بعضی کتاب ها باعث می شوند تا مدتی حوصله ی کتاب خواندن نداشته باشم. اقیانوسی در ذهن یکی از همان ها بود. بس که کش می آمد و خواندنش مثل راه رفتن در باتلاق بود. با کتاب های کشدار، با حتی کتاب های خسته کننده مشکلی ندارم. حتی گاهی اوقات این کشدار بودن و تمام نشدن جذاب هم هست. اما خواندن اقیانوسی در ذهن برایم چیزی نزدیک به عذاب بود. هر بار که تصمیم می گرفتم سراغش بروم با خودم می گفتم:«اه باز این!» و اگر پایان کتاب نبود شاید این ریویو خیلی خشن تر از این نوشته می شد.

اقیانوسی در ذهن ماجرای پسرکی است که به تازگی مادرش را از دست داده و پدرش که تازه از جنگ برگشته، چندان او را درک نمی کند و به یک مدرسه شبانه روزی می فرستد. پسرک ما در این مدرسه با پسرِ عجیبی به نام «اِرلی» روبه رو می شود. «اِرلی» از نظم موجود در اعداد اعشار عدد پی داستانی را کشف کرده است و می خواهد برای تجربه آن داستان به یک سفر ماجراجویی برود!

اگر شما این کتاب را نخوانده اید، احتمالاً تا همین جا گیج شده اید. باید بگویم ادامه ی ماجرا از همین هم گیج کننده تر است. اما تا همین جا کافی است تا ما نسبت به منطق کتاب شک کنیم. «کشف داستان از نظم اعشار عدد پی دقیقا یعنی چه؟» این داستان هر چند فصل یک بار مستقیماً تعریف می شود. اینکه عدد پی کجا رفته و با چه چیزهایی رو به رو شده و چه ماجراهایی داشته.
تا پایان کتاب هر قدر سعی کردم این منطق این مساله را درک کنم نتوانستم.
 
ماجرا آن جایی پیچیده تر شد که دو پسر به خاطر این قصه تصمیم می گیرند به یک سفر ماجراجویی بروند و تا برادر «اِرلی» را که در جنگ کشته شده  پیدا کنند و عجیب تر اینکه در این سفر همه ی اتفاقات داستان مذکور را تجربه می کنند و از آن عجیب تر که دست آخر مشخص می شود همه ی تصورات «اِرلی» از عدد پی واقعی بوده! بازهم با هر معیاری که می سنجیدم منطق کتاب برایم قابل درک نبود
گذشته از این، اتفاقات موجود در داستان، راه رفتن بی پایان دو پسر در جنگل و درگیری های تکراری، کتاب را بیش از حد تصور خسته کننده می کرد. آن قدر که هر چند صفحه یک بار از خودم می پرسیدم «اصلا هدف این همه مبارزه دقیقا چیه؟»

مساله مهم تر این است که اقیانوسی در ذهن همیشه به عنوان کتابی برای درک بهتر شرایط بچه های اوتیسم معرفی می شد. به نظرم معرفی این کتاب با این عنوان، ظلم به همه ی کتاب هایی است که در مورد اوتیسم نوشته شده. گرچه نویسنده در گفتار پایانی کتاب ادعا می کند «اِرلی» اوتیسم داشته اما این مساله در هیچ کجای کتاب ذکر نمی شود و گذشته از آن در طول داستان ما با هیچ اطلاعات خاصی برای درک بهتر بچه های اوتیسم مواجه نمی شویم.

در پایان به نظرم کتاب های خیلی بهتری در جهان وجود دارد که خواندنشان به این کتاب اولویت داشته باشد!
          

            اقیانوسی در ذهن یکی از پنج تا کتاب خیلی عزیز زندگی منه.درونمایه کتاب داشتن زبان مشترک و فهمیدن هم دیگه س. ارلی یک پسر خاصه که توی ذهنش عددا شخصیت و داستان دارن(ارلی اوتیست نیست، نویسنده از کودکان اوتیست الهام گرفته و ارلی رو خلق کرده)و جک بیکر شخصیت اصلی بعد از مرگ مادرش  به مدرسه ارلی اومده تا به محل خدمت پدرش نزدیک باشه.
داستان عدد پی، خاطرات جک و داستان های عجیب سفر جنگلی شون تار و پود های فرش بهم بافته شده بودن و یک داستان خیلی قشنگ رو ساخته بودن. حین خوندن کتاب انگار داشتم رویا می دیدم. فضاسازی کتاب هم خیلی قوی بود(کتاب خیلی مرطوبیه! تموم مدت کتاب بارون می اومد و من احساس می کردم موها و لباسام خیس شده!)
کتابایی که درباره اندوه و گذر از ناراحتی هاست رو خیلی دوست دارم و این یکی از بهترین هاش بود. 
          

            به عنوان کسی که با دو تا بچه ی اوتیسم زندگی کرده و چندین بچه ی اوتیسم رو از نزدیک دیده، باید بگم که این کتاب هیچ کمکی به هیچ کس برای شناخت این اختلال ذهنی نمی کنه.
من اصلا از این که رویاهای ارلی به واقعیت می پیوست خوشم نیومد راستش. برام مثل اطناب بود! انگار داستان رو یک بار می گفت و بعد کامل تعریفش می کرد!... ارلی چرا و چطور همه ی اون چیزها رو می دونست؟ منطقی نبود!

باز اگه کتاب تخیلی بود، یه چیزی! اما این مدلی زیاد دوستش نداشتم.

و این که جک به خاطر اهمیت رفاقتش هر کار احمقانه ای ارلی می گه رو انجام می ده، به نظرم تا  حد زیادی حتی بدآموزی داره! چون بچه ها ممکنه به راحتی همدیگه رو اشتباه راهنمایی کنن و این که صرفا چون دوستشه، باید ازش پیروی کنه و به حرفش گوش بده درست نیست. کاری که جک می کرد.