"هنر همیشه بر حق بودن" بیش از آن که رساله ای در باب منطق و مغالطه باشد جامعه‌شناسی جدل و گفتگوست و سعی  می‌کند نشان دهد که چگونه مردم عادی در بحث‌ها و گفتگوها به جای دنبال کردن حقیقت و ارائه استدلال‌های منطقی به بیراهه می‌روند. پیرو به دست دادن چنین تصویری از عامه مردم، نتیجه‌گیری نهایی کتاب طبعا توصیه به سکوت و وسواس داشتن در انتخاب فرد مورد نظر برای بحث و گفتگوست. علاوه بر جامعه‌شناسی جدل، چنانچه خواننده خود از بینش اخلاقی برخوردار باشد کتاب می‌تواند چونان آینه‌ای مقابل کردار او به ویژه برای کسانی که اهل بحث و جدل با دیگران هستند عمل کند و در زدودن غبارهای جهل و حماقت یاری اش دهد.

در آخر باید به ترجمه کتاب اشاره کنم که راضی‌کننده نبود و مثل کتاب "تسلی بخشی های فلسفه" ترجمه این کتاب هم نشان داد که عرفان ثابتی تا پیداکردن نثری روان و مخصوص خودش هم باید بیشتر در ادب فارسی بکوشد و هم مطالعات به زبان خارجی را گسترده‌تر کند.

در کل کتاب بصیرت‌بخشیست و توصیه میکنم دوستان آن را بخوانند به ویژه آن‌ها که زیاد اهل جر و بحث های سیاسی و اجتماعی‌اند.
        

          در حقیقت آموزشی برای مقابله با مغالطه به روش باد دادن مغالطه، هر چند مغالطات خندان رو ترجیح میدم اما به هر حال برای یادگیری بحث کردن بسیار مناسبه
        

          از متن کتاب:
تنها قاعدۀ مطمئن این است که نه با هرکس بلکه فقط با کسانی بحث کنید که آن‌ها را می‌‌شناسید و می‌دانید آنقدر عقل و هوش و عزت نفس دارند که حرف‌های بی‌معنی نمی‌زنند. کسانی که به دلیل توسل می‌جویند و نه به مرجع کاذب؛ به دلیل گوش می‌دهند و گردن می نهند. سرانجام حقیقت را گرامی می‌دارند. دلیل را حتی اگر از جانب خصم باشد مشتاقانه می‌پذیرند وآنقدر منصف هستند که اگر حق با خصم باشد در اشتباه بودنِ خود را قبول می‌کنند.
پس نتیجه می‌گیریم که به ندرت در هر صد نفر یک نفر ارزش آن را دارد که با او بحث کنی . بگذار دیگران هرچه دوست دارند بگویند زیرا هر کسی آزاد است که احمق باشد؛ ولتر را به یاد داشته باش : «صلح و آرامش از حقیقت بهتر است».
        

          این کتاب را بدون تورق و با اعتماد به نام معروفش و نویسنده‌ای که پیش از این آثارش را دوست داشتم خریدم. اما وقتی مطالعه‌اش را شروع کردم با انبوهی از راهکارهای کوچک مواجه شدم.
در واقع این کتاب تیپس‌محور است و از سلیقه‌ی من به‌دور.
کتاب‌هایی که بدون داشتن هیچ تمثیل و داستانی، فقط راهکارهای کوتاه ارائه می‌دهند، در کت من یکی نمی‌روند.
با حافظه‌ی ضعیفی که دارم، فقط همان چند دقیقه یا ساعتی که برای خواندن کتاب وقت گذاشته‌ام، برای در یاد ماندن آن‌همه تیپس کارآمد است.
        

          شوپنهاور را خیلی نمی‌شناسم ولی نسبت به معروف شدن این فیلسوف در میان عامه‌‌ی مردم بدبین‌اَم. البته در تاریخ فلسفه، نظرگاه‌ها و نوشته‌های اثرگذاری داشته و در مجادله‌های مهمی موضع داشته‌است. 

اما  این کتاب، برای آشنایی با انواع مغالطات، کتابِ خوبی بود. مثل هر کتابِ مربوط به فلسفه و منطق دیگری، این کتاب را هم بایستی با تمرکز خواند و به دنبال مصداق‌هایش در دنیای دور و بر خودمان بود و الا مطالعه‌ی بی‌تمرکزِ این کتاب فرقی با مطالعه نکردنش ندارد. اگر کتاب با تامل خوانده شود، ارزش مطالعه دارد.
البته در همین موضوع مغالطات کتاب‌های بهتری از "هنر همیشه بر حق بودن" در بازار نشر فارسی موجود است. برای نمونه:
1) "مغالطات" نوشته علی‌اصغر خندان
2) سری کتاب‌های تفکر انتقادی نشر اختران(مخصوصا کتاب‌های ریچارد پل. نشر نو هم کتاب‌هایی از این نویسنده را منتشر کرده‌است.) 
3) از کتاب‌های ریچارد پل، "مغالطات" ترجمه‌ی دکتر اکبر سلطانی و مریم آقازاده از نشر به‌تاش گزینه‌ی خوبی است. 
4) در "به جهان فلسفه خوش آمدید." فصلی به مغالطات مشهور و پرکاربرد اختصاص دارد. 
کتاب‌های هنر شفاف اندیشیدن و هنر خوب زندگی‌کردن هم در بساری از مغالطات اشتراکاتی با عناوین بالا دارند، اما خب کتاب‌های خوشخوان‌تر و معروف‌تری اند. 

خودِ من یحتمل تمام آثار شوپنهاور را نخوانم، ولی کتاب "جهان و تاملات فیلسوف"، که رضا ولی‌یاری گزیده‌ای از کارهای این فیلسوف  آلمانی انتخاب کرده‌است، می‌تواند گزینه‌ی خوبی باشد. 
        

          کتابی در باب مغالطات که ۳۸ روش رو بصورت خلاصه وار آموزش میده که با استفاده از اونها تو بحث ها و مناظرات بتونید موفق بشید و در اکثر این روشها توجهی به اخلاق در بحث و مناظره نشده!
البته اشکال اصلی کتاب خلاصه بودن و کم بودن مثالهاشه که ممکنه بعضی از تکنیکها برای خواننده گنگ بنظر بیاد و قابل فهم نباشه.
        

          خواندن این کتاب در عین مفید بودن، خطراتی هم دارد. خواندنش برای انسان هایی که کم «می‌دانند» و با دانسته‌هایشان هویت گرفته‌اند، خطرناک است. مثل بمب اتم در دستان کودکی که تازه با لذت ترقه بازی آشنا شده.
اما برای انسانی که به اندازه کافی «میداند» مفید است؛ مثل کارد در دست یک هنرمند و می‌توان مطمئن بود که از این تجهیزات به درستی استفاده می‌کند. 
اما سوال این‌جاست؛ چه کسی می‌تواند ادعا کند که به اندازه کافی می‌داند؟ هیچ کس نمی‌داند!
        

          هنر به ناحق بر حق بودن را از این کتاب بیاموزید، اول از همه خودتان اینگونه نباشید و سپس بفهمید که چه کسانی سعی میکنند به ناحق بر حق باشند! 
        

          اصلا نمی‌تونو چنین کتاب‌هایی‌رو هضم کنم. به جای خوندن چنین مزخرفاتی به نظرم باید نشست و کتاب‌های تفکر انتقادی و مغالطات رو خوند. 
        

          یکی از علل من در انتخاب این کتاب برای مطالعه، اشنایی با نکرش انسان هاییست که در طول روز با اونها برخورد دارم و واقعا متحیرم از رفتار احمقانه ی اونها
        

          اهمیت این کتاب، در کلیت آن است نه در مواردی که مطرح می کند. 
این کتاب مهم است چون نشان می دهد که مرزهای به ظاهر پررنگ معرفتی برساخته از 2500 سال پیش تا به حال، در همه این قرون چقدر مبهم و مغشوش بوده اند. 
این کتاب مهم است چون توسط یک فیلسوف نوشته شده است. یعنی می شود کسی آن همه توجه به کانت داشته باشد و در عین حال تمام گفتگوهای فلسفی را به چالش و مضحکه بکشد. 
این کتاب مهم است چون لحن مطایبه آمیزش، فلسفه و معرفت و علم را از جایگاه به ظاهر سفت خود می‌کند و در طوفان سهمگین زندگی بشری، به اطراف و اکناف پرت می‌کند. 
این کتاب مهم است چون بیش از همه چیز، باطن خشن و بنیاد کور طبیعت انسان را پیش چشمش می آورد. یک دانشمند با یک آدمخوار جنگل‌های تودرتوی استوایی فرقی ندارد؛ هردو در کمین نشسته اند تا شکار یا حتی رقیب را بدرند. 
این کتاب پرده از ظاهر هوشمندانه اکثر قریب به اتفاق روشنفکرها بر می دارد تا بدانید پشت آن رگهای بادکرده برای حقیقت و انسانیت، حیوانی درنده نهفته که از عطش نسبت به خون، له‌له می زند.
        

          برای من خیلی جالب بود که موضوع بحث و مجادله ، اینقدر بااهمیت بوده و هست و از اون جالبتر اینکه شوپنهاور اینقدر جالب دسته بندیش کرده !

اون بخشهایی که نوشته بود نیاز به وقاحت داره ، خیلی باعث تفریح ام شد ، این همه صراحت بینظیر بود.

کتاب خوبی بود ، خوب و مفید ، هرچند که به کاربردن این روشها اغلب نیاز به وقاحت داره :)) ولی اینکه آدم اینها رو بدونه و موقع بحثها ، فریب این روشها رو نخوره خیلی عالیه.
اگر هم توانایی و حضور ذهن برای استفاده ازشون رو داشته باشه ، چرا که نه !؟ ;)