علی محمد مودب را دوست دارم. شاید برای اینکه هم استانی ماست 😅 البته دلیل دیگری هم دارد.
استاد مودب عزیز، بسیار بر خردورزی و تزریق تفکر در شعر ( و داستان ) تأکید دارند. و به حق تمام آثار ایشان، گویای این مطلب هستند. سفر بمباران، از اندیشه ای نو در باب این عصر می‌گوید. عصری که مدام درحال بمباران شدن هستیم. بمباران نظامی، رسانه ای، خبری...
و عاشقانه های پسر نوح! این کتاب برنده جایزه شعر قیصر امین پور شده است و در لیاقتش نیز شبهه ای وارد نیست.
عاشقانه های پسر نوح، عاشقانه های پسر نوح است! و  تماماً عاشقانه است! حتی هنگامی که از زبان یک کلاشینکف شعر می‌گوید در باب ترحم, شعر به طبع عاشقانه است. عاشقانه تفنگ بی‌پدر برای کودک بی‌پدر!
راستش با برخی اشعار هرچند محدود، ارتباط برقرار نکردم اما کلیت کتاب برایم در وهله اول لذت بخش بود، و در وهله دوم باعث یک تفکر شد. تفکری که لذت بخش تر از لذت خواندن اشعار بود...!
        

          به نام او

برای انجام کاری می‌خواهم شعرهای علی محمد مودب را از اول تا آخر بخوانم. دفترهایی که در سالهای مختلف به‌صورت پراکنده خوانده بودم. با تمرکز شعر خواندن برکات زیادی دارد علاوه بر اینکه از شعرها لذت می بری و با پستی و بلندی سخن شاعر روبرو می‌شوی می‌توانی سیر حرکت او را هم ببینی. ضمن اینکه وقتی شعر بر روی کاغذ می آید قابل نقد می‌شود زمانی که تو شعر را می‌شنوی تحت تاثیر لحن و شیوه خواندن شاعر قرار می‌گیری اگر خوب بخواند آن را بالاتر از آنچیزی که هست می‌دانی، که اغلب چنین است، و اگر بد بخواند پایین‌تر از آنچیزی که هست. ضمنا در خواندن مجال بیشتری برای فهم آن شعر است. من حتی پیشنهاد می‌کنم شعر را با صدای بلند بخوانید یعنی در آن واحد هم آن را بخوانید و هم آن را بشنوید.
باری اگر شعری را بعد از سالها بخوانی و باز برای تو خوشایند باشد و ارزش‌هایش را حفظ کرده باشد شعر خوبی است. چه بسیار شاعرانی بوده‌اند که در نوجوانی توجه مرا جلب کرده‌اند ولی الان هیچ رغبتی به خواندن آثارشان ندارم. 
عاشقانه‌های پسر نوح را در سال ۹۰ - ۹۱ خریدم. آن‌موقع با شعر بی‌وزن کاملا مخالف بودم ولی شعرهای مودب را پسندیدم و روحی شاعرانه را در پس سطرهای او دیدم. الان که مخالف شعر بی‌وزن نیستم ولی رسیدن به شعر با سطرهای بی‌وزن عروضی را کار بسیار سختی می‌دانم باز هم عاشقانه‌ها... را دوست دارم و با برخی از شعرهایش احساس نزدیکی می کنم. مودب در این دفتر که هنوز هم که هنوز است یکی از بهترین دفترهایش است با روحیه‌ای رقیق و عاطفی و در عین حال ساختارشکنانه شعر می گوید در بسیاری موارد موفق عمل کرده و در مواردی نه. با این حال خواندن این دفتر را توصیه می‌کنم. حیف است که قفسه کتابخانه ما کتابخوان‌ها از شعر خالی باشد.

کوه‌ها  می‌فرسایند
لبخندها می‌پلاسند
و رودخانه‌ها می‌خشکند
آدمی گذراست
                            چون اندوه
        

          نشسته اند هزاران کتاب در قفسه/
زبون و ساکت و پر اضطراب، در قفسه/

یکی بزرگ تر از دیگران؛ قدیمی تر/
ملقّب اند به عالی جناب، در قفسه/

مراقبش دو سه گردن کلفت، دور و برش/
که تا تکان نخورد آب از آب در قفسه/

خزانه دار عددهای دولتش شده اند/
کتاب های درشتِ حساب در قفسه/

کتاب های مقدّس؛ کتاب های ملول/
خزیده اند به کنج ثواب در قفسه/

کتاب های اصول و فروع بیداری/
نشسته اند همه گیجِ خواب در قفسه/

نشسته اند دو زانو کتاب های دعا/
هزار وعده ی نامستجاب در قفسه/

کتاب فلسفه با ژستِ عاقلانه ی پوچ/
نشسته محکم و حاضر جواب در قفسه/

کتاب شعر دهن بسته است و توی دلش/
نخوانده مانده غزل های ناب در قفسه/

کتابخانه ی تاریک و پرده های عبوس/
هوای مرده ی بی آفتاب در قفسه/

کبوتر دل دفترچه های خاطره، خون/
شکسته بال و غریب و خراب در قفسه/

کپک زده رد دندان به نان خشک خیال/
کپک دمیده به بطری آب در قفسه/

غروب، سکته و سیگار روشن شاعر/
و رقص شعله و دود کباب در قفسه!/