بازهم سلام!
قبل از هرچیز باید بگم خواهشاً سمت ترجمه ی مزخرف (گیتا گرکانی) نرید چون کاملا افتضاحههههه!

ماجرای این کتاب درباره ی مردی‌ست با نام تام که یه فرد غیرعادی‌ست و زندگی غیرعادی و سختی داره
داستان توی حول محور این مشکل غیر عادی تام می‌چرخه! اون دنبال درمان این مشکل نمی‌گرده. تام این مشکل رو قبول کرده و الان داره دنبال چیزهایی می‌گرده که درزمان گذشته ازدست داده.

من واقعا کتاب رو دوست داشتم و داستان کتاب خیلی خوب بود، پر از ماجراهای مختلف و جزئیات قشنگ *_*
همیشه فکر می‌کردم اگه یه کتاب پر از جزئیات باشه حوصلم رو سرمی‌بره ولی وقتی درحال خوندن این کتاب بودم بیشتر روی جزئیاتش دقیق می‌شدم.
من این کتاب رو به این دلیل دوست داشتم که چیزهایی رو بهم فهموند: اینکه ما همیش فکر می‌کنیم، ما انسانهای عادی، تنها کسانی هستیم که امکان داره مشکلات مختلفی داشته باشیم.
اینکه به خودمون اجازه می‌دیم توی زندگی دیگران دخالت کنیم و بهشون القاب مختلفی نسبت میدیم.
شاید فقط باید چشامون رو بشوریم و جور دیگری به همه ی قضیها نگاه کنیم.
          

            مت هیگ نویسنده‌ی جذابیه. جون می‌ده برای مواقعی که حالت از همه‌چی دنیا و همه‌ی آدما به هم می‌خوره. لذت‌بخش و روونه. حال خوبی ندارم این روزا، کتاب همراهم تموم شده بود، رفتم تو یه کتاب فروشی ناآشنا و بین قفسه‌ها می‌چرخیدم تا یه کتابی پیدا کنم که خوندنش باعث نشه بیشتر و بیشتر از زنده موندن حالم به هم بخوره. از مت هیگ «انسان‌ها» رو خونده بودم و نمی‌دونستم کتاب دیگه‌ای هم ازش ترجمه شده. یهو چشمم خورد به این. برش داشتم، بخش اولش رو همون جا تو کتاب‌فروشی خوندم و بی‌درنگ رفتم خریدمش. دو روزه تموم شد. «چگونه زمان را متوقف کنیم» درباره‌ی مردی به نام تام‌ه که گرچه ۴۰ ساله به‌نظرمیاد، در واقع ۴۳۹ سالشه؛ تِم تکراری جاودانگی و آدم‌هایی که نمی‌میرن. اما مت هیگ در تلاشه تا درگیر کلیشه‌ها نشه و به‌نظرم نسبتاً موفقه. داستان ۴۰۰ سال زندگی تام که برای نمایش‌های شکسپیر لوت می‌زده، با کاپیتان هوک سفر کرده و با اسکات فیتزجرالد و زلدا در بار شراب خورده جذابه. داستان عشق ۴۰۰ ساله‌اش جذابه و باعث می‌شه چند ساعت مطالعه‌ای آرام و لطیف داشته باشی. چیزی که دقیقاً بهش نیاز داشتم. علاقه‌ی مت هیگ به موسیقی که هم در «انسان‌ها» و هم در این کتاب مشهود بود خیلی برام دل‌نشینه. تام در زندگی طولانی‌ش به دنبال راهکاریه که با اون بتونه زمان رو متوقف کنه، نه به معنای واقعی کلمه البته، به این معنا که لحظه‌هایی رو پیدا کنه که عمق داشته باشن، که با لحظه‌های دیگه فرق کنن و ارزشی اندازه‌ی ابدیت داشته باشن و این لحظه‌ها رو در موسیقی و عشق پیدا می‌کنه.
قراره یه فیلم از روی این کتاب ساخته شه که نقش تام رو بندیکت کامبربچ بازی خواهد کرد.
          

            کتاب فوق العاده قشنگی بود؛جملات عمیق و مفهومی داشت شروع خوبی هم داشت،اما شاید در نظر برخی ها روند داستان خیلی  غم انگیز بود شاید چون برعکس کتابای دیگه مت هیگ که سیر انگیزشی توشون بیشتر حس می‌شد تو این کتاب این انگیزه و امید بیشتر تو پایان گنجونده شده بود و اوایل و اواسط داستان این حس خیلی کمرنگ تر بود.
          

            من از خوندن کتاب لذت بردم و موضوعش رو هم دوست داشتم. اما خیلی طول می‌کشه تا کتاب  در کنار روایت زمان حال، همه‌ی چیزایی که لازم بوده از گذشته بدونیم رو بگه و تام بالاخره با دوست قدیمی و دخترش روبروبشه. اینجا دیگه خیلی سریع می‌گذره در حالی که انتظار داریم بعد از چهارصد صفحه، چیزی که منتظرش بودیم یه کم بیشتر باشه. ضمنا شاید اطلاعاتی که کتاب از گذشته می‌داد اینقد زیاد شد که من چیزی یادم رفته، ولی به نظرم اومد آخرش  تکلیف اون ماموریتی که اول کتاب بهش فلش‌بک زد روشن نشد. این عجیبه چون تو همون فصل می‌گه غمگین بودم که فلانی دیگه نیست که به سوال‌هام پاسخ بده. همین ما رو کنجکاو می‌کنه بدونیم طرف کی بوده و چطور کارشون به اونجا کشیده شده. ولی به این جواب نمی‌رسیم.
          

            من از نویسنده ی نازنین این کتاب، دو کتاب دیگه خونده بودم: دلایلی برای زنده ماندن و رمان کتابخانه ی نیمه شب... میتونم بگم این دو کتاب محشر بودن چون آدم رو سرشار از انگیزه و امید میکرد
کتاب توقف زمان رو هم با همین ذهنیت شروع کردم ولی میتونم بگم در بیشتر از نیمی از کتاب، قلبم از غم بهم فشرده میشد.
بذارین دقیقتر بگم، ایده ی خوبی داره ولی بسیااار داستان غم انگیزه. البته آخرش خوب تموم میشه ولی در بیشتر از ۶۰، ۷۰ درصد از داستان،شما شرح مصائب رنجهای یک انسان ۴۰۰ ساله رو میخونین... داستانی پر از رنج