دوش وقت سحر از غصه نجاتم دادند واندر آن ظلمت شب آب حیاتم دادند

جایی که مادرم داد می‌زد و امام رضا عليه‌السلام را صدا می کرد.مادرم بلند بلند می گفت: یا امام رضای غریب، من بچه‌ام رو از تو می‌خوام. این پسر زائر تو بوده. به حق این روز عزیز که روز شهادت شماست. یا امام رضا... این جوان خوش سیما کنار من ایستاد و با لبخند گفت: برویم؟ تو ذهنم این بود که ایشون کیست؟ خودشان گفتند: من از طرف خدای شما آمدم. دوست نداری از این سختی ها راحت شوی؟ حرفی نداشتم. اینقدر چهره‌اش زیبا و مهربان بود که گفتم با او می‌روم. اما همین که دستش را روی سینه من قرار داد، یکباره دیدم دست دیگری آمد و مچ دست فرشته مرگ را گرفت! من کسی را ندیدم،فقط صدای مهربانی شنیدم که گفت: او زائر ما بوده. من ضامن او هستم. او را به ما ببخشید.

کنار پیرمرد ایستادم و به او خیره شدم. آنقدر پیر بود که تمام صورتش چین و چروک داشت... جوان لبخندی زد و گفت: پسر جان، این پیرمرد، اعمال صالح توست. این پیرمرد نمازهای توست. هیچکس تنها راهی بهشت نمی‌شه. همه با اعمال خوب خودشان راهی می‌شن.

چه مبارک سحری بود و چه فرخنده شبی آن شب قدر که این تازه براتم دادند