کتابی ارزشمند
از سفری به دامنه های هیمالیا
این سفرنامه ارزش خواندن دارد
        

          خوندن سفرنامه برام این چند وقته که تو قرنطینه هستم واجب بود! باید یک جوری خودم و از این وضعیت روتین وار در میاوردم.
انصافا این سفرنامه هم برام شیرین و دلنشین بود، بیشتر برای اینکه قسمت خیلی زیادیش در مورد هند بود که خب من عاااشقشم. همینطور از پیدا کردن مشترکات زبانی و فرهنگی بین خودمون و هندی ها خیلی خیلی لذت بردم و با اینکه آدمی نیستم که شعر دوست داشته باشم، حتا بعضی شعر هایی که تو پاورقی نوشته شده بود هم بهم چسبید.
ولی ای کااااش که آقای فاضل بیگی تمرکز سفرنامه شون رو، روی آدم ها و ارتباط با اونا میذاشتن. بیشتر کتاب راجع به جغرافیای مناطقی که بهشون سفر کرده بودن نوشته شده بود که برای من خیلی جالب نبود چون تصورشون برام سخت بود و google earth هم از یه جایی به بعد جوابگو نبود! 
برای همین وقتی بعد ۲۰ صفحه می رسیدم به قسمت هایی که در مورد آدم ها و فرهنگ هاشونه کلی ذوق میکردم!
اگه بیشتر کتاب اینجوری میبود، امتیاز این سفرنامه برای من ۵/۵ میشد!
        

          بسیار زیبا و پرمعنی نوشته شده. من آن را بهترین سفرنامه معاصری میدانم که تابحال خوانده ام. نویسنده در مورد ادبیات و هنر هند و ایران تحصیلات عالیه دارد و در مواجهه با آثار باستانی کشورهای فارسی زبان قدیم از جمله هند و کشمیر و پاکستان ، اطلاعات خوبی را به ما می دهد. تاسف می‌خورد که به واسطه استعمار انگلیس بر هند و ممنوع شدن زبان فارسی در این کشور،  نسل کنونی درکی  از زیباییها ی معماری و اشعار و نقاشی‌های آثار باستانی شان ندارند و در نتیجه‌ از پیشینه تمدنی خود قطع شده اند فلذا دنبال هویت و تاریخ مبدا تمدنی جدیدی برای خود هستند که آن را به اشتباه از زمان استعمار انگلیس و بعد رهبری مهاتما گاندی در نظر می گیرند. 
آنها نمی توانند با شعرا و ادبای قدیم خود ارتباط برقرار کنند. 
متاسفانه نویسنده کتاب قبل از انتشار دومین  سفرنامه خود برای جستجوی پنجمین بهشت گمشده دنیا در اثر سرطان خون فوت  می کند و  بهشت واقعی را می بیند( ان شاالله)  
برای من جزو کتاب‌هایی هست که ارزش چند بار خواندن دارد. 
        

          اول اینکه نویسنده کتاب به رحمت خدا رفته اند.خدایش بیامرزد.
ابتدا فکر میکنی کتابی به سبک سفرهای آقای ضابطیان هست اما فقط نشر و طرح و جلد کتاب و جایگذاری تصاویر به اونشکل هست اما محتوا یعنی مقصد سفر  و به تبع اون شیوه نگارش و دید نویسنده کاملا متفاوت از سفرنامه های آقای ضابطیانه.
گرچه گاها اعداد و اسامی خیلی خسته کننده می شود اما اقتضای مکان سفر این رو می طلبیده و بنظرم نویسنده تلاش خودشو کرده تا روایت دقیقی داشته باشه.
        

          کتاب را ۹آذر۹۷ از فاطمه هدیه گرفتم و در هفته آخر پاییز با عشق خواندم. پرواز را خصوصاً در فصل سوم، یعنی شانگری لای نپال، حس کردم و از جای جایش خصوصاً در فرهنگ بومیان هیمالیا و تبت و طبیعت وحشی توصیفی نویسنده لذت بردم. 
سفرنامه هم مثل خود سفر ، ما را جهاندیده و متجرب می کند.