اواسط کتاب جالب نیست.
        

          من مجموعه همه مرزشکنی‌های خویشتن، یعنی همه کاراهایی هستم که انجام می‌دهم.
آن‌چه می‌کنم نه‌تنها بیرون از کیستی من نیست، بلکه می‌توان گفت آشکارترین جلوه کیستی من نیز هست.
مادامی که این مرزشکنی‌ها عملکرد رضایت بخشی داشته باشند، تا جایی که می‌دانم، این من هستم.
        

          ملال خیلی حس عجیبیه. در بیشتر مواقع حتی متوجه‌ش نیستیم و با حوصله سر رفتن اشتباهش می‌گیریم. ولی ملال عمیق‌تره و متفاوت. ملال رو نمی‌شه پُر کرد. مغاکیه که تو رو در خود می‌کِشه. بی‌معنایی محض که حالا تو دستِ خالی باید باهاش کنار بیای و هرگز نتونی پُرش کنی.
        

          کتابی که من رو به ملال نزدیک‌تر کرد و نه متاسفانه «دوست‌تر». من در ملال این روزهای خانه‌نشینی و انجام فعالیت‌های درسی و کاری دوست‌نداشتنی غوطه‌ورم و فقط بیش‌تر به این حالِ عجیب بی‌معنایی و ملال دنیا دقیق شدم. شاید این پاراگراف در «کلام آخر» کتاب بهترین توصیف از کتاب باشه. و گواهی باشه بر اینکه چرا من به پاسخی برای درد ملال و بی‌معنایی پیدا کردم و فقط بیش‌تر با اون آشنا شدم.
.
.
.
«در پیش گفتار ادعا کردم که کتاب حاضر به جای استدلالی منسجم که به نتیجه‌ای ختم شود، مجموعه‌ای از طرح‌هاست. چنین نتیجه‌ای چگونه باید باشد؟ این که زندگی انسان ملال‌انگیز است؟ بسیار خوب. زندگی اغلب ملال‌انگیز است. مردمان مختلف به یک اندازه گرفتار ملال نیستند، ولی در عمل هر کسی دیر یا زود گرفتار ملال می‌شود. اگر این ملال شدید باشد، به ناچار به مرز هستی خود رانده می‌شویم و به اجبار، كل هستی خود را به پرسش می‌کشیم.»
        

          اگر دچار ملال شده اید و به راهنمایی و کسب اطلاعات درباره این موضوع نیاز دارید ، تعلل نکنید.
 اما اگر مسئله ملال دغدغه حالِ شما نیست، خواندن این کتاب برایتان ملال آور می‌شود
        

          واقعا ملال آور بود. :)))
فقط بعضی جاها که حرفی می‌زد که حس تو بود، اینطوری می‌شدی که وای. یکی دیگه هم اینا رو تجربه کرده. و دوست داشتی که بخونی.

 «...چون نگاه کردن به ساعت فقط سرگرمی یا مشغولیت نیست، بلکه نشانه‌ای از آرزوی کشتن زمان، یا به عبارت دقیق‌تر، ناتوانی ما در گذران زمان است و بنابراین، نشان می‌دهد که هرچه می‌گذرد ملول‌تر می‌شویم. نگاه کردن به ساعت نشانه افزایش ملال است. به ساعت نگاه می‌کنیم و آرزو می‌کنیم ای کاش زمان از آنچه احساس می‌کنیم سریع‌تر بگذرد، سخنرانی زود تمام شود، قطار زود برسد، و مواردی از این دست. ولی معمولا نومید می‌شویم.»
        

          بعضی وقتا برای ما اتفاقاتی می‌افتد که دچار جراحت عمیق  احساسی می‌شیم و رنج و غم زیادی به ما حمله ور میشه.. ذهن ما چون تحمل این همه رنج روحی نداره، خودش بی حس می‌کنه تا درد کمتری بکشه و ما تبدیل میشیم به انسان های بی احساس..
دیگر نه چیزی ما رو خوشحال میکند نه ناراحت
دیگر انتخاب میان دو چیز برایمان فرقی ندارد
دیگر چیزها معنای قبلی خودشان را از دست می‌دهند و همه چیز ملال انگیز می‌شوند..
(این شروع آشنایی من با ملال  هست)
        

          ملال، ما را تنها می‌کند چون نمی‌توانیم در بیرون از خویشتن جای پایی بیابیم و اگر ملالی که گریبانِ ما را گرفته است عمیق باشد، حتی در درونِ خویشتن نیز جای پایی نمی‌یابیم.
https://hooman.bio.link/
        

          من تألیفی از اسوندسن ندیدم. فقط هر کی راجع ملال نطق کرده بود رو حرفشو آورده بود و یه نظری داده بود.