب علمی تخیلی که نسبتا خوب شروع شد و تقریبا می‌شود گفت طوری داستان را روایت می‌کرد که دوست داشتی ته ماجرا را بفهمی ولی به آخر که رسیدم ناامید شدم و خورد توی ذوقم. فقط کمی از بحث سفر در زمانش خوشم آمد ولی در کل توصیه‌اش نمی‌کنم. 
ترجمه اصلا خوب نبود چون چند غلط فاحش داشت که خیلی عجیب بود کسی مترجم کتاب باشد ولی آنها را نداند و اشتباه ترجمه کند. 
تا دلتان بخواهد هم شخصیت‌های همجنسگرا داشت که بعضی‌ها در ترجمه هم واضح بود ولی بعضی‌ها را به لطف دوستمان در همخوانی کتاب که از روی نسخه‌ی زبان اصلی می‌خواند متوجه می‌شدیم. نویسنده شورش را درآورده بود رسما!!!
        

          ۱۵۰ ص خوندم تا تازه داستان شروع شد و قوت گرفت 
البته سبک کار های سنت جان همین شکلیه 
یجوری خاصی یجوری مینویسه که شما تا وقتی یجوری نخونی متنو یجوری میشی که چرا نفهمیدی چجوری یجوری میشه
        

          خب از اون مدل کتابها بود که خوب شروع شد ولی در ادامه ایده به فنا رفت و تهش با خودم گفتم خب که چی؟ الان چی میخواست بگه؟ چی شد؟ 
ترجمه کتاب میتونست بهتر باشه اشتباه های لغوی وقتی معنی جمله رو تغییر میدن تو چشم میاد طبیعتا. 
نویسنده هم دستش درد نکنه، زیادی شور کرده بود قضیه همجنس گرایی رو، فک کنم با این دیدش در آینده بچه ها رو لک لک ها میارن واقعا دیگه!
        

          در مورد داستان بعدا می‌نویسم 
ولی نویسنده تا تونسته بود زوج همجنس باز تو کتاب تعریف کرده بود، تا جایی که وقتی یه مرد و زن با هم ازدواج کردن، من تعجب کردم😂
ترجمه هم طبق بررسی که با دوستان داشتیم، اشتباهات کمی نداشت، در حد اینکه ۶۰ رو ۱۶ ترجمه کرده بود حتی! شاید بشه گفت ترجمه نشر میلکان بهتر هست با این توصیفات، تازه ارزون تر هم هست.
خلاصه اینکه اگه کتابی تو لیست منتخب های گودریدز هم بود، مطمئن باشین یه دلیلش به خاطر وجود همجنسگرایی تو محتوای کتاب و شخصیت هاشه، نه غنای خود اثر...متاسفانه...