من از نویسنده ی نازنین این کتاب، دو کتاب دیگه خونده بودم: دلایلی برای زنده ماندن و رمان کتابخانه ی نیمه شب... میتونم بگم این دو کتاب محشر بودن چون آدم رو سرشار از انگیزه و امید میکرد
کتاب توقف زمان رو هم با همین ذهنیت شروع کردم ولی میتونم بگم در بیشتر از نیمی از کتاب، قلبم از غم بهم فشرده میشد.
بذارین دقیقتر بگم، ایده ی خوبی داره ولی بسیااار داستان غم انگیزه. البته آخرش خوب تموم میشه ولی در بیشتر از ۶۰، ۷۰ درصد از داستان،شما شرح مصائب رنجهای یک انسان ۴۰۰ ساله رو میخونین... داستانی پر از رنج