کتاب را آدم بسیار عزیزی بهم هدیه داد. دقیقاً دو روز قبل از سال 1402. پس یک نفس خواندم. من آدم گوشه‌گیری هستم اما احساس تنهایی ندارم و برایم محتوای کتاب حتی عیب بود. حس کسی را داشتم که داستان یا پایان‌نامه‌ای دربارۀ یک مسئلۀ علمی می‌خواند و انگار تا به حال باهاش مواجه نشده. اما جذابیت کتاب به این است که «تنهایی» را از نگاه‌ها و زاویه‌های مختلف دیده. مثلاً تنهایی مشهوری که منجر به خلق هنری می‌شود؛ تنهایی که خودم در میان جمع و دلم جای دیگر است و تنهایی بین نوجوان‌ها و موارد دیگر. اگر تنهایی مسئله یا دغدغۀ شما باشد یا دوست دارید مفهومی به ظاهر آشنا را از زاویه‌های جدیدی ببینید خواندن این کتاب لذت‌بخش است. ترجمۀ کتاب هم خوب است و اذیت‌کننده نیست.
        

          اگه شما هم مثل من در وهله‌ی اول گول وعده‌ی نویسنده رو خوردید که می‌گه قراره تاریخ احساس و تاریخ تنهایی رو واکاوی کنه و ببینه این احساس از کجا پدید اومده، و بعدتر اگه گول فهرست‌ش رو خوردید که قراره از موضوعات جذابی مثل نیمه‌ی گمشده، تجربه‌ی بدن‌مند تنهایی، تنهایی و خلاقیت و... حرف بزنه، می‌فهممتون. همدردیم:))

ایده‌ی درخشان، پرداختی که کاملا ایده رو حیف و میل کرد. نویسنده در عین زیاده‌گویی عملا چیزی به ما نمی‌گه. نه گره‌ای در ذهن من ایجاد می‌کنه و نه گره‌ای در مورد تنهایی رو باز. اگه تنهایی براتون مسئله‌ست این کتاب جواب نیست.
        

          فقط دو فصلی که به سیلویا پلات و ویرجینیا ولف اشاره داشت رو دوست داشتم
ها یادم افتاد از بخش نیمه گمشده و ارجاعش به بلندی‌های بادگیر هم لذت بردم. اوایل کتاب چقدر قوی‌تر و منسجم‌تر نوشته شده بود.
بقیه‌اش کلی گویی و یه سری آمار بود و جمله‌های صدبار تکرار شده. یعنی چون اولش توقع آدمو با «تاریخ‌دان احساس»