برای سعدی باید بیش از ۵ ستاره درنظر گرفت.
بیهوده او را استاد سخن نخوانده‌اند.
گواهِ نظرم هم همان بیتِ خود عالیجناب سعدی باشد:
مرا تو جانِ شیرینی، به تلخی رفته از اعضا
الا ای جان! به تن بازآ  وگرنه تن به جان آید
          

            در پای تو افتادن شایسته دمی باشد
ترک سر خود گفتن زیبا قدمی باشد

بسیار زبونی‌ها بر خویش روا دارد
درویش که بازارش با محتشمی باشد

زین سان که وجود توست ای صورت روحانی
شاید که وجود ما پیشت عدمی باشد

گر جمله صنم‌ها را صورت به تو مانستی
شاید که مسلمان را قبله صنمی باشد

با آن که اسیران را کشتی و خطا کردی
بر کشته گذر کردن نوع کرمی باشد

رقص از سر ما بیرون امروز نخواهد شد
کاین مطرب ما یک دم خاموش نمی‌باشد

هر کو به همه عمرش سودای گلی بودست
داند که چرا بلبل دیوانه همی‌باشد

کس بر الم ریشت واقف نشود سعدی
الا به کسی گویی کو را المی باشد

سعدی, دیوان اشعار, غزلیات
سعدی
غزل ۲۰۶
شعر در اوج زیبایی و گیرایی