وقتی اسمش رو شنیدم فکر می کردم قراره با چه کتابی روبرو بشم اما وقتی شروع کردم به خوندن....
اصلا اصلا خوب نیست
صرفا یه سری خاطره های چند خطی نوشته شده!
همین.
          

            امام خامنھ‌اۍ : نگذارید غبارهاۍ فراموشـے کھ عمدا گاهـے این غبارها را میخواهند بر روۍ این خاطره هاۍ گرامـے (خاطرات شھدا) بپاشند و قرار بدهند روۍ این خاطره هاۍ گرامـے رابگیرد .

تو شھید نمیشوۍ زندگـے نامھ شھید محمود رضا بیضایـے بھ روایت برادر ایشان است . 
یکـے از هم سنگرهایش بعد از شھادتش میگفت : من بستن کمربند ایمنـے را در سوریھ از محمود رضا یاد گرفتم . تا مۍنشست  پشت فرمان کمربندش را مۍبست . یڪ بار بھ او گفتم اینجا دیگر چرا میبندی؟! اینجا کھ پلیس نیست . گفت میدانـے چقدر زحمت کشیدھ‌ام با تصادف نمیرم؟!
          

            شاید در عصری که ظلم و فساد به یک چیز عادی تبدیل شده و در دنیایی که زرق و برقش چشم خیلی‌هایمان را گرفته، شهادت پدیده عجیب و دور از دسترسی باشد،
و دل کندن از این دنیا و همه تعلقاتش و جاودانه شدن کاری‌ست که از عهده هر کسی بر نمی‌آید.
برای همین فکر می‌کنم کسانی که به این نقطه می‌رسند، حتما زندگی متفاوتی داشته‌اند چرا که با تعریف من و امثال من از زندگی، نمی‌توان و نمیشود به آن نقطه رسید.
با همین تفکر به زندگی شهدا علاقه پیدا کردم و تا جایی که بتوانم می‌خوانم تا شاید بتوانم راز این "جاودانه" شدن را دریابم.
‌
اما در این میان برای من #شهدای_مدافع_حرم با دیگرِ شهدا فرق دارند 
چون در عصری شهادت را انتخاب کرده‌اند که دل کندن از زرق و برقش به مراتب سخت‌تر است.

در مورد #شهید_بیضائی تقریبا مطالبی خوانده بودم و انتظار داشتم کتاب در مورد ایشان مفصل‌تر و حجیم‌تر باشد ولی در حد بیان خاطرات کوتاه بود! 
هر چند دلم میخواست جزئیات بیشتری از اخلاق و روحیاتش را بخوانم، مثلا از زبان همسرش که سهم مهمی در زندگی ایشان داشته اما همین خاطرات کوتاه هم برای کسی مثل من که فرسنگها از زندگی شهدا فاصله دارد غنیمت ارزشمندی محسوب می‌شود.
‌
شاید بیشترین چیزی که در این کتاب از شخصیت شهید توجهم را جلب کرد درون گرا بودن شخصیتش باشد، احساس کردم در عین حال که با اطرافیانش ارتباط نزدیکی داشته ولی ظاهرا روحیات معنویَش را در وجود خودش حفظ کرده و به کسی حتی نزدیکانش اجازه ورود به دنیای درونی خودش را نداده است، (امکان دارد برداشت من به دور از خطا نباشد)
‌
و این از نگاه من بسیار اتفاق بزرگی‌ست که یک جوان در دنیای کنونی فارغ از تمام تجملاتش هدف و مقصد والایی برای خودش ترسیم کند و در راه آن هدف به تنهایی خودسازی کند و بخش مهمی از مسیرِ منتهی به مقصد را باز هم به تنهایی سپری کند.
‌
ولی همه شهدا یک نقطه مشترک دارند و آن "مرام" شان است، یقین دارم شهدا بامرامند و دست کسی که در راه مانده می‌گیرند و به مقصد می‌رسانند. 
به امید دست‌گیری از این در راه مانده .. ‌
          

            شهید بیضایی از اولین شهدای مدافع حرمی بود که شناختم. شناخت سبک زندگیشون از زبان برادرشان برام جالب بود.
«تو شهید نمی‌شوی» را از طاقچه دریافت کنید
https://taaghche.com/book/71421
          

            «زحمت کشیدم با تصادف نمیرم !»
تهران که بود، با ماشین خیلی این طرف و آن طرف می رفت. میتوانم بگویم بیشتر عمرش در تهران توی ماشینش گذشته بود مدام هم
پشت فرمان موبایلش زنگ میخورد؛ همه اش هم تماسهای کاری چند باری به او گفتم پشت فرمان این قدر با تلفن صحبت نکن ولی نمیشد .انگار گاهی که خیلی خسته و بی خواب بود و پشت فرمان در آن حالت میدیدمش میگفتم بده من رانندگی کنم. با این همه، دقت رانندگیاش خوب بود همیشه کمربندش بسته بود و با سرعت
گفت:
کم رانندگی میکرد یکی از هم سنگرهایش بعد از شهادتش میگم من بستن کمربند ایمنی را در سوریه از محمودرضا یاد گرفتم تا مینشست پشت فرمان کمربندش را می بست. یک بار به او گفتم اینجا دیگر چرا میبندی؟ اینجا که پلیس نیست.» گفت: «میدانی
چقدر زحمت کشیده ام با تصادف نمیرم؟»
:

          

            کتاب سبک خاطرات کوتاه داره
ظرافت نگاه نگارنده نقطه قوتشه
هم از این حیث که نویسنده برادر شهید هستند و هم اینکه خودشون در فضای فکری مشابه شهید به سر می بردند
برادرانه ایست خواندنی...