یادداشت رضا ایمانی
1402/03/03
4.4
14
درخت این داستان خود شخصیت پدر در زندگی ما ایرانی هاست
بدون این که دیده شده همه چیزش رو می بخشه برای تکامل فرزندش
با هر نیازی به سراغش میان و زود هم فراموش میشه
من خیلی دلبسته آخر داستانم اونجایی که پیرمرد به صندلی دوست داشتنی اش تکیه میده و نفس راحتی میکشه
3
(0/1000)
نظرات
تاکنون نظری ثبت نشده است.