یادداشت پارسا نوروزی

                علی محمد مودب را دوست دارم. شاید برای اینکه هم استانی ماست 😅 البته دلیل دیگری هم دارد.
استاد مودب عزیز، بسیار بر خردورزی و تزریق تفکر در شعر ( و داستان ) تأکید دارند. و به حق تمام آثار ایشان، گویای این مطلب هستند. سفر بمباران، از اندیشه ای نو در باب این عصر می‌گوید. عصری که مدام درحال بمباران شدن هستیم. بمباران نظامی، رسانه ای، خبری...
و عاشقانه های پسر نوح! این کتاب برنده جایزه شعر قیصر امین پور شده است و در لیاقتش نیز شبهه ای وارد نیست.
عاشقانه های پسر نوح، عاشقانه های پسر نوح است! و  تماماً عاشقانه است! حتی هنگامی که از زبان یک کلاشینکف شعر می‌گوید در باب ترحم, شعر به طبع عاشقانه است. عاشقانه تفنگ بی‌پدر برای کودک بی‌پدر!
راستش با برخی اشعار هرچند محدود، ارتباط برقرار نکردم اما کلیت کتاب برایم در وهله اول لذت بخش بود، و در وهله دوم باعث یک تفکر شد. تفکری که لذت بخش تر از لذت خواندن اشعار بود...!