کتاب را سال‌ها پیش خوانده‌ام و بعضی روایت‌هایش را دوست داشته‌ام. این‌بار با قلب دومی در بطنم، بازش می‌کنم و همان اول «شکوفه‌ی سیب» و این حجم از رمانتیک جلوه دادن بارداری می‌زند تو صورتم...
اولین بار که به دکتر زنان مراجعه می‌کنم، در اوایل پنج هفتگی، می‌گوید جنین توی دلم به اندازه‌ی یک ارزن است. این ارزن کوچک اما تمام بدنم را تصاحب کرده. به هم ریختن معده از هفته‌ی چهارم به سراغم می‌آید و حالت تهوع از هفته‌ی پنجم. صبح تا شب حالت تهوع دارم و نسبت به بوها و غذاها حساس شده‌ام: بوی نان، بوی چای، بوی غذای در حال پخت، بوی گل رز، بوی مایع دستشویی و ... به هفته‌ی ششم که می‌رسم به جز ماست و سیب و موز هر چه می‌خورم برمی‌گردانم. یکی دو هفته با این رژیم ادامه می‌دهم تا دوای دردم را کشف می‌کنم: آش رشته و قرمه‌سبزی. دو سه هفته به جز این دو غذا چیز دیگری از گلویم پایین نمی‌رود. 
وبلاگ‌ها و سایت‌های بارداری همه توصیه کرده‌اند که صبح‌ها بعد از بیدار شدن بلافاصله از جای خود بلند نشوید، اول کمی بیسکوییت بخورید تا حالت تهوع صبحگاهی کمتر شود. من اما هر روز، سر ساعت شش صبح از خواب بیدار می‌شوم تا برگردانم. یعنی تا چشم‌هایم را باز می‌کنم، برمی‌گردانم. بعد صبحانه‌ی مختصری می‌خورم و نیم ساعته برمی‌گردانمش. اگر خوش‌شانس باشم صبحانه‌ی دوم توی دلم می‌ماند. اگر نه، وقتی برای رفتن به سر کار آماده شده‌ام، صبحانه‌ی دوم را هم برمی‌گردانم. قرمه‌سبزی ناهار توی دلم می‌ماند، اما معمولاً در راه برگشت ماشین زده می‌شوم و توی ماشین، یا به محض ورود به خانه دوباره برمی‌گردانم. و این اتفاق هر روز تکرار می‌شود. 
قرص دیمیترون هیچ تأثیری ندارد. به عمرم لب به کله پاچه و اینها نزده‌ام، اما به توصیه‌ی چند نفر سیرابی را امتحان می‌کنم. چشم‌هایم را می‌بندم و می‌جوم و قورت می‌دهم و سر می‌کشم و به قد یک روز برنمی‌گردانم. می‌گویند باید چندبار بخورم که اثر کند، اما دفعه‌ی دوم که سیرابی را امتحان می‌کنم، دو ساعت بعد برمی‌گردانمش. قرص زنجبیل هم همینطور، هر درمانی نهایتاً یک روز جواب می‌دهد و تمام. دکترم می‌گوید تا پایان ماه چهارم تحمل کنم و جوری در مورد این ده هفته‌ی باقیمانده صحبت می‌کند، انگار ده ساعت است. 
می‌دانم بارداری هر کسی منحصر به فرد است و خیلی‌ها بارداری راحتی دارند، اما بارداری سخت‌تر از من هم هست: دخترخاله‌ام بعضی روزها تا شش بار برمی‌گرداند، یکی از دوستانم سرکلاژ کرد و استراحت مطلق داشت، آن یکی ریسک سندرم داون بالایی داشت و تا جواب آمینوسنتز بیاید، ده روز دلش مثل سیر و سرکه می‌جوشید و این‌ها همه مال سه ماه اول است، قبل از اینکه سنگین بشوند و به ماه‌های پایانی برسند، قبل از تولد بچه، عوارض زایمان، هشت هفته‌‌ی اول که به بی‌خوابی می‌گذرد، افسردگی پس از زایمان و ... که هرکدام حکایت دیگری دارند. 
و جای آدم‌های شبیه ما و تجربه‌هایمان در این کتاب خالی‌ست.
        

                نشسته اند هزاران کتاب در قفسه/
زبون و ساکت و پر اضطراب، در قفسه/

یکی بزرگ تر از دیگران؛ قدیمی تر/
ملقّب اند به عالی جناب، در قفسه/

مراقبش دو سه گردن کلفت، دور و برش/
که تا تکان نخورد آب از آب در قفسه/

خزانه دار عددهای دولتش شده اند/
کتاب های درشتِ حساب در قفسه/

کتاب های مقدّس؛ کتاب های ملول/
خزیده اند به کنج ثواب در قفسه/

کتاب های اصول و فروع بیداری/
نشسته اند همه گیجِ خواب در قفسه/

نشسته اند دو زانو کتاب های دعا/
هزار وعده ی نامستجاب در قفسه/

کتاب فلسفه با ژستِ عاقلانه ی پوچ/
نشسته محکم و حاضر جواب در قفسه/

کتاب شعر دهن بسته است و توی دلش/
نخوانده مانده غزل های ناب در قفسه/

کتابخانه ی تاریک و پرده های عبوس/
هوای مرده ی بی آفتاب در قفسه/

کبوتر دل دفترچه های خاطره، خون/
شکسته بال و غریب و خراب در قفسه/

کپک زده رد دندان به نان خشک خیال/
کپک دمیده به بطری آب در قفسه/

غروب، سکته و سیگار روشن شاعر/
و رقص شعله و دود کباب در قفسه!/
        

                هر صبح
قبل از اینکه خورشید بیرون بیاید
و با نورش داد بزند
"من قوی هستم" 
از جایم بلند می‌شوم
اشک‌های دیشبم را پاک می‌کنم
تمام کسانی را که دوست دارم، بیدار می‌کنم
برای صرف صبحانه به آشپزخانه می‌برم
در را روی‌شان قفل می‌کنم
و همه آن‌ها می‌فهمند گول خورده‌اند
آنجا حمام است! آن هم حمام آب سرد
همه‌چیز را آتش می‌زنم
سرم را می‌تراشم
داد می‌زنم
"من قوی هستم"
خورشید می‌ترسد
و دیگر بیرون نمی‌آید
        

                از "پاییز بهاری است که عاشق شده است" چیزی از عرفان‌پور نخوانده بودم. این مجموعه رباعی تقریباً مشابه همان چیزی بود که از عرفان‌پور به یاد داشتم؛ بیشترشان معمولی بودند و رباعی خوب هم بین‌شان پیدا می‌شد. 
چندتایی اینجا می‌گذارم به یادگار بماند:
با اینکه دمی نبوده خرسند از من
هرگز نبریده است پیوند از من
از این همه عیب‌پوشی اش حیرانم
انگار حیا کرد خداوند از من
---
هشدار! که این مسیر را پایانی‌ست
آرامش این نسیم را طوفانی‌ست
ای کاخ‌نشینان خیابان! یک روز
با خاک شما را بده و بستانی‌ست
---
ای معجزه و معجزه‌گر، لب‌هایت!
ای نخل بهشت را ثمر لب‌هایت
اسمی شده بود بی‌رمق بر جسمی
"میلاد" که جان گرفت بر لب‌هایت
---
زندانیِ خویشم، قفسم، دیوارم
بی‌حنجره، بی‌پنجره، بی‌دیدارم
بی‌روحم و سرد مثل یک قبرستان
با مرگ مگر گرم شود بازارم.
        

                مجموعه‌ی چهارپاره‌ها، غزل‌ها، رباعی‌ها و دوبیتی‌های علی محمد مودب
از نظر مضامین بسیار متنوع بود و از خواندنش لذت بردم.

چند قسمتش را اینجا می‌گذارم که به یادگار بماند:
وقف اتاق‌های مدیران شد
شاخ گوزن‌های مجلل هم
شد زینت اتاق پذیرایی
شمشیر بازمانده ز روز جنگ
قرآن نوشته روی برنجی شد
با چهارده روایت و ده‌ها رنگ
---
گرچه من بی‌ سرپناهم در پناه تو، وطن!
شاخه‌هایت را به هر وامانده، کی وا می‌نهم؟
---
مگر رودم، مگر راهم
که جز رفتن نمی‌خواهم
مگر ماه تمامم من
که هر شب باز می‌کاهم؟
---
بهار آمد به بام ما سری زد
ولی در پرده، راه دیگری زد
اگر چه از سرود سبزه‌ها گفت
تگرگی بر سر نیلوفری زد
        

                چگونه باغ تو باور کند بهاران را/
که سال‌ها نچشیده است طعم باران را/
گمان مبر که چراغان کنند، دیگر بار/
شکوفه‌ها، تن عریان شاخساران را/
و یا ز روی چمن بسترد دوباره نسیم/
غبار خستگی روز و روزگاران را/
...
درخت کوچک من! ای درخت کوچک من!/
صبور باش و فراموش کن بهاران را/
به خیره گوش مخوابان از این سوی دیوار/
صدای سمّ سمندانِ شهسواران را/
سوار سبز تو هرگز نخواهد آمد، آه!/
به خیره خیره مبر رنج انتظاران را/
        

                اولین کتابی که از خانم لیلا کردبچه خواندم و واقعاٌ از خواندنش لذت بردم.
سی و چند شعر سپید کوتاه دارد که احتمالاً بریده‌ای از اشعار بلندتر هستند و برای هر کدام تصویری ساده هم انتخاب شده است.

نقل از کتاب:
به من بگو آیا کسی که امید را اختراع کرد،
امیدش را به دستگاه‌های شکنجه‌ی قبلی از دست داده بود؟
.
تو 
می‌توانی
دریایی که ماهیانش مرده‌اند را دریا بدانی
یا جنگلی که پرندگانش پریده‌اند را جنگل،
من اما نمی‌توانم بعد از این همه سال 
به چیزی که در سینه‌ات فقط می‌تپد
بگویم قلب
.
لعنت به جاده، مادربزرگ!
لعنت به جاده!
که هر که را تو به دنیا آوردی
او برد