وقتی با آثار جک لندن روبرو می شید، اول باید این پیشفرض رو داشته باشین که داستان به احتمال 90 درصد توی جنگل های شمال قاره امریکا یا توی پهنه دریا اتفاق میفتن چون جک لندن ارتباط خیلی گسترده ای با طبیعت داشته و ازش توی نوشته هاش خیلی بهره گرفته. در کل آوای وحش یه داستان بقا و تکامله تحت قالب یه سگ اهل ایالت فلوریدا به نام باک که دزدیده میشه و از اینجا داستانش ادامه پیدا میکنه.
          

            آوای وحش داستان سگی به اسم باک هست که در خانه‌ی بزرگ قاضی میلر زندگی می‌کنه راحت و آسوده و پر از مهربانی و عشق و اعتماد به اطرافیان. همین اعتماد باعث میشه کمک باغبان خانه اون رو با خودش ببره و مخفیانه بفروشه. چرا؟ چون در اون دوران تب جستجوی طلا خیلی بالا رفته و همه به مناطق شمالی و سردسیر مثل کانادا میرن و برای جا به جایی و بارکشی به سگهای قوی و پر مو مثل باک احتیاج شدید داشتند. این ابتدای مسیر پر پیچ و خم باک هست برای تبدیل از یک سگ اهلی مهربان به یک سگ جنگجوی وحشی. نقد های زیادی راجع به این کتاب محبوب نوشته شده که دیگه هر چیزی من بخوام بنویسم تکرار مکررات میشه
          

            وااااااای که چقدر قلم جک لندن زیبا است ، چه قدر قشنگ توصیف می کند ، چقدر سختی کشیدن های باک را دلسوزانه می نویسد . 
آوای وحش هم همچون سپید دندان برایم بسیار بسیار زیبا بود.
زندگی سگی خانگی است که بعد از حادثه ای چند وقت چند وقت صاحبانش تغییر می کنند و با انسان های مختلفی سر و کار دارد . انسان ها ی مهربان همچون جان تورنتون و افراد ظالمی مثل آن خواهر و برادر و چارلز.
در طی خواندن این کتاب کاملا با آن آدم ها همراه باک سختی ها و خوشی ها را چشیدم .
او عذاب می کشید و من هم عذاب می کشیدم ، او خوش بود و من نیز خوش .
و اما بخش شیرین داستان ؛ آوای وحش . چقدر دلنشین بود آوای طبیعت به باک . و چقدر زیبا بود، تغییر روح باک بعد از شنیدن آوای طبیعت.
          

            جک لندن یه نگاه تکامل گرایانه ای داره مثل اینکه 😅 اونجایی که در مورد باک توصیفاتی داره که صدای نیاکانش رو میشنید و کم کم به طبیعت وحشی خود بازگشت.

اخیرا فیلمی با بازی هریسون فورد هم از این کتاب ساختن که البته بازیگر نقش باک رو خوب انتخاب نکردن 😅 و وحشی‌گری آخر داستان این سگ رو خوب نمایش ندادن 
          

            از انتشارات افق من این کتاب رو خوندم 

آوای وحش برگشتن به اصل خویش هستش 
مبتنی بر نظریه داروین و گذشته انسان 

داستان ساده است 
اول بار باک سگ نگهبان 
و در نهایت باک سردسته گرگ های خاکستری با مویی سفید بر روی سینه 
شبح ترسناک قبایل سرخ پوستی 

داستانی از سختی های سگ 
حماقت آدم های نادان 
عشق به وفاداری 
تلاش 
بازگشت به خویشتن 
وحوش 
بکش تا کشته نشی 
و قدرت 
قدرت بر خلاف ظاهر است ، برخلاف اینکه کجا متولد شدی 
قدرت دست یافتنی است 
قدرت در وجود آدمی است فقط با حیات وحش میتوان آن را برگردانید 
من فکر میکنم دنیای امروز هم از همان قوانین گذشته و زمان غارنشینان تبعیت می‌کنه ...
          

            راوی این کتاب یک سگه!
کتاب کوتاه، متفاوت و  قشنگی بود. 
برای یکبار خوندن پیشنهاد میکنم، ولی فکر نمیکنم اونقدر جذبتون کنه که برای بار دوم به سراغش برید.

          

            در گذشته شنیده بودم که حیوانی به دست انسان رام شده است. مانند اسب و سگ و حتی حیواناتی مانند ببر و شیر و ... که در سیرک‌ها مورد استفاده قرار می‌گیرند. اما تا به حال نشنیده بودم که حیوانی که از کودکی با انسان‌ها بوده، بتواند به اصل خویش و آن درنده‌خویی بازگردد و بتواند در حیات‌وحش و طبیعت زندگی کند. ولی «باک» اینگونه است.
او که در خانه قاضی میلر رشد و پرورش یافته بود، به دلیل مسافرت‌های طولانی و برخورد با حوادث و اتفاقات مختلف و ارتباط داشتن با انسان‌ها و سگ‌های متفاوت، اندک اندک تغییر می‌کند و به خوی اصلی خود بر‌می‌گردد. چرا که او یک سگ از نژاد گرگ‌هاست.
در این داستان، ما باک را بسیار باهوش و با استعداد می‌بینیم. در هر سفر و از هر اتفاقی که می‌افتد یک درس یاد می‌گیرد. با کار و تلاش و کوشش اندام خود را پرورش می‌دهد و نیرومند می‌کند. با محبت و وفادار است. دچار حس غرور می‌شود. با زیرکی و حیله دست به دزدی می‌زند و ردی از خود بر‌جای نمی‌گذارد.
این‌ها حالات و رفتارهای یک سگ است. حالاتی که گاهی به شکل اعلا در او ظهور می‌کند. در جایی در رابطه با حس وفاداری و محبت او می‌خوانیم که وقتی تورنتون (فردی که باک را از زیر کتک صاحب قبلی او نجات داده بود) در بالای صخره‌ای که یکصد متر ارتفاع داشت به باک گفت بپر، او بدون درنگ و با شجاعت می‌پرد که تورنتون و دوستش با زحمت او را نجات می‌دهند.
در داستان ما شاهد توصیف‌های خوبی از حالات و رفتار و حرکات انسان‌ها و سگ‌ها هستیم: «تازه غروب شده بود که پراو سگ دیگری از نژاد اسکیمویی با اندامی لاغر، دراز و استخوانی و با صورتی پر از زخم‌های ناشی از مبارزات مداوم، آورد. سگ، سلکس نام داشت. یک چشم بیشتر نداشت، ولی همان چشم چنان می‌درخشید که همگان را به اطاعت مجبور می‌کرد.
سلکس هم مثل دایو، نه انتظاری داشت و نه انتظاری را برآورده می‌کرد. هنگامی که به آرامی میان سگ‌ها قدم زد، حتی اسپیتز هم جرأت نکرد ایجاد مزاحمت کند. تنها موضوعی که حیوان را ناراحت می‌کرد، نزدیک شدن سایر سگ‌ها از سمتی بود که چشم نداشت.» (ص27)
توصیفاتی این چنینی در داستان باعث می‌شود تا خواننده فضای داستان را در ذهن خود مجسم کند و خود را در آن فضا و شرایط و در کنار آدم‌ها و سگ‌ها جای دهد.
روایت داستان، که نویسنده آن را بیان می‌کند (راوی سوم شخص)، بسیار زیبا و جذاب است و خواننده کمتر احساس خستگی می‌کند. مبارزات و اتفاقات خاصی که در جای جای داستان استفاده شده است، آن را از یکنواختی، در می‌آورد و یک شور و هیجان خاصی در خواننده القا می‌کند.
در کل من از خواندن این کتاب لذت بردم و آن را جزء بهترین کتاب‌های داستانی قرار می‌دهم که تا به امروز خوانده‌ام.

امین پازوکی ۱۳۹۲/۱۰/۲