بیاید نگیم شاعر
باید بگیم دل نوشته‌هایی با وزن خاص
قشنگ و دل نشین
          

            آغوش تو حق داشت سرم را نشناسد
حق داشت سر در به درم را نشناسد

انبوه غمی نیست که سنگین و سترون
ابعاد نحیف کمرم را نشناسد

دنیای عجیبی است چگونه بپذیرم؟
که هم قفسم عطر پرم را نشناسد

در شهر نمانده ست درختی که به یادت
بر سینه خود ضربدرم را نشناسد

من کور شدم چشم به دروازه‌ی کنعان
ای کاش زلیخا پسرم را نشناسد
          

            بسم‌ الله

۳۷ غزل عاشقانه 
مجموعه‌ای از تک بیت‌های نسبتاً جذاب
البته این دو بیت استثنا است.
با من برنو به دوش یاغی مشروطه خواه
عشق کاری کرده که تبریز میسوزد به اه
بعدها تاریخ میگوید که چشمانت چه کرد
با من تنهاتر ازستارخان بی سپاه

گاهی هم نمه هایی از طنز بین بعضی شعرها دیده می‌شود.
مثلاً
تو دو شانه داری و اندوه انبوه مرا
فرش پانصد شانه ی تبریز هم باشد کم است

یا این بیت
عشق قلیانی ست با طعم خوش نعنا دوسیب
می کشـــی آزاد باشی، مبتَــلاتر می شَــوی

کُلَّاً بخوانید، خوب است، غزل هرچه باشد خوب است.