یادداشت روژان صادقی

        خوندن سفرنامه برام این چند وقته که تو قرنطینه هستم واجب بود! باید یک جوری خودم و از این وضعیت روتین وار در میاوردم.
انصافا این سفرنامه هم برام شیرین و دلنشین بود، بیشتر برای اینکه قسمت خیلی زیادیش در مورد هند بود که خب من عاااشقشم. همینطور از پیدا کردن مشترکات زبانی و فرهنگی بین خودمون و هندی ها خیلی خیلی لذت بردم و با اینکه آدمی نیستم که شعر دوست داشته باشم، حتا بعضی شعر هایی که تو پاورقی نوشته شده بود هم بهم چسبید.
ولی ای کااااش که آقای فاضل بیگی تمرکز سفرنامه شون رو، روی آدم ها و ارتباط با اونا میذاشتن. بیشتر کتاب راجع به جغرافیای مناطقی که بهشون سفر کرده بودن نوشته شده بود که برای من خیلی جالب نبود چون تصورشون برام سخت بود و google earth هم از یه جایی به بعد جوابگو نبود! 
برای همین وقتی بعد ۲۰ صفحه می رسیدم به قسمت هایی که در مورد آدم ها و فرهنگ هاشونه کلی ذوق میکردم!
اگه بیشتر کتاب اینجوری میبود، امتیاز این سفرنامه برای من ۵/۵ میشد!