یادداشت

        واقعا ملال آور بود. :)))
فقط بعضی جاها که حرفی می‌زد که حس تو بود، اینطوری می‌شدی که وای. یکی دیگه هم اینا رو تجربه کرده. و دوست داشتی که بخونی.

 «...چون نگاه کردن به ساعت فقط سرگرمی یا مشغولیت نیست، بلکه نشانه‌ای از آرزوی کشتن زمان، یا به عبارت دقیق‌تر، ناتوانی ما در گذران زمان است و بنابراین، نشان می‌دهد که هرچه می‌گذرد ملول‌تر می‌شویم. نگاه کردن به ساعت نشانه افزایش ملال است. به ساعت نگاه می‌کنیم و آرزو می‌کنیم ای کاش زمان از آنچه احساس می‌کنیم سریع‌تر بگذرد، سخنرانی زود تمام شود، قطار زود برسد، و مواردی از این دست. ولی معمولا نومید می‌شویم.»