چندان نپسندیدم.
درکش برام سخت نبود، اما تکرار و پرگویی زیاد داشت و به نظر می رسید نویسنده بیشتر از همه چیز، قصد موج سواری روی بعضی ترندها رو داره.
یک مقدار هم تحریک‌کننده بود برای من، یعنی از عصر که شروعش کردم مدام در حال خوردنم.

پ.ن.: دکترا گرفتن تو آمریکا چقدر راحته :|
          

            چندان نپسندیدم. 
درکش برام سخت نبود، اما تکرار و پرگویی زیاد داشت.
یک مقدار هم تحریک‌کننده بود برای من، یعنی از عصر که شروعش کردم مدام در حال خوردنم.
×××خطر اسپویل×××
×××احتیاط×××
.
.
.
.
.
‌.
.
.
.
.
علاوه بر این یک مقدار حالت موج سواری هم داره... یعنی حالا که گِی بلک‌ها محبوب هستن، بای بلکِ خیلی خیلی چاق که قربانی تجاوز گروهی هم بوده پتانسیل درآمدزایی بالایی داره... 
پ.ن.: دکترا گرفتن تو آمریکا چقدر راحته :|
          

            کتاب رو با ترجمه نیوشا صدر خوندم نه این ترجمه ... تکان دهنده بود ... نیازی نیست تجربه ای شبیه نویسنده داشته باشی تا بتونی حس هاش ترس هاش و دلیل هاش رو درک کنی ، کافیه زن باشی و ملاک سنجش زیبایی ت خیلی وقت ها به جای مغز و فکر قشنگت ، بدنت و ظاهرت بوده باشه ... برخلاف مختصرنامه نوشته شده درباره ش ، نویسنده هیچ راهکاری برای کاهش وزنش ارائه نداده و توی کل مسیر تو ترس و علاقه زیباش به بهتر شدن رو می بینی ... با گرسنگی کنوت هامسون توی یه روز تمومش کردم ... این گرسنگی به نظرم ملموس تر و زیباتر بود
          

            “هر چه سنم بالاتر می‌رود بیشتر می‌فهمم که زندگی کلاً پی گرفتن آرزوهاست. ما می‌خواهیم و می‌خواهیم و وای تا چه حد می‌خواهیم. ما گرسنه‌ایم”

درست است که مموآر رکسانه گی درباره بدنش، علت چاق شدنش و تمام مسائلی است که در زندگی او وابسته به بدنش وجود دارد؛ با این حال این جمله از کتاب نشان می‌دهد همه این حرف‌ها چطور می‌تواند فرای یک موضوع خاص و در چارچوب بدن دیده شود.
همان‌گونه که خودش در بخش‌های انتهایی کتاب اعلام می‌کند این قضیه بدنش چطور چشم او را باز کرده تا مسائل آدم‌های متفاوت را بهتر ببیند.

کتاب به شکل ساده و غیرمنتظره‌ای و با نشان دادن این قضیه شروع می‌شود که قرار نیست این کتاب خاطره‌ای از کاهش وزن یا کتابی انگیزه‌بخش باشد.
همین است که آن ابتدا میخ همراه شدن مخاطب را می‌کوبد. ما با مموآری از زندگی واقعی یک آدم طرف هستیم. کسی که تمام قسمت‌های یک بدن چاق داشتن را زندگی کرده... آن هم نه بدنی که از کودکی یا بخاطر ژن چاق باشد. بدنی که او خودخواسته و به دست خودش آن را تبدیل به دژی برای محافظت از خودش کرده است.

در این کتاب ما درونی‌ترین چیزهای نویسنده را می‌خوانیم و در عین حال از زبان شفاف و خونسرد او متحیر می‌مانیم. زبانی که پایبندی‌اش را به جستارشخصی و مموآر نشان می‌دهد... اینکه در پی برانگیختن احساسات ما نیست. اینکه ما را در توصیف‌های عالی اما خالی غرق نمی‌کند. 
به اندازه برای ما می‌گوید و از همه مهم‌تر از خودش محافظت می‌کند. رکسانه‌ی توی کتاب برای ما شخصیتی قوی و دوست‌داشتنی است، حتی وقتی که زخم‌ها و اعتراف‌های درونی‌اش را دیده‌ایم.
          

            نویسنده ظاهراً قصد دارد به تشریح دلایل چاقی خود بپردازد و به مخاطب درباره پیشگیری از بروز مشکلات مشابه هشدار بدهد. نویسنده به صورت غیرمستقیم مخاطب را از قضاوت درباره افراد بر مبنای ویژگی‌های ظاهری منع می‌کند.
به دلیل حذف شدن بخشهایی از کتاب (به دلیل تفاوت‌های فرهنگی و اعتقادی)، گرایش جنسی نویسنده –که گاهی مبنای برخی رفتارهای او قرار می‌گیرد- پنهان مانده است. در ضمن، مشخص نیست که چرا نویسنده در مدتی که درگیر مشکل چاقی مفرط است، برای رفع این مشکل اقدام موثری نمی‌کند.
شاید تفاوت‌های فرهنگی باعث شود که محتوای کتاب چندان بر خواننده ایرانی تاثیر نگذارد.
ترجمه کتاب تقریباً روان است.
          

            برای منی که تپل به دنیا آمدم و تا به این جای زندگی یا درگیر اضافه وزن بوده‌ام و یا در حال رژیم، کتاب گرسنگی بیشتر قابل درک است. اما نویسنده این کتاب کسی است که خودش تصمیم می‌گیرد به دلیل اتفاق ناگواری که در نوجوانی برایش افتاده، هر روز چاق و چاقتر و بسیار چاقتر شود. این کتاب شرح حالی است از آنچه باعث شده رکسان گی چنین تصمیمی بگیرد، با بدن فربه خود اقدام به محافظت از خود کند. بیوگرافی‌ها معمولا در مورد افتخارات هستند. در مورد آنچه افراد به دست آورده‌اند، ولی در این کتاب به چیزهایی که از دست رفته‌اند می‌پردازد. توضیحاتی دردناک، اما لازم؛ تا بدانیم کوچکترین برخورد و عکس العمل‌مان، حتی نیم‌نگاهی کوتاه به یک فرد می‌تواند چه نتایجی داشته باشد...