شاید من دیر به سراغ این کتاب آمده باشم. یعنی حس میکنم اگر به جای امسال چند سال پیش خوانده بودمش حتما نظر متفاوتی درباره اش داشتم. نه از لحاظ خوبی و بدی. از این لحاظ که فرم ارایه شده در کتاب که عبارت است از حکایت های نسبتا کوتاه با زبانی کاملا امروزی ولی استخدام واژگان و روحی شبیه حکایات قرن ششم و هفتم و تلفیق موضوعات و مضامین
          

            مرامی چهار ستاره دادم. تهش سه ستاره میگیره. 
بعضی هاش واقعاً پرت و پلاست. فکر کنم خدابیامرز زرویی فقط برای پر کردن ستون در مجله یا روزنامه اونها رو نوشته. اما بعضیشون واقعاً جالب و خنده داره و یه معنایی یا یه نقد قابل اعتنایی پشتش هست.
برای کسانی که کتاب رو خوندن بگم مثلا بهترین افسانه به نظرم "وای" بود که پسره ریگی به کفشش بود. یه تکنیک مرحوم زرویی برای طنزآفرینی توی این افسانه ها اینه که آخر افسانه بگه "ما از این داستان نتیجه میگیریم که..." و بعد یه نتیجه گیری خنده دار و نسبتا بی ربط بکنه. بهترین نتیجه گیری که هم با ظاهر پرت و پلاش خنده داره هم یه باطن عمیق داره همین افسانه "وای" هستش
نسخه صوتی با اجرای نیما رئیسی و موسیقی عالی مهدی زارع خیلی خیلی شنیدنی از آب دراومده و من اگه کتابش رو میخوندم احتمالا مرام نمیذاشتم چهار ستاره بدم :)
          

            مرگ حقه  و دیر یا زود سراغ همه ما میاد. اما همیشه مایه غمه. حتی اگه یه اعلامیه روی دیوار باشه.
ما از مرگ عزیزانمون داغدار میشیم و از مرگ نزدیکانمون متاثر.
بعضی ها رو هم با اینکه هیچ وقت ندیدیم اما رفتن شون از این دنیا باعث حسرت و دریغ و افسوس میشه. آدمهای ندیده زیادی بودن که بعد از شنیدن خبر فوت شون ناراحت شدم و افسوس خوردم. ولی از دست رفتن سه نفر باعث شد که با صدای بلند آه بکشم و ناباور باشم نسبت به نبودنشون.
#حسن_جوهرچی با اینکه بازیگر محبوبم نبود اما انگار یه جوری من رو به گذشته وصل میکرد.
دکتر #افشین_یداللهی که انگار با رفتنش دنیای ترانه های خاص هم تموم شد
و #ابوالفضل_زرویی
از او  #خاطرات_حسنعلی_خان_مستوفی رو خونده بودم و #ماه_به_روایت_آه و هزار بار شعری که با ردیف #دست سروده بود.
این کتاب صوتی چهارساله که توی کتابخونه است و هنوز لفافش باز نشده چون کتاب صوتی دوست ندارم. ولی نمیدونم چی شد که خریدمش. حالا انگار بعد از سالها باید بالاخره لفافش رو باز کنم و بخندم به مرگ که انقدر عجیبه.