ساده. غمگین. کاملا مناسب برای روزهایی که فقط می‌گذرند تا "فقط" نگذرند. 
... چه شد حاصل از این روز و شب ای دل
که موی مو سفید و رو سیاهه
اگر دست دل ما را نگیری
تموم کار و بار ما تباهه
دلم پیوسته با لطف مدامت 
که لطف دیگرونم گاه‌گاهه 
سماع یاد تو در سینه برپاست
تموم خانه‌ی دل خانقاهه. 
؛))) 
(چرا تا به حال این شعر قیصر امین‌پور توجهی نکرده بودم؟!)
یک شب مطبوع از آخرین روزهای تابستان. پنج‌شنبه‌شب، شانزده شهریورماه ۱۴۰۲ خورشیدی.
          

            این کتاب داستان ارتباط یک کودک و درخت از بچگی تا بزرگسالی هست. از بازی کردن با شاخه‌ها شروع میشه و همینطور خواسته ها ادامه پیدا میکنه اما درخت راضیه چون فقط میخواد کودک پیشش باشه.
از دو منظر میشه میشه به داستان نگاه کرد: 
- محبت بی منت به کسی که دوستش داری خوبه.
- رابطه‌ای که در اون فقط یه نفر به دیگری سود برسونه سمی محسوب میشه و باید از بین بره وگرنه آسیب میبینه.

با اینحال فکر کنم کتاب میخواست فقط مفهوم اول رو توضیح بده. بنظرم بهتر بود مفهوم دوم رو هم جای میداد تا هرکس خودش تصمیم بگیره نه اینکه همه مخصوصا کودکان بپذیرن که باید خودشون رو فدای دیگران بکنن حتی اگر اونها توجهی بهشون نشون نمیدن.
          

            درخت این داستان خود شخصیت پدر در زندگی ما ایرانی هاست
بدون این که دیده شده همه چیزش رو می بخشه برای تکامل فرزندش 
با هر نیازی به سراغش میان و زود هم فراموش میشه
من خیلی دلبسته آخر داستانم اونجایی که پیرمرد به صندلی دوست داشتنی اش تکیه میده و نفس راحتی میکشه
          

            درختی که همه چیزشو پای دوستی و رفاقت داد.
پسری که وقت گرفتاری‌هاش یاد دوست قدیمی اش میافتاد.
با وفا بودن و بی مروت نبودن رو یاد میداد.
و زیبایی مرام معرفت رو به تصویر میکشید.
          

            همه چیزم را از من بگیر
باز هم
دوستت دارم...