من همیشه با دیدن "کتابفروشی" در عنوان کتاب، کرم خریدن و خواندن کتاب به جانم می‌افتد  و البته بیشتر اوقات پشیمان می‌شوم.
این یکی بد نبود، فقط زیادی معمولی بود: تقریبا یکنواخت با شخصیت‌های کم‌جان. نه رابطه‌ی تاکاکو با دایی خوب در آمده بود، نه شخصیت و انتخاب‌های موموکو که بار نیمی از داستان روی دوشش بود. 
و بدتر از همه اینکه با ترجمه از ترجمه‌ی انگلیسی، از روح ژاپنی کتاب خبری نیست؛ در ترجمه‌ از متن ژاپنی معمولا یکی دو تاتامی و چندتایی چان اینجا و آنجا باقی می‌ماند، اما این کتاب به کل انگلیسی است.
اگر دنبال یک کتاب کم‌‌هیجان و سریع‌خوان برای یک بعدازظهر ملال‌آور هستید که ذهنتان را مشغول نکند، گزینه‌ی مناسبی است
          

            وقتی یک کتاب میتواند اثری شگرف بر روی آدمی داشته باشد چرا یک کتابخانه نتواند انسان را زیر رو کند .... 
دلم میخواست می‌توانستم مثل تاکاکو یک مدت در لنگرگاه کتابفروشی موریساکی در طبقه دوم قایقم را ببندم و بگذارم کتابها من را در بر بگیرند ... 
وقتی کتاب را خواندم دلم برای یک کتابفروشی دست دوم تنگ شد با بوی نای کتابها... برای یک کافه نزدیک همان جا و خوردن قهوه و صحبت راجع به کتابی که در دست داریم .... 
          

            خب، گندش بزنن.هنوز عید حتی شروع نشده و من دوتا کتابی که برای کل این مدت خریده بودم رو خوندم.حالا مجبورم برگردم به کتابای الکترونیک و صوتی روی گوشیم.
یه کتاب شیرین،با شخصیتای یکم مشنگ و درعین حال دوست داشتنی.ادبیات ژاپن برای هرکسی جالب نیست، طبیعتا این کتاب ممکنه سلیقه خیلیا نباشه، 
هدف از کتاب بنظرم اینه که بهت یاد بده یجاهایی باید رها کنی و بری و یوقتایی به سکون نیاز داری، باید گذر سریع و دیوونه کننده زمان عمر و توهم عقب افتادن و عقب موندن از بقیه رو بیخیال شی و فقط ساکن بمونی.. 
رها کردن و بیرون اومدن از شرایطی که اذیتت میکنه کاری نیست که من یکی بلد باشم. موقع خوندنش آرزو کردم کاش میشد سفر میکردم به کوهی که تاکاکو و موموکو رفتن اونجا..
باهمه اینا، کتاب خیلی هم قوی  نیست، همونکه گفتم، شیرینه، سبک و شیرین.مثل فِرنی 🥣..
          

            مو بر تنم سیخ شده و دلم می‌خواد به نشانه‌ی وداع گریه کنم.
"روزها در کتاب‌فروشی موریساکی" معمولی بود. ولی معمولی بودن نقطه ضعف این کتاب نیست؛ زیباییِ اونه. من با معمولی‌بودنش احساس نزدیکی می‌کنم و چون خودم رو آدم معمولی‌ای می‌دونم با خودم ‌میگم:« مشکل معمولی‌بودن چیه؟ » این غیرممکن نیست که معمولی باشی اما خاص دیده بشی.
فقط داستانِ کسی که علاقه‌ای به مطالعه نداره و عاشق کتاب می‌شه نیست؛ داستان کسانی هستش که یه کتاب‌فروشی یا حتی یک جلد کتاب روی زندگیشون تاثیر کوچیک ولی عمیقی گذاشته.
روابط بین آدم‌ها توی این کتاب واقعا زیباست. شخصیت‌هاش قابل درک هستن و خوندن راجع به درحاشیه‌ترین شخصیت به من آرامش و حس خوبی داد.
کتابی نبود که بخواد در آخر به نتیجه‌ای برسه یا پایان خاصی داشته باشه. خاص‌بودنش توی زمانی که در حال خوندنش بودی می‌درخشید و تبدیل به ستاره‌ای می‌شد که از درون کلمات می‌خزید توی قلبت و تا آخرین واژه‌ی کتاب -و حتی پس از اون- روشن می‌موند. "روزها در کتاب‌فروشی موریساکی" به نتیجه‌ی به خصوصی نرسید؛ ولی کاری کرد به تاکید روی این موضوع برسم که:« همیشه قرار نیست مقصد باشکوهی داشته باشی؛ گاهی مسیر از همه‌چیز می‌تونه زیباتر باشه. »