یادداشت محمدامین اکبری

        به نام او

برای انجام کاری می‌خواهم شعرهای علی محمد مودب را از اول تا آخر بخوانم. دفترهایی که در سالهای مختلف به‌صورت پراکنده خوانده بودم. با تمرکز شعر خواندن برکات زیادی دارد علاوه بر اینکه از شعرها لذت می بری و با پستی و بلندی سخن شاعر روبرو می‌شوی می‌توانی سیر حرکت او را هم ببینی. ضمن اینکه وقتی شعر بر روی کاغذ می آید قابل نقد می‌شود زمانی که تو شعر را می‌شنوی تحت تاثیر لحن و شیوه خواندن شاعر قرار می‌گیری اگر خوب بخواند آن را بالاتر از آنچیزی که هست می‌دانی، که اغلب چنین است، و اگر بد بخواند پایین‌تر از آنچیزی که هست. ضمنا در خواندن مجال بیشتری برای فهم آن شعر است. من حتی پیشنهاد می‌کنم شعر را با صدای بلند بخوانید یعنی در آن واحد هم آن را بخوانید و هم آن را بشنوید.
باری اگر شعری را بعد از سالها بخوانی و باز برای تو خوشایند باشد و ارزش‌هایش را حفظ کرده باشد شعر خوبی است. چه بسیار شاعرانی بوده‌اند که در نوجوانی توجه مرا جلب کرده‌اند ولی الان هیچ رغبتی به خواندن آثارشان ندارم. 
عاشقانه‌های پسر نوح را در سال ۹۰ - ۹۱ خریدم. آن‌موقع با شعر بی‌وزن کاملا مخالف بودم ولی شعرهای مودب را پسندیدم و روحی شاعرانه را در پس سطرهای او دیدم. الان که مخالف شعر بی‌وزن نیستم ولی رسیدن به شعر با سطرهای بی‌وزن عروضی را کار بسیار سختی می‌دانم باز هم عاشقانه‌ها... را دوست دارم و با برخی از شعرهایش احساس نزدیکی می کنم. مودب در این دفتر که هنوز هم که هنوز است یکی از بهترین دفترهایش است با روحیه‌ای رقیق و عاطفی و در عین حال ساختارشکنانه شعر می گوید در بسیاری موارد موفق عمل کرده و در مواردی نه. با این حال خواندن این دفتر را توصیه می‌کنم. حیف است که قفسه کتابخانه ما کتابخوان‌ها از شعر خالی باشد.

کوه‌ها  می‌فرسایند
لبخندها می‌پلاسند
و رودخانه‌ها می‌خشکند
آدمی گذراست
                            چون اندوه