داستانِ عشقی واقعی، عشقی زودگذر، دوست‌داشتنی حاصل از رودربایستی و ترحم...

"شرایط اهمیت زیادی ندارند، خصلت فرد مهم است؛ انسان بیهوده با اشیاء و افراد قطع رابطه می‌کند؛ اما با خودش نمی‌تواند قطع رابطه کند. موقعیت را تغییر می‌دهیم اما در هر موقعیت دیگر، عذابی را که امید داشتیم از آن رها شویم، با خود حمل می‌کنیم؛ و از آن‌جا که با تغییر مکان نمی‌توان خود را اصلاح کرد، سرانجام متوجه می‌شویم که فقط توانسته‌ایم به پشیمانی‌هایمان و به رنج‌هایمان اضافه کنیم."
          

            به نام او

آدلف رمانی کم‌حجم و خواندنی است.
کنستان متفکر سیاسی فرانسوی در قرن هجدهم است که آدلف از معدود آثار داستانی اوست و تنها رمانی از او که به فارسی ترجمه شده.  بن‌مایه داستان همان‌چیزی است که ذهن بسیاری از نویسندگان و متفکران اروپایی در آن سالها  را به خود مشغول داشته، همان بن‌مایه‌ای که ماحصلش رمانهای شاخصی چون مادام کاملیا،  مادام بواری و آناکارنینا می‌شود. رمان کنستان نسبت به آن آثار کم‌حجم است و فارغ از توصیفات معمول رمان کلاسیک بر وجه روانشناسی رابطه دو شخصیت اصلی داستان یعنی آدلف و النور تاکید دارد و از این جهت رمان درخشانی است. خصوصا پایان‌بندی آن.
          

            دوستش داشتم.سرگردانی و عذابی که توش جریان داشت .حرفاش برام قابل فهم بود.تونستم بی طرفانه به دو طرف یک رابطه نگاه کنم که چطور نابود شد و هر طرف اون رابطه چه اشتباهاتی مرتکب شد.
آدلفی که با شور احمقانه ی اولیه اش دختری رو دلبسته ی خودش کرد و بعد در محبسی که محبوبش براش ایجاد کرد عشقش سرد و خالی شد و از بین رفت اما عرضه ی بیانش رو نداشت
 و  النوری که طعم دوست داشته شدن عمیق رو برای بار اول چشیده بود و خودش رو تسلیمش کرده بود و به اشتباه با گرفتن آزادی محبوبش سعی بر از دست ندادن عشق داشت و باعث شد همه چی خراب شه.